The fields

 

 I.

Every day,

we wake into the same dust,

the same bread crust,

the same little cough in the throat—

and yet the hours push,

and we obey.

 

The street is wet.

A pigeon, neck shimmering green,

pecks at a cigarette filter.

Meaningless, all of it,

but how beautiful—

the curve of its wings when it startles.

 

I walk past the butcher shop,

the open sewer,

the newspapers stand

full of dying headlines.

They mean nothing.

But the stray dog curled in the corner—

its chest rising,

falling—

this is everything.

 

 

II.

Beyond the town,

the meadows breathe in fog.

Cows stand,

motionless,

chewing their circles of eternity.

Their eyes are black wells—

bottomless, calm.

  

The grass bends and straightens,

bends and straightens,

without reason.

Time itself

is just this:

slow mouths,

green silence,

wind brushing over fur.

 

I sit down in the weeds

and feel nothing—

which is to say,

I feel alive.

 

 

III.

We survive because the air insists.

We eat because the body refuses not to.

There is no reason,

only continuation.

The ants know this,

the sparrows know this,

the moss on a fencepost knows this.

 

And the cows too—

patient in their endless chewing,

not asking,

not searching,

simply living,

 a lesson too simple

for us to learn.

 

Every life,

a wound against silence.

Every wound,

a small flower opening

in the ruins of necessity.

 

And so I walk.

The day will be empty.

The day will be full.

The same thing.

 

The Shameless poems  2023 - 2025 (click)

(in) THE AFTERNOON

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

sunlight sneaks in,
gold and slow,
like it’s afraid of disturbing my afternoon nap 

the air is still warm—
that soft, sticky kind of warm
that makes you feel
like the world is breathing
right on your neck.

the cat’s on her back,
legs in the air,
drunk on sunlight
and something better than joy.

I drink from last night’s glass of water,
thinking how strange it is
to be alive
and not quite sure
what to do with it.

somewhere down the street
a man is cursing
at a car that won’t start.
somewhere else,
a woman is deciding
whether or not to leave.

here,
it’s just me,
the cat,
and the way the blinds
make stripes across the floor
like prison bars
for the light.

I scratch her belly—
she bites my hand,
gentle,
like she knows
it’s all a joke anyway.

does the day still wait outside?
well I don’t.

 

The Shameless poems 2023-2025 

(in) THE MORNING

 

the light crawls in,
all golden and sticky,
like a man who’s sure
I want him here.
 

I make coffee
I don’t really want—
the mug is chipped,
I’m chipped,
everything in this house
is chipped.
 

I take it to the little doorstep,
bare feet on the warm concrete,
the cat already there,
tail curling slow in the air.
another one appears from nowhere—
they always do—
like the street keeps sending me
its strays.
 

the cats watch me
like they’ ve seen
a thousand mornings like this,
and survived them all.
 

I tell them
I might not go out today,
they blink slow—
their way of saying
you were never going to.

there’s a bruise on my thigh
from walking into the same table
for the third time this week,
and I can’t decide
if it’s clumsiness
or a quiet need
to leave marks on myself
before the world does.

I sip the coffee—
it’s bitter,
I’m bitter,
and the air outside
is already too hot to trust.

the cats stretch in the sun,
full of something like grace.
I stretch in the shadow,
full of something like wanting.

the day
doesn’t wait for women like me.

 

The shameless poems 2023 - 2025 

No reply

 

Mε ξύπνησαν κάτι βρωμοκαμπάνες. Κάθε μέρα κάτι γιορτάζουν οι εκκλησόβιοι έλεος, πάνω που θα κοιμόμουν έστω μία πονετική ώρα το πρωί. Σηκώθηκα βρίζοντας τις γιορτάρες παναγιές τους κι έτρεξα να κατουρήσω γιατί στο ελάχιστο που κοιμήθηκα έβλεπα στον ύπνο μου τη λίμνη στο Mitcham Common παρόλο που το  Mitcham Common δεν έχει λίμνη  ή γιατί πριν ξαπλώσω είχα κατεβάσει ένα λίτρο νερό. Με πήρε ο σαν-ύπνος βλέπόντας τ' αγαπημένα μου τριτοτέταρτα κανάλια, που το καλοκαίρι μετά τα μεσάνυχτα παίζουν μόνο παλιές ταινίες. Είδα για 3872874983270ή φορά τη Ρεβέκκα, κι ύστερα πήγα για κατούρημα κι όταν επέστρεψα είχε ξεκινήσει η επόμενη κι αν δεν προλάβεις τους τίτλους της ταινίας τη γάμησες. Δεν υπάρχουν πουθενά πληροφορίες. Επέστρεψα και είδα μία ακόμα ταινία με ηθοποιούς που δε γνώριζα, μια ταινία με ένα υπέροχο καπέλο σε έναν υπέροχο καθρέφτη που όμως δεν ξέρω να πω κάτι άλλο γ' αυτήν. Έτσι οι καλοκαιρνιές αυπνίες παρέα με τα άθλιά μου κανάλια που όλη μέρα παίζουν διαφημίσεις, τα κανάλια με άθλιο ήχο που με κάνουν να νοιώθω οτι είμαι στο σπίτι της γιαγιάς με την παλιά  SABA που έκανε τζζζζζζζζζ όταν άνοιγε και πιο πολυ τζζζζζζζζζζζζζζζ όταν έκλεινε, ναι έτσι λοιπόν οι αυπνίες μου έχουν κάποιο μικρό τοσοδένιο νόημα. Κάποιες φορές αναγνωρίζω κάποιον μαυρόασπρο ηθοποιό και τρέχω να ψάξω πού αλλού τον έχω δεί κι έτσι ψάχνοντας, βρίσκω τελικά ποιά ταινία είδα. Είναι σα νυχτερινό αίνιγμα που τουλάχιστον απασχολεί το στουμπωμένο από σκέψεις και τρομακτικούς φόβους κεφάλι μου. Αν κάνω το λάθος να με πάρει ο σαν-ύπνος  έτσι, ξυπνάω συνήθως από κάποια πολύ εκνευριστική φωνή που διαφημίζει κάτι που ποτέ κανείς δεν θ' αγόραζε - έεεε ίσως λίγο μόνο ο μπαμπάς πιο παλιά- κι όμως για να υπάρχουν κάποιος θα αγοράζει, κάποιοι άλλοι μπαμπάδες μπορεί ναι, ευτυχώς όχι ο δικός μου πια.  

Oι αντι-αντισφαιρικοί μου  αγκώνες παραμορφώνονται μέσα έξω όπως παραμορφώθηκαν τα αντι-χορευτικά μου πόδια. Κάθομαι πάντα σε στάση οκλαδόν αλλά χαρντκορ οκλαδον, γιόγκικα. Μπορώ να καθίσω έτσι για ώρα χωρίς να νοιώσω οποιαδήποτε ενόχληση, σαν κάπως αυτή να είναι η φυσική μου θέση. Η ρευματολόγος μου είπε οτι έχω περίσσια ελαστίνη γι' αυτό λέει έχω τόση ευλυγισία και τόσο ωραίο δέρμα, ναι αλλά δεν είπε γιατί μέσα από το ωραίο ελαστικό δέρμα γαμιέται ο ντουνιάς. Ευχαριστώ κυρία ρευματολόγα για το κοπλιμάν αλλά γιατί μέσα γίνεται της επικονδυλίτιδας το κάγκελο; Περιμένω τη μαγνητική που δεν μπορώ να κάνω γιατί θα μαγνητίσει τα μπουλόνια που ζουν μέσα στο πόδι μου σχεδόν δεκαπέντε χρόνια τώρα, ααα γιατί δεν τα έβγαλες; ναι γιατί εκείνον τον καιρό έπρεπε να ασχοληθώ με τις 7 πέτρες της χολής, ναι γιατί δεν τα έβγαλες μετά, ναι μετά έπρεπε να ασχοληθώ με τους νεφρούς που πέθαιναν από τις απανωτές λοιμώξεις;, ναι γιατί δεν τα έβγαλες μετά; μετά έπρεπε να βγάλω τον όγκο που ξεφύτρωσε δίπλα από το  αριστερό βυζί, ναι γιατί δεν τα έβγαλες μετά; ε μετά έφυγα στο Λονδίνο και άρχισα να μην έχω χέρια, ναι γιατί δεν τα έβγαλες όταν γύρισσες από το Λονδίνο; ε γιατί έπρεπε να ασχοληθώ με τον καρκίνο του μπαμπά, ε γιατί δεν τα έβγαλες μετά; ε μετά έπρεπε να χειρουργήσω τους καρπούς μου, ε γιατί δεν τα έβγαλες μετά; εεε γιατί το μετά είναι τώρα που ασχολούμαι με τον καρκίνο της μαμάς και που οι αγκώνες μου διαλύονται, δεν υπάρχει πριν ούτε μετά ούτε γιατί. Γιατί έχουν όλα διαλυθεί κι εγώ περνάω τη ζωή μου στέλνοντας μέηλ σε αντικαρκινικές διευθύνσεις ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ναι στέλνω στοίβες χαρτιών, για λογαριασμό της μαμάς, από τον λογαριασμό  της μαμάς που από τότε που της τον δημιούργησα όλα της τα εισερχόμενα είναι αντικαρκινικά, στέλνω mail στο 3chemoπαπάκιτζιμέηλ, ναι δεν έχουν τον ανύπαρκτό τους, ποιός σκέφτηκε τη διεύθυνση chemoπαπάκι, και ναι μπορείτε να δημιουργήσετε και karkinosπαπάκιτζιμέηλ και thanatosπαπακιτσιμέηλ και psofosπαπάκιτζιμέηλ ναι ναι έχετε φανταστική φαντασία. Στέλνω και περιμένω απάντηση και ξεκινά η χιονοστιβάδα παραπεμπτικών, όλα άυλα, εμείς οι υλιστές περιμένουμε την άυλη, εκατομμύρια αριθμοί, εκδόθηκε παραπεμπτικό, όλα τα μέηλ μας παραπέμπουν, όλα άυλα, εκδόθηκε εκδόθηκε εκδόθηκε no reply no reply, ναι καλέ δεν θ' απαντήσω ωχου, και ναι θα τα κάνουμε όλα, κι όταν τελικά  τα κάνουμε, τότε όλα εκτελούνται, εκτελέστηκε εκτελέστηκε ναι το μέηλ της μαμάς είναι όλος ο άυλος υλισμός, όλα εκτελεσμένα, εκτελεσμένος υλισμός το κεφάλι μου έχει διαλυθεί, στείλτε ένα παραπεμπτικό ζωής, εκδόθηκε συνταγή ζωής, ναι τί πρέπει να κάνουμε για να ζήσουμε μία καθημερινή καθημερινότητα χωρίς παραπεμπτικά, πόσο θα διαρκέσει ο άυλος παραπεμπτισμός; πόσο; κατάλαβες τώρα αγαπημένη μου κοπλιμαντατόρα γιατί δεν μπορώ να μαγνητιστώ; γιατί δεν προλαβαίνω, γιατί για να στο πω όμορφα και επιστημονικά μας πάει πίπα -κώλο, πόσο πιό διακριτικά και επιστημονικά να το πω; 

 Aναμένω με ανυπόμονη ανυπομονησία τις μερικές λίγες μέρες που θα θαλασσοποιηθώ. Θα πάω να χωθώ μέσα στη θάλασσα να με κάψει ο ήλιος να μου γαμήσει την περίσσια ελαστίνη, μπας και κάψει και πιο μέσα και ξε-επικονδυλίσει τα επικονδυλωμένα. Πάω να κολυμπήσω μέχρι να νεκρωθούν τα χέρια και τα πόδια, να βγω από το νερό με όλα ξερά, κρεμασμένα, ακούνητα, ξύλινα και σκουριασμένα. Το ασυνείδητό μου όταν λιγοκοιμάται ονειρεύεται το Mitcham Common. Εκείνο το μεσημέρι με τη Σ.  που πήραμε το 201 to Morden , και κατεβήκαμε στη στάση  Mitcham Fair Green, E, στον London Rd ( πολλή φαντασία και οι Άγγλοι, τί να σου πω, άκου London Rd στο Λονδίνο, πφφφφ), και πήραμε τον Upper Green και τον περπατήσαμε ατέλειωτα μέσα στη ζέστη μέχρι να μπούμε στο υποτιθέμενο πάρκο που ήταν το πρώτο μπαχαλοπάρκο που είχα συναντήσει στο Λονδίνο. Ήταν ένα απλό παρατημένο μεγάλο πάρκο, και χωθήκαμε από μια σαν-είσοδο και στρώσαμε κάτω  την πικνικοκουβέρτα μας, και βγάλαμε τις κάμερες και τα θερμός από τις τσάντες μας και η Σ. ξεκωλώθηκε να με βγάζει φωτογραφίες και είχε άπειρα μυρμήγκια, ζουζούνια και κάτι θείους πιο 'κει που έπαιζαν γκολφ και μας τα έσπασαν κάπως και δεν καθίσαμε πολύ, και είχα τα μαλλιά μου λυτά, και τα αποτυχημένα θερμός μας μισάνοιξαν και γιατί τα κάνουμε όλα αυτά τα αποτυχημένα; Και σηκωθήκαμε να φύγουμε, μια ακόμη αποτυχημένη εξόρμηση με τη Σ. που ότι κι αν έχουμε επιχειρήσει μαζί, πάντα καταλήγει μια αποτυχία, μικρή η μεγάλη, και βγήκαμε απο άλλη έξοδο και περιμέναμε σε μια στάση μέσα στο πουθενά και πρώτη φορά περίμενα μισή ώρα λεωφορείο στο Λονδίνο, μα πού σκατά είχαμε πάει; και όλα αυτά για να αλλάξουμε λίγο παραστάσεις γιατί είχαμε κάπως βαρεθεί το  Tooting Commons  και το Streatham Common και το αγαπημένο μας Brockwell Park ήταν κάπως απαγορευμένο γιατί στεναχωρούσε τη Σ. και έτσι βρεθήκαμε στο πιο παρατημένο πάρκο του Λονδίνου σαν τις ηλίθιες, γυρίσαμε κατάκοπες αλλά από τα νεύρα μας δε θέλαμε να επιστρέψουμε σπίτι και πήγαμε στο διπλανό μας Tooting Bec και αράξαμε, και ξαναβγάλαμε την πικνικοκουβέρτα, και τα θερμός, και τα βιβλία και τις κάμερες, κι επιτέλους ξάπλωσα κανονικά στη γνώριμη πρασινάδα και η Σ, συνέχισε να με φωτογραφίζει, κι είχα πλέον πιάσει τα μαλλιά μου γιατί είχα ζεσταθεί, κι ήμουν μπρούμυτα ξαπλωμένη και διάβαζα με τα πρεσβυωπικά μου γυαλιά και τότε ένοιωσα ένα σκοτείνιασμά σα να συννέφιασε, και σήκωσα το κεφάλι μου να δω και είδα εκείνη την τεράστια κυρία με το μαγιό που μου έκρυψε τον ήλιο, που μας ρωτούσε πώς θα πάει στην πισίνα του πάρκου και όταν της είπα οτι έχει δύο επιλογές, ή να διασχίσει όλο το πάρκο για να φτάσει, ή να βγεί έξω στον δρόμο και να ξαναμπεί από το πιο πάνω φανάρι, άρχισε να με ρωτάει πόση απόσταση είναι το καθένα λες και ήμουν η παρκάρισσα, πού να ξέρω κυρία μου, νομίζω είναι προτιμότερο να βγείς στον δρόμο, είναι πιο κοντά, και με ξαναρώτησε -σίγουρα;; και ήταν τσαμπουκαλεμένη λες κι έχω υποχρέωση να ξέρω, κι ενώ μέχρι τότε ήμουν χαλαρή και είχα το ύφος του ανθρώπου που ευγενικά απαντά για να βοηθήσει κάποιον, άλλαξα κι εγώ μούρη και της είπα άνοιξε το κινητό σου και μέτρα αποστάσεις δεν είμαι το γκουγκλμαψ και στράβωσε κι άλλο αλλά έφυγε τελικά, α δεν πάει καλά ο κόσμος εεε; ε και μείναμε εκεί να λέμε οτι ο κόσμος δεν πάει καλά, και με όλα αυτά μαζί με την αποτυχημένη βόλτα, επιστρέψαμε σπίτι. Εκείνο το βράδυ στον ύπνο μου είδα το σπίτι της γιαγιάς, όπως το έιχε η γιαγιά. Τώρα που ζω στο σπίτι της γιαγιάς και το έχω όπως το έχω εγώ,  ονειρεύομαι τα Λονδινικά πάρκα. Ααα για να μην πω που ονειρεύτηκα τον Ντελέζ να μου πουλάει πατάτες στη λαική! Α δεν πάει καλά ο κόσμος ε;;;; 

Εκδόθηκε παραπεμπτικό,  κατηγορία εξετάσεων: να δούμε αν πάει καλά ο κόσμος...

No reply.... 

 

 

 

July in the sky, winter in the heart

 

Tελειώνει ο Ιούλιος. Ξύπνησα φθινοπωρίσια και ατέλειωτα κουρασμένα. Ο ύπνος μου είναι μαρτυρικός, απάνθρωπος, απών, μαλακισμένος, πονετικός. Κοιμάμαι με το σταγονόμετρο. Ξυπνάω κάθε μία ώρα με φρικτούς πόνους, δεν ξέρω πού να βάλω τα χέρια μου, τί να τα κάνω.  Έγλειψα όλο το σπίτι πάλι χτες τη νύχτα. Είναι η ανησυχητική παστρικότητά μου που αρχίζει να παθολογικοποιείται σιγά σιγά, μα και χωρίς ξεκωλωτικές δουλειές πάλι πονάω, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να σταματήσω το αρρωστούλι μουρλικό καθάρισμα. Σηκώθηκα από το κρεββάτι, έβρεχε και δεν μπορούσα να καθίσω στο σκαλοπάτι της πόρτας. Είναι η νέα μου θέση. Μπροστά νααα ένα τραπέζι με καρέκλες και ναααα κάτι μαξιλάρια πάνω στις καρέκλες, κι εγώ η παντοτινά ανωμαλίνα, κάθομαι στο σκαλάκι της πόρτας. Περνάω ώρες εκεί, με τις γάτες να μου τριχιάζουν τις γάμπες. Όλο λέω δεν θα χαϊδέψω για να μην έχω μετά να πλύνω τα χέρια μου, και φυσικά με το που έρχονται, σιγά μην αντισταθώ, τις τρίβω, τις καρατρίβω, τους γυρίζω τ' αυτιά, τους ζουλάω τις κοιλιές, κι ύστερα σηκώνομαι και μπαίνω μέσα να πλύνω τα χέρια μου, μόνο για να τα ξαναλερώσω σε λίγο. Αυτή είναι η καλοκαιρινή μου ζωή στο σκαλάκι της πόρτας. Ολόκληρη η ζωή μου ζεί εκεί, και σήμερα που έβρεχε και ήταν όλα σύσκατα και μούσκεμα, άνοιξα διάπλατα τα παράθυρα να γράψει το θερμόμετρο 26, και κάθισα στη χειμωνική μου θέση, και κρύωναν τα πόδια μου και θυμήθηκα πόσο μου λείπει να κρυώνω μετά από έναν ιδρωμένο Ιούλιο. Πέρασα ένα τέταρτο κοιτάζοντας τη φέτα του μοσχολέμονου να κάνει βόλτες μέσα στο φλυτζάνι με το πράσινο τσάι που είναι απάτη γιατί δεν είναι πράσινο. Είναι πιο απάτη κι από τη θάλασα που δεν είναι μπλε. Αυτό το είχα καταλάβει παλιά όταν την έβαλα σε μπουκάλι και ήταν διάφανη, ναι ναι δάφανη. Έεε και το πράσινο τσάι είναι κίτρινο. Πόση κοροϊδία πια , πόση, πόση...Εε λοιπόν εγώ το πράσινο τσάι από σήμερα θα το λέω κίτρινο. Ήπια το κίτρινό μου τσάι λοιπόν προτού ολοκρυώσει, και σηκώθηκα ανόρεχτα για τον διάδρομο. Έγραψα εφτά κουραστικά χιλιόμετρα με τη βροχή να πέφτει έξω, τις γάτες να κοιτάζουν από το παράθυρο και τον Κοκτώ στ' αυτιά μου, να λέει κάτι αλήθειες νααα, πιο μεγάλες κι απ' τα μπούτια μου, που επιβράδυναν το βήμα μου

  αλήθειες, αλήθειες, αλήθειες, μικρές, μεγάλες, απλές αλήθειες, σκληρές, απ' αυτές που τρυπάνε το δέρμα, που διογκώνουν το κεφάλι, που χαλάνε το συκώτι, που μαυρίζουν τα πνευμόνια. Άκουγα και βάδιζα πάνω στον ιμάντα, κι ήταν τέτοιες οι αλήθειες που κόντεψα κάπου να φτάσω, τέτοιες αλήθειες που μετατρέπουν τον ιμάντα σε δρόμο, πήγαινα και πήγαινα ώσπου άρχισα να χαμηλώνω ταχύτητα, μπιπ 6.1, μπιπ 6.0, μπιπ 5.9, μπιπ μπιπ μπιπ μέχρι το 3.9 που άνοιξα τα πόδια και κατέβηκα από τον διάδρομο-ιμάντα που ο Κοκτώ μου μετέτρεψε σε δρόμο, τον διάδρομο μου τον έκανε διαδρομή προς την αλήθεια. 

 

Μπήκα στο σπίτι να ξεϊδρώσω, ντουζιάστηκα...έφαγα το πλούσιο γεύμα της ημέρας. Το γεύμα που τρώω από τον Ιούνιο. Δύο ντομάτες, δύο τρία μικρά ανάλατα παξιμαδάκια και λίγο ανθότυρο με σαράντα κιλά ρίγανη, τόσο σαράντα που πικρίζουν όλα. Περίμενα να περάσει μία ώρα και κάπνισα, κάπνισα με δύναμη ώσπου ο πλανόδιος φρουτάς διέλυσε τη νικοτιανή μου συγκέντρωση. Πεπόνια μέλι, βερύκοκα, ροδάκινα, νυχταρίνια. Τα νυχταρίνια είναι αυτά που τρώγονται μόνο νύχτα. Αυτά που πριν πάθω φρουταλεργία, έτρωγα 6 το ένα πίσω απ' τ'αλλο. Πάντα θεόσκληρα και ξινά. Δεν μπόρεσα ποτέ να φάω ώριμο φρούτο. Μόνο ανώριμα και θεόξινα και θεόσκληρα, από 'κείνα που σου μουδιάζουν τα ούλα. Τα ούλα είναι μία από τις πιο γελοίες και κακόηχες λέξεις που ξέρω. Όχι ψέμματα. Όλες είναι γελοίες. Αρκεί να τις πείς μερικές φορές συνεχόμενα και θα δείς. Ούλα- ούλα -ούλα -ούλα, αλήθεια - αλήθεια - αλήθεια - αλήθεια, ήλιος - ήλιος - ήλιος -ήλιος, καλοκαίρι - καλοκαίρι - ζέστη -ζέστη -ζέστη -ζέστη... Όλες μα όταν τις επαναλαμβάνεις είναι γελοίες. Εκτός από μία που υπάρχει για να τη λέμε πολλές φορές συνεχόμενα. 

Σκατά - σκατά - σκατά - σκατά - σκατά - σκατά..... 

I will love you in small ways

 

I  will love you in small ways
the way rain
touches windows
quietly,
without asking for permission.

I will love you
like the breath
that hides inside the chest
of a sleeping bird—
fragile,
and almost not there

and if tomorrow
my heart forgets to wake,
promise me
you will carry
its last warmth
in your hands
as though it were
a fallen petal
too tender to leave on the ground

 

for I. 

the room where I am unmade

I       have been swallowing the night
like a bitter pill.
The moon hangs above me
like an old bruise—
yellow, swollen,
and uninterested.

The mirror is a liar.
It tells me I am still here
while I feel myself
leaking out of the edges of my skin,
draining into the floorboards
where even the ants
wouldn’t bother with my name.

I want to say save me,
but my tongue is full of pins.
I want to say mother,
but she’s asleep in a field
of white dresses,
all of them nailed
to the wind.

So I sit here,
desperate,
a tangle of wrists and teeth,
waiting for the dawn
to crawl in
and remind me
how much
it hurts
to be
alive.

 

The shameless poems 2023-2025 

Я жду тебя

Dιάρροια: είναι η κένωση υδαρών κοπράνων τρεις ή περισσότερες φορές την ημέρα. Συνήθως είναι αποτέλεσμα δηλητηριάσεων οι οποίες οφείλονται σε δράση τοξικών παραγόντων που εισάγονται στον οργανισμό κι επιδρούν βλαπτικά, παρουσιάζοντας μία ποικιλία συμπτωμάτων. Βγαίνει και σε ειδική ανθρωπική έκδοση φυσικά όπως όλα τα τοξικά, κι αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε μία αυθεντική αηδιαστική διάρροια και σε μία ανθρωπική, φυσικό κι επόμενο να διαλέξω την πρώτη. Μαύρισα ήδη, έχουμε πάλι τόσους γιατρούς να δούμε, κάθε μέρα είναι γιατρική. Τα γενέθλια της μαμάς πέρασαν όπως και τα δικά μου. Εσύ σκέφτηκες πάλι τα τέλεια δώρα και για μένα και για 'κείνη. Έτσι μετά από 23 χρόνια εγώ έχω πάλι το ολόδικό μου μικρόφωνο και η μαμά μετά από 8 χρόνια έχει τα πιο τέλεια αθλητικά παπούτσια σε χρώμα ίδιο με το φουλάρι της και τα νύχια της, με σόλα αντιπατινάζ intercontinental. Κατά τ' άλλα, αν εξαιρέσουμε τα γνωστά μαρτύρια, είναι ένα αποπνικτικό καλοκαιρινό μεσημεροπρωί μετάαπό δουλειά, ο αφυγραντήρας δουλεύει σαν σκλάβος, οι γάμπες μου είναι σφιχτές σαν πέτρες παρόλο που το ποδήλατο έχει φούιτ, οι αγκώνες μου έχουν επικονδυλίτιδα από το τένις που δεν παίξαμε, εσύ είσαι στη δουλειά από τ' αξημέρωτα, εγώ γράφω σε 'κείνο το τετράδιο που πλακώνει τον Καββαδία, τα ρούχα μας είναι αστέγνωτα δίπλα, ο καφές μου τελείωσε κι από τις 7 το πρωί είμαι ακόμα στο δεύτερο τσιγάρο. Ήρθες  με εκείνα τα μυστήρια βιβλία του Zweig, με τη μυστήρια ιστορία του μυστήριου κατόχου τους και μόνο ο Φ. θα μπορούσε να μας διαφωτίσει αλλά δεν μπήκα στον κόπο να του τα κάνω τσουρέκια. Του τα κάνω τσουρέκια με οτιδήποτε ιατρικό, τον ρωτάω την κάθε μαλακία κι εκείνος πάντα μου απαντάει ακόμα κι όταν δε θέλει ν' απαντήσει. Ακούω Vaughn Williams και γράφω με το χέρι ακουμπισμένο πάνω σε μαξιλάρι, σχεδόν τεντωμένο γιατί δε λυγίζει πια, κι όταν θέλω να πιω καφέ, σηκώνω την κούπα με δύο τεντωμένα χέρια και τα λυγίζω τόσο αργά για να μην ουρλιάξω από τον πόνο, κι όταν τη φέρνω στα χείλη μου πίνω δύο και τρείς γουλιές μαζί γιατί ξέρω οτι την επόμενη φορά που θα θέλω να ξαναπιώ θα πρέπει να περάσω αυτό το μαρτύριο. Άχρηστη  και κατάχρηστη πλέον, μα σε πείσμα όλου του φρικτού πόνου, εγώ συνεχίζω να πλένω τα χαλιά στο μπαλκόνι, να σκουπίζω όλο το τετράγωνο -δε θα με φάτε εσείς, εγώ θα σας φάω. Το αναγκαίο κακό της εποχής ονομάζεται κρύος καφές και σε άπταιστα θεσσαλονικιώτικα φραπέΣ. Ξέρουμε καλά πως δεν μ' αρέσει αλλά δεν αντέχω να πιω άλλον με τόση ζέστη. Εσύ κάνεις μπλιαχ, εγώ χρειάζομαι παρέα για το τσιγάρο μου, είμαι στο πέμπτο και μένουν άλλα πέντε για να μην πεθάνω απο ενοχές και βήχα το βράδυ. Δουλεύω πολύ, οι χαμηλές μου νότες έχουν ξεπεράσει όλα τα χαμηλά. Γράφω στο γραφείο σου και όχι στη γωνία μου από τότε που αλλάξαμε δωμάτια για τις καυσωνιάρες ώρες. Οι ορμόνες μου πάλι με κάνουν ότι θέλουν και ποιά;;; εγώ, ποιά;;; εγώ, που κυκλοφορώ ξεβρακωμένη κι ασούτιενη τον Γενάρη, κρυώνω καλοκαιριάτικα μέσα στο σπίτι με το κλιματιστικό στο 27. Ναι γίναμε κι εμείς κλιματιζούμενοι επιτέλους γιατί μετά το περσινό καλοκαίρι που δεν καταφέραμε να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεββάτι, αποφασίσαμε να εκσυγχρονιστούμε και να  ερκοντισιονιστούμε, κι έτσι ήρθε το αγόρι εκείνο και μας κλιμάτισε κι εσύ ζεσταίνεσαι κι εγώ κρυώνω ανάθεμα την εμμηνόπαυση. Ρίγη και εξάψεις και όλες οι ανώμαλες μαλακίες και προχτές που βλέπαμε την ταινία, είχα τη μάλλινη ζακέτα και η ραχοκοκκαλιά μου ήταν παγωμένη και τα πόδια μου παγάκια, κι εσύ άνετος με τα πανέμορφα ποδαράκια σου, κοιταχτήκαμε και σα να είπαμε κάπως μέσα μας τί σκατά; εμείς είμαστε; Η εμμηνόπαυση με κατάντησε τη ντροπή της Σιβηρίας. Είμαι η ντροπή της  Vorkuta, ωω ποιός ξέρει τί θα φορούσα εκεί αν πήγαινα τώρα, ωωω πόσο ντρέπομαι! Το πρώτο βράδυ που το λειτουργήσαμε θυμάσαι; εσύ ήσουν στο γραφείο σου κι εγώ στη γωνία μου και σου έστειλα εκείνο το  gif με την τελευταία σκηνή της Λάμψης, τον Τζακ Νίκολσον παγοκολώνα κι εσύ γέλασες τόσο δυνατά που έκανε μικρό σεισμό το σπίτι, κι από τότε όλο διαφωνούμε ώσπου ήρθα στο δωμάτιό σου και κάθομαι στο γραφείο σου κι έχω εδώ απλωμένα τα πράγματά μου και το πιο ανώμαλο απ' όλα, το πιο αταίριαστο: ΈναΣ φραπέΣ, πάνω στο γραφείο σου, χααα σχεδόν βλάσφημη εικόνα, κι η καρέκλα σου ρυθμισμένη να μην ξαπλώνει γιατί εγώ κάθομαι πάντα μπαστουνιασμένη, και τα μπούτια μου δεν χωράνε καλά από κάτω, τί το θέλει αυτό το συρτάρι το γραφείο σου; τί το θέλει; Πονάω τραγικά πολύ, πονάω σε κάθε κίνηση μα και σε κάθε ακινησία. Η παγοθεραπεία δεν βοηθά. Βάζω πάγο στο διαλυμένο πόδι, στους αγκώνες, στους καρπούς, στη μεσήλικη μούρη μου για να τη διατηρήσω κάπως φρέσκια. Μεταμόρφωσα το μικρόφωνό μου σε τσαχτερό, είναι γεμάτο στραςς, κιτσομικρόφωνο να μου ταιριάζει τέλεια, του έφτιαξα θήκη, όλο ελπικό που θα έλεγες κι εσύ. Τραγουδάω καλοκαιριάτικα σε μια όμορφη δροσερή αυλή, ο δρόμος μπροστά έχει τόση φασαρία, χρησιμοποιώ το μετρό για τη δουλειά πιο πολύ απ' όσο το χρησιμοποιούσα στο Λονδίνο. Γελάω με την προχειρότητα, στάση ανεπιστήμιο, στάση απάφη... εγώ κατεβαίνω στην Ανάληψη, περπατάω ένα χιλιόμετρο με την τσάντα της δουλειάς, το ντέφι κάνει θόρυβο σε κάθε μου βήμα, ακούγομαι σαν χριστουγεννιάτικο έλκηθρο, κουδουνίζω  και φτάνω. Βγάζω το τσαχτερό μου μικρόφωνο μέσα στη ζέστη, τραγουδάω και ιδρώνουν τα μπούτια μου, και μου λείπει ο χειμώνας...

 Ο χειμώνας με το καλσόν, σαν εκείνο το βράδυ θυμάσαι; καθόσουν κοντά και τραγουδούσα και σε κοιτούσα. Θα στο θυμήσω σε απλά ανθρωπικά ...την ώρα που τραγουδούσα σου πέταξα ένα φυστίκι. Σε απλά σαχλαμαρικά: σου πέταξα και ποπ-κορν ( τη σαχλαμαρική την ομιλώ άπταιστα). Σε απλά γονατικά: απλά έπεσα και σε απλά καλσονικά: καταστράφηκα. Τα καλσόν τα έχω από το Λονδίνο ακόμα. Εκεί που σε καλσονικό επίπεδο η ζωή ήταν τόσο προνομιούχα. Μόνο έξι λιρίτσες το αγαπημένο μου καλσόν, αθάνατο να χωράει τα μεγάλα μου μπούτια και τον μεγάλο μου κώλο, αλλά να μη χάσκει πάνω στη μέση μου. Το παντοτινό μου πρόβλημα από παιδί. Όσα ρούχα χωρούσαν στον κώλο μου έχασκαν στη μέση, κι εγώ με την απόπάντα διορθωτίτιδα που με δέρνει, έπαιρνα ψαλίδια κι έκοβα εκεί πίσω από τη μέση,και χώριζε το ύφασμα στα δύο κι ύστερα έραβα στη μια  πλευρά ένα κουμπί, και στην άλλη έκανα μια τρύπα, μια άχαρη εφηβική κουμπότρυπα, τα ένωνα μεταξύ τους κι έτσι στένευα τα παντελόνια μου μ' αυτόν τον πρωτόγονο τρόπο και πάντα κάτι φούσκωνε. Άλλες φορές άνοιγα επιπλέον τρύπες στις ζώνες, τις έσφιγγα γύρω από τη μέση μου και το παντελόνι από πάνω άνοιγε σαν γαρύφαλλο, τόσες και τόσες άτσαλες πατέντες. Φούστες που τις έκανα φουστάνια, κομμένα παντελόνια, ναι από τότε είχα αυτό το μικρόβιο να πειράζω τα πάντα. Κανένα ρούχο δεν έμενε αχειρούργητο στα χέρια μου μέχρι και σήμερα, κανένα εκτός από το Λονδινικό καλσόν. Ναι θέλω τον χειμώνα πίσω αλλά με καλσόν Λονδίνου ναι ναι τότε που ήμουν σε 'κεινο το στεναχωρημένο εμπορικό του  Lewisham. Όχι δεν ήταν πολύ χειμώνας, ήταν Μάρτιος αλλά στο Λονδίνο ήταν χειμώνας κι εγώ πήδηξα από τη χαρά μου που βρήκα το καλυτερότερο καλσόν του κόσμου με έξι μόνο λιρές και πήρα τρία, κι ακόμα αυτά φοράω, πάντα ανάποδα, πάντα πάντα, σκισμένα ξεσκισμένα, πάντα ανάποδα, μη με ρωτήσεις γιατί, δεν ξέρω. Δύο χρόνια μετά, κοντά στην  Putney Bridge, μια μέρα που σε περίμενα να βγείς από τη δουλειά έχοντας πιεί τον γνωστό σκασμό καφέ, κατουριόμουν με πόνο κι έτρεξα στο εκεί εμπορικό, αλλά αυτό δεν ήταν στεναχωρημένο, ήταν κανονικό και στα κανονικά ξέρεις δεν μπορώ. Μόνο κατούρησα και δεν έκανα τον κόπο να ψάξω για καλσόν. 

 Πίσω στην ελληνική ζωή, που σε καλσονικό επίπεδο είναι ελλιπής, πηγαίνοντας στη δουλειά χωρίς καλσόν, είδα εκείνο το γαμημένο παιδάκι να διώχνει το γατάκι με αεροκλωτσιά, σταμάτησα και ούρλιαξα τόσο δυνατά που η φωνή μου έσπασε, ούρλιαξα και στη γιαγιά του και στον μαλάκα παππού του οτι θα φέρω την αστυνομία, η φωνή μου πόνεσε κι όταν πήγα στη δουλειά ακουγόμουν τόσο κλειστή και τόσο βραχνή, κάθε τόση δα ομιλία ήταν επώδυνη κι όλοι νόμιζαν πως δε θα μπορέσω να τραγουδήσω,κι ο καημένος ο Κ. με ρωτούσε ωχ τί έπαθε η φωνούλα σου πώς θα τραγουδήσεις; αλλά τραγούδησα ααα δεν ξέρω πώς γίνεται. Ίσως να την έχω μόνο για να τραγουδάει κι όχι για να μιλάει. 

 

Περιμένω να έρθεις. Σου έχω ανάψει το παγωματηστήρι για να μη σκάσεις. Εγώ που θέλω τσιγάρο, κι αφού χρησιμοποίησα το γραφείο σου, πάω στο  σκαλάκι μπροστά από την εξώπορτα να καπνίσω. 

U.o.13/απλά

 E ίναι μιά μικρή στιγμούλα τώρα, όχι κάτι ιδιαίτερο, μια μικρή στιγμή μιας Κυριακής που βράδιασε, μία μικρή στιγμούλα μιας Κυριακής που πρίν βραδιάσει ήταν πρωί και λίγο πρίν ήταν και Σάββατο. Εκείνο το ένα Σάββατο τον μήνα που εγώ μπορώ να τρώω οτι θέλω, όχι λάθος, που νομίζω οτι μπορώ να τρώω ότι θέλω γιατί δεν μπορώ πια. Όλη την εβδομάδα στο στομάχι μου έμπαιναν ντοματούλες κι εκείνα τα μικρά μαυρούτσικα παξιμαδάκια χωρίς αλάτι, με λίγο ανθότυρο, χωρίς λάδι, χωρίς τίποτα, και την προηγούμενη μόνο καρπούζι και σταφύλια και πάλι παξιμαδάκια, και ξαφνικά εκείνα τα αγαπημένα μου ζυμαρικά και μετά και κρουασάν και ήταν αυτά ικανά να με διαλύσουν για πάνω από ένα εικοσιτετράωρο. Με ένα γεύμα το στομάχι μου πέθανε και δεν κοιμήθηκα από το φούσκωμα. Είναι αυτή η μέρα που την περιμένω όλον τον μήνα και κάνω σχέδια αλλά τελικά σκάω με το παραμικρό και μένω έτσι μαλακισμένα, άχαρα να κρέμομαι πάνω από την objet petit a -ίλα μου. Εσύ το καταλαβαίνεις καλά αυτό, ξέρεις οτι δεν θα τα καταφέρω να φάω αυτά που θέλω, μα εγώ εκεί πεισματάρα να επιμένω και τελικά να μένω χωρίς ανάσα μετά από μια γαμημένη μακαρονάδα. Ναι το στομάχι μου είναι μικρότερο από την κωλοτρυπίδα μου μάλλον μόνο έτσι εξηγείται, τί σκατά. Ναι φτάνει με το στομάχι όμως και το φαγητό πάλι. Τί ήθελα να πω; Αα ναι. Είναι μια μικρή στιγμούλα τώρα, όχι κάτι σημαντικό, όχι. Κάτι απλό. Απλό πολύ δικό μας. Πήγαμε πρωινή βόλτα στη δροσιά και αναλύαμε τα δικά μας, εσύ υπεραναλυτικά όπως πάντα, εγώ μισοαναλυτικά. Πήγαμε και βραδυνή βόλτα στην απαίσια, ζεστή, τσιμεντική μας πόλη. Καπνίσαμε όσο τα κουνούπια ρουφούσαν τα μπούτια μου, φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό, έγραψε το μετρητήρι οτι κάψαμε εξιακόσσιες πενήντα θερμίδες, μπήκαμε στο λεωφορείο, γυρίσαμε στο σπίτι, σου έβαλα  heavy metal που δεν το άντεξες, και τώρα αυτή την ασήμαντη στιγμούλα, εσύ κοιμάσαι, κι εγώ κάνω το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Γράφω απλά. Απλά όπως πίνω νερό γιατί ποτέ δεν σκέφτομαι τις λέξεις. Απλά αυτόματα, ανοίγω τα τετράδια και γράφω, όπως ξύνω τα μπούτια μου από τα καρούμπαλα των κουνουπιών. Να ας πούμε δεν σκέφτηκα οτι η λέξη καρούμπαλο και η λέξη κουνούπι στον πληθυντικό πόσο μάλλον η γενική πληθυντικού, ακούγεται άσχημα, ναι δεν είναι λογοτεχνική λέξη, ναι δεν χαϊδομουνιάζει αυτή λέξη. Καρούμπαλα κουνουπιών. Μπλιάχ, αντιλογοτεχνία, αντιποίηση. Ναι μου είναι αδιάφορο, θέλω απλά - όλα απλά. Αυτή τη μικρή στιγμή τώρα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, δεν ξέρω αν είναι αργά ή νωρίς. Μάλλον αργά αφού θα σηκωθώ στις έξι, αχ δεν έχει καμία σημασία, είναι απλά μια ώρα κι αυτή. Μια απλή στιγμή νωρίς η αργά. Θα καπνίσω ένα τελευταίο τσιγάρο, θα σηκωθώ απλά, θα σβήσω το μικρό φως της κουζίνας, τα φώτα του δωματίου που γράφω, θα έρθω στο κρεββάτι, ήσυχα, απλά, σχεδόν αθόρυβα. Αυτή ήταν η απλή απόφαση που πήρα. Όλα θα γίνονται απλά, πολύ απλά. Βαρέθηκα τα σύνθετα, δεν έχουν κανένα νόημα. Θα δημοσιεύω οτι απλό σκέφτομαι, οτι απλό ζω κι ακουμπάω, έτσι αρλούμπικα, αργά, απλά, νωρίς, σε απλές μικρές στιγμές, σε Κυριακές σε Τρίτες, δεν έχει τίποτα σημασία. Τίποτα. Να καταφέρω να κοιμηθώ χωρίς στριφογυρισμό μόνο. Τόσο απλά. 

 

Καληνύχτα 

Lolita Pluma

 Hμουν στο τρένο εκείνο που μετράει σχεδόν πενήντα χρόνια. Είχα ήδη περάσει πολλές στάσεις, Στάση Παιδική Ηλικία, Στάση Αυτοκαταστροφή, Στάση Βία, Στάση τριχοτιλλομανία, Στάση Απελπισμός, Στάση Εκφοβισμός, Στάση Βία, Στάση Συνεξαρτηση, Στάση Αλκόολ, Στάση ΚιΑλληΑυτοκαταστροφή, Στάση Ανεξέλεγκτο άγχος. Εσύ ανέβηκες μία Τετάρτη βράδυ στη Στάση Άβυσσος που βρισκόμουν για πολύ καιρό. Δεν έμπαινε φως από πουθενά στο μαυριδερό μου ταξίδι και ξαφνικά εκείνη την  Τετάρτη βράδυ με κριθαράκι ολικής, ανέβηκες με ένα έντονο άρωμα κι ένα σακάκι που σου έπεφτε μεγάλο. Σε προειδοποίησα από την αρχή. Σου είπα το τρένο είναι παλιό, ο προορισμός του άγνωστος, οι στάσεις, η μία χειρότερη από την άλλη, εσύ ατάραχος με το κοφτερό σου δαχτυλίδι άκουγες, εγώ τσιμπούσα κριθαράκια με τα κινέζικα ξυλάκια κι έλεγα ζοφερένια πράγματα, κι όσο μιλούσα εσύ άκουγες ήρεμος, έλεγες κάτι άγνωστες λέξεις σε μένα όπως "εμπιστοσύνη" και "αγάπη" και "μαζί" κι εγώ σκεφτόμουν μα καλά από ποιόν σταθμό ανέβηκε αυτό το αγόρι; χαζό είναι; που τα έμαθε αυτά; και το τρένο πήγαινε κι εγώ σου έλεγα έλα φτάνει κατέβα τώρα στη στάση Κυνισμός, κι εσύ δεν κατέβαινες, και πήγαινε πήγαινε το τρένο, και σκεφτόμουν, έλα στην επόμενη θα κατέβει, -σου έλεγα οτι ξέρω όλες τις επόμενες στάσεις , Ψευτοέρωτας, Αμφισβήτηση, Βαρεμάρα, κι εσύ τίποτα, σίγουρος για τον εαυτό σου και τον έρωτά σου για μένα, δεν χαμπάριαζες, κι έμεινες και άλλαξες το τοπίο, κι άλλαξες τις στάσεις, κι έβλεπα τις ταμπέλες της διαδρομής να αλλάζουν και κοιτούσα σαν μαλάκας (ποιός είναι ο χαζός τώρα); δέκα χρόνια στο ίδιο τρένο, εγώ πάντα έτοιμη να πηδήξω, να σιχτηρίσω, να ισοπεδώσω, εσύ πάντα ήσυχος να απολαμβάνεις τη διαδρομή, να αλλάζεις τις ταμπέλες, εσύ σταθμάρχης, εσύ μηχανοδηγός, εσύ το τοπίο. 

 Mου αγοράζεις πανάκριβα βερνίκια νυχιών και σου φωνάζω μην ξοδεύεις τα λεφτά σου σε τέτοια, εγώ είμαι γυφτάκι, και άρρωστη με τις δουλειές, καθαρίζω όλη μέρα, καθαρίζω μέχρι και τις συσκευασίες των καθαριστικών, [ω ναι καθαρίζω το μπουκάλι της χλωρίνης με χλώρίνη], χώνω τα χέρια μου σε χώματα, πλένω, τρίβω, μαζεύω σκατά, χαϊδεύω όποιο αδέσποτο βρεθεί μπροστά μου, είμαι αγροτοκόριτσο, και πάνω απ' όλα είμαι φτηνιαρόπαιδο, σου λέω πάμε στη λαϊκή να πάρουμε αυτά τα φτηνιάρικα βερνίκια ένα ευρώ. Εσύ με κάποιον τρόπο στο μυαλό σου θέλεις να έχω τα καλύτερα αλλά για μένα τα καλύτερα είναι τα φτηνότερα ε γιατί έτσι έμαθα. Κοντεύω τα 50, αγοράζω αυτοκόλλητα και χοροπηδάω από τη χαρά μου που τα kinder αυγά δίνουν καινούργια ζωάκια φέτος κι ας χρειάζομαι πάνω από μισή ώρα να ξεσκονίσω το ράφι τους μετά. Δεν θέλω καλομαθισιές σου λέω, μου αρκούν μερικά λίγα πράγματα, μου αρκεί που σώσαμε τον Μπέγκαρ από βέβαιο θάνατο και τώρα είναι πάλι ένας μαλάκας γάτος που κάνει όποια μαλακία του κατέβει και μου γαμάει τις γλάστρες και χέζει όπου βρεί. Όταν χάθηκε η Μαυρουτσέλα για τρείς μέρες αρρώστησα, δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτ' άλλο. Κοιμόμουν και την ονειρευόμουν κι έλεγα μέσα μου ας γυρίσει ας γυρίσει. Ναι δεν μπορώ να ησυχάσω, δεν μπορώ να ησυχάσω όσο σκέφτομαι όλα τα ζωάκια μόνα τους κάπου. Τί κάνουν; τί κάνουν; τα βλέπω στον δρόμο και θέλω να τα πάρω όλα, τους μιλάω, θέλω να τους πάρω συνέντευξη, πώς είναι να ζείς μόνος, να φοβάσαι, να κρυώνεις, τα σκέφτομαι κάθε που φυσάει, που βρέχει, τα σκέφτομαι συνέχεια, ναι γι' αυτό σου λέω δεν είμαι για βερνίκια και αρώματα, όχι δεν είμαι για τέτοια εγώ. Εγώ θέλω να έχουμε λεφτά να μπορούμε να ταΐζουμε, να στειρώνουμε, να τα βλέπω όσο πιο ασφαλή γίνεται όλα αυτά τα αθώα παρατημένα πλάσματα. Γατούλες, σκυλάκια, πουλάκια, σκαντζοχοιροι, χελώνες, σας σκέφτομαι, σας σκέφτομαι κάθε βράδυ και κάθε πρωί. Σας σκέφτομαι κάθε που έχει κρύο, ζέστη, κάθε φορά που πρέπει να περάσετε τον δρόμο. Προσπαθώ να διώξω όλες τις σκέψεις που με παραλύουν μα κι αυτές δε φεύγουν. Στα αγαπημένα μου καρτούν, οι αγχωτικές ενοχλητικές σκέψεις απεικονίζονται μέσα σε ένα σύννεφο, το οποίο διαλύεται εύκολα αν κάνεις απότομες σβηστικές κινήσεις με τα χέρια. Τις κάνω κι εγώ κάθε που τρομάζω μ' αυτά που σκέφτομαι, αλλά τίποτα δεν φεύγει. Κρίμα που δε γεννήθηκα ροζ πάνθηρας, κρίμα που δε γεννήθηκα τόμ ή τζέρι. Είμαι καταδικασμένη να υπάρχω μαζί με το αδιάλυτο σύννεφό μου, που μέσα έχει μόνο νοσοκομεία, κλάματα, στεναχώρια, καρκίνους και φόβο. Προσπαθώ μισομάταια να συγκεντρωθώ και να γράψω, με τον αέρα να μουρλοκοπάει έξω, και με άπειρα ντάκα ντούκα από σφυριά, σκεπάρνια, λοστούς, σκύλες και βαριοπούλες μαζί με φωνές, -απο'δω μαλάκα, τί κάνεις ρε μαλάκα, ρεε μαλαααάκα, απο την άλλη ρε μαλάκα, ίσιωσε ρε μαλάκα. Ντάκα ντούκα μαλάκα, φχίου φχίου ο αέρας, ο συνθέτης της εβδομάδας στο τρίτο, άπειροι θόρυβοι στο κεφάλι μου μαζί με σκέψεις και φωνές, ντάκα ντούκα ο καρκίνος κάνει θόρυβο, ο δικός μου μεταμφιεσμένος καρκίνος σε ανθρώπινη μορφή που έχει ονοματεπώνυμο και ψευδώνυμο και μια χοντρή κακάσχημη κεφάλα με απαίσιο αηδιαστικό τρομακτικό βλέμμα, ο καρκίνος που έχει το γυναικείο όνομα του κακοποιητή μου, αυτό το βρωμερό γυναικείο σκουπίδι, αυτή η πιο κακάσχημη τερατόμορφη γυναίκα που πέρασε ποτέ από τον πλανήτη, με κακοποιεί και με βλάπτει εξακολουθητικά γιατί απλά δεν είναι εγώ,  ναι η αδικία δεν έχει οξυγόνο. Περπατούσα ανάμεσα σε χιλιάδες δίποδα που φώναζαν πως δεν έχουν οξυγόνο, κι όμως δεν είχα καμία αυταπάτη πως καθένα απ' αυτά, αν καιγόταν ο δικός του κώλος θα έκανε τα πάντα για να αρπάξει λίγο κώλο από τον διπλανό.  

Είναι αυτά τα ανθρώπινα σιχαμερά, από τα οποία έχω πάρει απόσταση πια, γιατί δεν τα καταννοώ. Τερμάτισα τη σχέση μου με οτιδήποτε διποδικό. Ξέρω καλά οτι είμαστε ολομόναχοι μπροστά στην αδικία, το λέω κάθε μέρα στον εαυτό μου, Κανείς Κανείς Κανείς ποτέ δεν θα βοηθήσει. Τα δίποδα καυλώνουν να δίνουν συμβουλές, να λένε την αποψούλα τους, να κουνάνε τις βρωμοδαχτυλάρες τους με τον κώλο έξω από τη φωτιά πάντα. Σου λένε τί πρέπει να κάνεις, κάνουν λίγο πατ πατ στην πλάτη και γυρίζουν πίσω στην αυτιστική κωλάρα τους να σιγουρευτούν οτι δεν καίγονται. Υποτιθέμενοι φίλοι και φίλες, υποτιθέμενοι κοντινοί, αα συνέλθετε, δεν υπάρχει κοντινή διποδία αν δεν έχει κάτι να κερδίσει από σένα. Είναι το είδος τέτοιο. Έτσι φτιαγμένο, χαλασμένο πριν καν αντικρύσει το πρώτο φως. Βγαίνει και γκρινιάζει και κλαίει γιατί όλο κάτι θέλει να πάρει. Παιρνίκουλες και άρπαγες οι άνθρωποι. Μακρυά, μακρυά. Η ατιμωρησία θα εξακολουθήσει για πάντα. Έτσι είναι φτιαγμένο το λάθος που λέγεται κοινωνία. Έτσι είναι φτιαγμένο το λάθος που λέγεται δίποδο. Κι ο λόγος που δεν έχουμε οξυγόνο, είναι γιατί μας το στερούν όλα τα καρκινώματα, τα ετεροκουραδένια, ετεροψωριάρικα τιποτίδια. Αυτά που μπαζώνουν την αλήθεια, παραποιούν τα πάντα για να κρατήσουν τις βρωμερές τους κωλάρες έξω από τη φωτιά. Ο μοναδικός τρόπος να προστατευτείς απ' αυτά τα τέρατα είναι τα ζώα, τα δέντρα, τα ποτάμια, τα πουλιά, οι μέλισσες,  τα τέσσερα πατουσάκια, ναι άσε με, μαζεύω σκατά, τρίχες, δεν με βλάπτουν. Ξέρω τί με βλάπτει, ξέρω καλά. Τώρα στην κλιμακτηριακή μου ζωή, έχω πια μάθει τόσα. Κοντεύω τα πενήντα. Ξέρω καλά τί είμαι. Μια ανήμπορη κακοποιημένη με διάφορους τρόπους, μια ατρόμητη και φοβιτσιάρα. Μπορώ πια να αποδεχτώ όλες τις πτυχές μου. Είμαι θεόμουνο και μπάζο, πανέξυπνη και στόκος, μαλάκω και θύμα κι ενίοτε θύτης. Ένα γαμημένο πράγμα ξέρω καλά. Ότι ήμουν, ότι είμαι, ότι θα είμαι, είμαι από μόνη μου. Όπως πάντα. Μόνη ολομόναχη. Εγώ με κατασκευάζω. Δεν θέλησα ποτέ να γίνω κάποιος άλλος, κι ότι θέλησα να αλλάξω το άλλαξα μόνη μου, με αίματα και προσπάθειες εξωσπλαχνικές, αυτοκατακρεουργήθηκα, αυτοχειρουργήθηκα για να καταφέρω να με δέχομαι, να με θέλω, να με καυλώνω και να με κάνω οτι θέλω. Αυτό είναι δύσκολο να σου το συγχωρέσουν τα σκουπίδια, τα άχρηστα έρποντα κουράδια που ζουν μέσα στο δηλητήριό τους, που παίρνουν ικανοποίηση μέσα από το να προκαλούν κακό και δράμα, τα επικίνδυνα σιχαμερά τέρατα που βιάζουν καθημερινά, που ασκούν βία και τρομοκρατούν, αυτά τα καρκινώματα, που ψαχουλεύουν το παρελθόν μου, ψάχνουν να βρουν κάτι λες κι έχω κάτι να κρύψω. Δεν έχω τίποτα να κρύψω, εγώ η μέτρια τραγουδίστρια της μικρής αυτής κακόμοιρης κακάσχημης πόλης. Δεν έχω τίποτα να κρύψω. Κουβαλάω μια μαλακία ιστορία όπως όλοι οι μαλάκες, κουβαλάω ιστορίες που με γάμησαν και με έσωσαν. Εγώ μία πρώην αλκοολική μέτρια τραγουδίστρια, μια πρώην χοντρή μέτρια τραγουδίστρια που πηδιόταν με όποιον ήθελε μεθυσμένη. Δεν κρύβομαι πίσω από τίποτα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Εγώ το θεόμουνο μπάζο, η ασπρομάλλα κοντή χαμηλοκώλα μέτρια τραγουδίστρια, ήρεμη, ξέροντας τί ήμουν, τί είμαι και γιατί, εγώ η αυτοδημιούργητη, αυτόφωτη, αυτιστική, αυτοκαταστροφική, αυτοκατασκευασμένη, εγώ που εξασκώ την κομμωτική τέχνη (που πιεστικά κι αχρήστως έμαθα), μόνο σε κεφάλια ανθρώπων που αγαπώ, εγώ που έκανα τα θεόσγουρα μαλλιά της μαμάκας μου, ίσια, εγώ που κουρέυω το αγόρι μου , τον πιο δύσκολο κομμωτηριακό πελάτη, που κουρέυω τον Π, τον πιο εύκολο κομμωτηριακό πελάτη, εγώ που έχω μετατρέψει το κομμωτήριο της μαμάς σε προσωπικό μου γυμναστήριο και στεγνωτήριο, εγώ που όταν μεγαλώσω κι άλλο θέλω να γίνω Lolita Pluma, Simona Kossak, Dian Fossey, ναι υπάρχουν και τέτοια δίποδα, υπάρχουν και τέτοιες γυναίκες που δε βρωμάνε σαπίλα, οι ηρωίδες μου,  ναι υπάρχουν λίγα κρυστάλλινα δίποδα που μπορούν να δουν και λίγο πιο εκεί από την κωλοτρυπίδα τους. Αυτά, τα πολεμάνε, τους στερούν το οξυγόνο, τα κοροϊδεύουν, τα λοιδωρούν, τα συκοφαντούν, τα εκφοβίζουν...

Εεεε δίποδα... εγώ και οι ηρωίδες μου,σας γράφουμε στις  ωοθήκες μας.

Scatology Vol.I

 Dιάβαζα όλη νύχτα αλλά ο μυαλός μου είναι καμμένος λόγω της θερμοκρασίας. Το καλοκαίρι όλα πέφτουν στο μισό. Χρειάζομαι διπλάσιο χρόνο για να κάνω κάτι που θα έκανα τον χειμώνα. Χρειάζομαι διπλάσιο χρόνο να κατανοήσω τί διαβάζω, διπλάσιο χρόνο για να καθαρίσω το σπίτι. Σταματάω κάθε τόσο να πιω νερό και να καθίσω μπροστά στον ανεμιστήρα. Ξύπνησα με τη γνωστή ανησυχία για τα ζώα. Κουβάλησα κουβάδες με δροσερό νερό μέσα στην κάψα, πήγα ήρθα πήγα ήρθα, πέρασε τουλάχιστον ένα μισάωρο έτσι, μπήκα στο μπάνιο να πλυθώ ήμουν λίγο πιο σκούρη. Ξανακάθισα απέναντι από τον ανεμιστήρα, άναψα τσιγάρο, αυτό το τυραννικό παπαρένιο πράμα. Να πρέπει να στρίψεις τσιγάρο και να το καπνίσεις μπροστά από το χλιαρό φουυυυυυυυυυ. Τον ανεμιστήρα τον ονομάζω κ.Ρόνσον γιατί θέλω όλα εδω μέσα να έχουν ονόματα. Ο κύριος Ρόνσον λοιπόν μοιάζει με ένα τεράστιο μάτι που με κοιτάει καθώς υποφέρω. Του μιλάω και τον ευχαριστώ για όσα προσφέρει, του λέω πως ξέρω οτι θα ήθελε συνάδελφο, έναν κύριο Τογιοτόμι για παράδειγμα, συμφωνεί ο καημένος μα του εξηγώ τις ανησυχίες μου, και πάλι με καταλαβαίνει. Δεν γίνεται κύριε Ρόνσον μου για να δροσίσω εγώ την κωλάρα μου να καιγονται όλα έξω. Το μεγάλο μάτι του κυρίου Ρόνσον με κοιτάει και συμφωνεί μαζί μου, είναι διακριτικός ενώ εγώ σαν ξεδιάντροπη τσούλα στέκομαι μπροστά του με τα βυζιά έξω, σκύβω και του δείχνω τον κώλο μου, σηκώνω το φουστάνι μου, γυρίζω απο 'δω γυρίζω απο 'κεί, κάθομαι απέναντί του με ανοιχτά πόδια, κι εκείνος έτσι απλά κάνει μόνο φουυυυυυυ, δεν είναι καν φασαριόζος, του χρωστάω του κυρίου Ρόνσον, γι' αυτό όποτε καθαρίζω, τον ξεβιδώνω προσεκτικά, τον καθαρίζω πάνω κάτω μέσα έξω, τον κάνω καινούργιο και μετά πάλι στην πρίζα για φουυυυυυυυ ολοημερονύχτιο. Αποφάσισα χτες πως η μοναδική δουλειά που μπορώ να κάνω είναι να πλύνω τα χαλιά. Τα κουβάλησα πάνω στο ταρατσομπαλκόνι που έκαιγε, άνοιξα το λάστιχο και το νερό έβγαινε τόσο καυτό σα να είχα αναμμένο θερμοσίφωνο στους έξιχιλιάδεςδυοεκατομμυρια βαθμούς. Περίμενα να δροσίσει κι ύστερα σήκωσα το λάστιχο πάνω απο το κεφάλι μου. Αυτομπουγελώθηκα μπρος πίσω, του φόρεσα  τον εκτοξευτήρα  siroflex  και ξεκίνησα να βρέχω το πρώτο χαλί και πσσσσσσ η πίεση και χαιρόμουν που ακόμα και μια νεκρή μέρα τη μετέτρεψα σε μέρα δουλειάς ναι γιατί τέτοια έχω γίνει. Μυρμήγκια στον κώλο που έλεγε και η γιαγιά. Σήκωσα τα χαλιά βρεγμένα για να τα κρεμάσω στο ψηλό κάγκελο, μου πήρε άπειρη ώρα, έτρεμαν τα χέρια μου, η γειτόνισσα στο δίπλα μπαλκόνι μου την είπε με το βλέμα της, μπορώ να σκεφτώ τί σκεφτόνταν - ω ρε μεσημεριάτικα ψυχανωμαλία η μαλάκω- εγώ απτόητη εκεί να προσπαθώ με εσωτερικά έεεεη ωωωωπ να το σηκώσω στο οριζόντιο χοντρό κάγκελο που με περνάει 40 πόντους, και δώστου να ιδροκοπάω, και δώστου αυτό να πέφτει κάτω, και δώστου εγώ να ξαναπροσπαθώ και δώστου να τρέμουν τα χέρια μου, και δώστου να βρίζει η ορθοπαιδικός - αν ήταν να αυτοξεκωλωνοκαταστρέφεσαι τί τα ήθελες τα χειρουργεία μωρή- ώσπου τα κατάφερα, κι έμεινα εκεί λαχανιασμένη να τα κοιτάζω σα να κατάφερα το ακατόρθωτο, και κατέβηκα και έπλυνα και το αυτοκίνητο, και σκούπισα και την αυλή και τον δρόμο κι έκανα και το καθιερωμένο περπατοτρέξιμο και στο τέλος της μέρας το χοντρόμετρό μου έγραφε πως έκαψα 680 θερμίδες και θυμήθηκα πως δεν είχα πάρει περισσότερες από 300 όλη μέρα κι έτρεξα και έπλυνα σταφύλια κι έκοψα και το κατακόκκινο καρπούζι και τελικά κατέληξα τουμπανιασμένη και κατάκοπη και κάθιδρη και σε τάιζα γιατί την είχες πέσει στα σταφύλια, κι αν δεν σου έδινα εγώ καρπούζι ούτε που θα έκανες τον κόπο.  Το καλοκαίρι αυτό είναι ένα απαίσιο τραγικό καλοκαίρι με όλη την καταχνιά του πλανήτη. Οι προσπάθειές μας για δροσιά λίγη στις λίγες βραδυνές μας βόλτες ( συγκριτικά με άλλα καλοκαίρια), έπεσαν όλες στο καρκινικό κενό και στο κενό της ζέστης και του ιδρώτα, κι ήρθε να προστεθεί κι ένα κενό ακόμα, το κατσαριδικό. Το κέντρο της πόλης είναι γεμάτο νυχτερινές κατσαρίδες κι εγώ σήκωνα το φουστάνι μου σα νύφη που σηκώνει το νυφικό. Το σήκωνα και πηδούσα πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου και κλατσ κλιτσ οι κόκκινες χαβαγιάνας, κι εσύ όλο ν' απορείς πού σκατά την είδα έτσι τυφλέγκω που είμαι κι εγώ να σου λέω πως έχω άλλη όραση για τις κατσαρίδες όπως εσύ έχεις άλλο στομάχι για τις κρέπες. Οι κόκκινες χαβαγιάνας που έχουν μείνει τσιγαρόχαρτο μετά από οκτώ χρόνια αλλά εγώ δεν τις βγάζω από πάνω μου, οι κόκκινες χαβαγιάνας που  έχουν αλωνίσει όλόκληρο το Λονδίνο, όλη τη  Mitcham Lane  και τον  Thrale Road, κι όλη τη Θεσσαλονίκη κι όλα τα χωράφια κι όλη τη Χαλκιδική κι όλες τις άμμους και ακόμα εκεί σκυλιά στέκονται στα πόδια μου κι εγώ τις καθαρίζω με χλωρίνη και με οποιοδήποτε άλλο καθαριστικό κι αυτές αντέχουν κι έχουν εκείνο το ανεπαίσθητο αποτύπωμα που αφήνουν τα δαχτυλάκια και βλέπω το πόδι μου κάθε φορά που τις κοιτάζω, κι εσύ στραβοκοιτάς κάθε που είναι να πάμε κάπου και καταλαβαίνεις οτι πάλι δεν θα βάλω παπούτσια αλλά έχεις πάψει πια να ρωτάς - έτσι θα έρθεις; Ναι έτσι θα έρθω, έτσι έρχομαι, έτσι έβγαλα τα λονδινικά καλοκαίρια και λίγο χειμώνες. Καθόμαστε στον καναπέ. Απέναντί μας στο πάτωμα, ο μικρός ξύλινος καθρέφτης με το πλεκτό σεμέν της προίκας μου από τη γιαγιά. Τον κοιτάζω και βλέπω εσένα, μετά από λίγο μου δείχνεις μια φωτογραφία. Είμαι εγώ στον καθρέφτη με το σεμέν... Σου λέω εγώ βλέπω εσένα! Μου λες, κι εγώ εσένα! Σε ρωτάω πώς γίνεται και πώς λέγεται το φαινόμενο αυτό, εσύ απαντάς όπως πάντα τα λακανικά σου, μεγάλος άλλος κι εγώ σε σταματώ ααα στοπ, και σκέφτομαι  δική μου ονομασία κι εξήγηση...Σκέφτομαι  λίγο, το ονομάζω ερωταντανάκλαση, κι έτσι διαφωνούντες όπως πάντα εμείς, κι ενώ έχουμε φάει τη χορτόπιτά μας, κι ενώ εσύ ξαπλώνεις κι εγώ  ήσυχη γράφω τις μαλακίες μου και παραγγέλνω φυτολόγιο, έτσι έτσι όπως πάντα στο σπίτι μας, ησυχάζει ο καθένας μας μέσα στα συμβολικά του σύμπαντα. Scatology εσύ, scatology κι εγώ.

6 Улица Тиманская

H  μέρα ξεκίνησε με την αβυσσαλέα πείνα που ξεκινά καθημερινά. Αν διαβάσω είδηση πως το αβοκάντο απειλείται με εξαφάνιση θα ξέρω οτι φταίω. Τρώω ένα αβοκάντο κάθε πρωί. Στο σουπερ μάρκετ περνάω ώρες μπροστά από το αβοκαντοτελάρο μέχρι να διαλέξω εκείνο που θέλω. Πρέπει να είναι υπερβολικά μικρό και υπερβολικά σκούρο και όχι πολύ στρογγυλό και δεν έχει λογική το τί πρέπει, πρέπει να πληροί  τις σούπερ διαταραγμένες προϋποθέσεις (που ορίζω χωρίς να ξέρω το γιατί) για να το βάλω στο καλάθι μου. Έτσι κάθε βδομάδα αγοράζω 7 μικρά αβοκάντο που βάζω στο σκούρο πράσινο εμαγιέ σκεύος, αφού πρώτα τα έχω πλύνει μουρλικά και τα έχω σκουπίσει πιο μουρλικά. Κι έτσι κάθε πρωί που ξυπνάω από την πείνα, τρέχω στην κουζίνα και το στομάχι μου είναι ήδη εκεί και με περιμένει να φάμε το αβοκάντο, κι εκεί μπροστά στο σκούρο πράσινο εμαγιέ σκεύος, εγώ και το ανυπόμονο στομάχι μου, περνάμε κι άλλες ώρες μέχρι να διαλέξουμε ποιό απ' όλα θα φάμε, και συνήθως ξεχνιέμαι και το αυγό παραβράζει ή δεν βράζει καθόλου. Κι έτσι κάποιες μέρες τρώω ένα ολόσφιχτο αυγό ( συνήθως από την άσπρη κότα που είναι η αγαπημένη μου), κι άλλες μέρες ( όπως σήμερα) τρώω μια μύξα. Η άσπρη κότα είναι μικρή και βγάζει μικρά αυγά και είναι τα πιο πιο αγαπημένα μου αλλά σήμερα δεν είχε άλλο και βρήκα μόνο το άλλο της άλλης κότας και δεν πρόλαβε να βράσει γιατί το στομάχι μου δεν μπορούσε να περιμένει, κι έτσι έφαγα αβοκάντο με μύξα, αλλά πάλι δεν παραπονέθηκα γιατί το να τρώω είναι κάτι τόσο σπάνιο και ποθητό. Τρώω τόσο λίγο που τα σαγόνια μου έχουν ξεσυνηθίσει κι έτσι με κάθε μάσημα πονάνε. Μασώντας εξασκώ τα φτωχά και ντροπιαστικά μαθηματικά μου και προσθέτω τις πρωινές θερμίδες που ανάλογα με το μέγεθος του αυγού ή του αβοκάντο κυμαίνονται από 200 ως 240 κι έτσι τις καλές μέρες μου περισσεύουν άλλες 450 θερμίδες για όλη την υπόλοιπη μέρα και τις κακές μέρες μόνο 400, και εκείνες τις μέρες ξέρω οτι το φαγητό θα είναι πράσινο ολοπράσινο και θα κάνει κρατς κρατς. Έτσι σήμερα ξύπνησα, και μετά τη μύξα έφτιαξα τον καφέ μου και βγήκα μέσα στη βροχή, αλλά δεν ήταν βροχή από 'κείνες που σε δροσίζουν, αλλά από 'κείνες που σε λιώνουν μετά. Δεν απέφυγα καν το πότισμα. Μερικές βροχές είναι απόλυτα άχρηστες, περίπου όπως η πλειοψηφία των ανθρώπων. Δεν ξέρω τί μέρα είναι ούτε τί εποχή. Οι υποχρεώσεις μου, πέρα από τις πρόβες και τις μικροεμφανίσεις που με περιμένουν, δεν έχουν χρόνο. Ξέρω απλά πως κάθε μέρα πρέπει να περπατήσω δέκα χιλιόμετρα, να ποτίσω και πάνω και κάτω, να σκουπίσω και πάνω και κάτω και έξω, να κουβαλήσω 6 μπουκάλια νερό για τις αδέσποτες, να διορθώσω όποια ζημιά έγινε στη γατοπολιτεία που έχω φτιάξει εκεί στο παλιό σπίτι με το μισό παντζούρι, να κάνω σωστό μπάνιο, να μοσχοβολήσω στο τέλος της μέρας, να μην κρατάω το κατούρημά μου,  να βάλω πάγο στο πόδι μου, να μην μπερδέψω τις κάλτσες μου, να μην ξεχάσω την ομπρέλα του μπαλκονιού ανοιχτή, να κλείσω τα παράθυρα το πρωί για να μείνει έξω η ζέστη, να τα ανοίξω το βράδυ για να μπεί μέσα η πφφφφφφφ δροσιά, να μην αφήσω κανέναν κόκκο τροφής έξω γιατί θα μαζευτούν μυρμήγκια, να τσιτώσω το σεντόνι γιατί θα μουρλαθεί το μέσα μου, εεε και οτι άλλο προκύψει. Έτσι μ' αυτά και μ' αυτά οι ώρες περνάνε ( άρα και οι μέρες). Οι δικές μου μέρες δεν έχουν χρόνο γιατί ο χρόνος πια δεν είναι αυτός που ήταν. Ο χρόνος πια μετριέται με τα καρκινοραντεβούδια. Τα θεαγένεια μόνο καθορίζουν τί μέρα είναι, τί ώρα. Τα θεαγένεια καθορίζουν και το αν θα κοιμηθώ, φάω, αναπνεύσω. Τα στομαχοέντερά μου ουρλιάζουν από πείνα, φούσκωμα και αγωνία, μου λες πρέπει να πάρω καινούργια αθλητικά, μου παίρνεις τα καλύτερα κι ας είναι τα δικά σου γενέθλια, έχω τα πιο σούπερ αθλητικά παπούτσια αλλά εγώ όλη μέρα περπατάω στη  Vorkuta που είναι η μοναδική πόλη που ταιριάζει ακριβώς μ' αυτό που είμαι. Ξέρω όλους τους πυλώνες υψηλής τάσης της Vorkuta, ξέρω κάθε στροφή, κάθε αδιέξοδο,  έχω πατήσει κάθε μισολιωμένο-σκατωμένο-λασπωμένο χιόνι. Η μοναδική πόλη που ακόμα και στα τέλη του Ιούνη έχει στεναχωρημένα βουναλάκια από άλιωστα χιόνια στις γωνίες, κι ας καίει ο ήλιος παραδίπλα κι ας έχει 12 βαθμούς που είναι και πολύ καλοκαίρι κι ας φτάνει και 20 μερικές φορές, τα άλιωστα χιόνια είναι πάντα εκεί σαν τις στεναχώριες μου που όσο και να χαρώ με κάτι, όση ηλιοφάνεια και να πάθω, πάντα έχω στεναχωρημένα βουνά χιονιού μέσα μου, λασπωμένα και στριμωγμένα κάπου στο στομάχι μου ή στο έντερο δεν ξέρω κι όταν έχω διάρροιες είναι τα χιόνια που λιώνουν αλλά έχει κι άλλα κι άλλα. Μας ξεγέλασαν και το χιλιάρι ντεπόν είναι πιο ακριβό αλλά οι πονοκέφαλοι της κλιμακτηρίου δεν ξέρω πώς αλλιώς μπορούν να αντιμετωπιστούν, το κεφάλι μου σπάει σε κομμάτια, μπορεί να έχει κι εκεί στεναχωρημένα λασπωμένα χιόνια, δεν ξέρω πια τί έχω μέσα μου, δεν ξέρω αν με άνοιγε ένας ανοιχτέας με ένα νυστέρι τί θα έβρισκε, δεν ξέρω αν τα όργανά μου θα ήταν στη θέση τους, δεν ξέρω τί σύμπαν ζεί μέσα μου, ο δεξιός ώμος πάλι πεθαμένος, ο αριστερός παράμεσος κομμένος στη λαμαρίνα, κι ο μπαμπάς που γιορτάζει κι έχει γενέθλια, στάθηκε έτσι γλυκός πρωινός αριστερά μου, περίμενε να φτιάξω τον δικό μου καφέ για να φτιάξει κι εκείνος τον δικό του, κοίταξε πρώτα τον κομμένο μου παράμεσο κι ύστερα χαμογέλασε με το πιο γλυκό του χαμόγελο και είπε ευχαριστώ πριν προλάβω να του πω χρόνια πολλά και πριν τον φιλήσω και του είπα εεε περίμενε δεν έφερα και δώρο, και γέλασε ακόμα πιο γλυκά κι όλη μέρα στο τηλέφωνο μιλούσε γλυκά κι έριχνε αγχωτικές ματιές στη μαμά,εκεί  στο τραπέζι με τους καφέδες μας, εκεί γύρω μαζεμένοι, εμείς και όλοι όσοι μας αγαπάνε και αγαπάμε κι έχουμε και Παύλο να αγαπάμε και Πέτρο να αγαπάμε και δεν ταιριάζουν τα γενεθλιοτηλέφωνα με λέξεις χειρουργειο, χημειοθεραπεία, εμείς όλα τα ταιριάζουμε, όπως ταιριάζουμε τη  Vorkuta με τα  asics, όπως ταιριάζουμε τα δέκα χιλιόμετρα την ημέρα με διαλυμένο μεταλλικό πόδι με βίδες, ο μπαμπάς έφαγε τον σκασμό τον ίδιο, κι έφαγε τόσα γλυκά που μέχρι το βράδυ ρευόταν και η κοιλιά του ήταν γκαστρωμένη και μέχρι τα μεσάνυχτα παραπονιόταν αλλά πάλι λίγο μασαμπούκωνε κρακεράκια. Έβαψα με προσοχή κι αγάπη τα φρύδια της μαμάς, κράτησαν όλη μέρα, δεν ήθελε αλλά ήθελε. Ξέρω πότε η μαμά θέλει κι ας στραβώνει, σαν προχτές το μεσημέρι που της έλεγες πόσο μ' αγαπάς και ενώ ήθελε να κάνει τρία τριπλά άξελ από τη χαρά της, στράβωνε το στόμα και μας τρόλλαρε γιατί τέτοια είναι, ε τέτοιες είαμστε δεν μπορούμε να δείξουμε κανονικό συναίσθημα και το δείχνουμε πάντα με στράβωμα, χώσιμο και γαμωσταυρίδι. Γράφω εν μέσω κλιμακτηριακού πονοκεφάλου, ξέχασα τί μέρα είναι, θυμάμαι μόνο οτι για μερικές μέρες δεν θα έχω στομάχι πάλι, θα έχει βγεί και στη θέση του, θα υπάρχει μόνο μια χιονισμένη μπάλα άγχους εντός μου. Τόσο που δεν υπάρχει, ξεχάστηκαν τρία αβοκάντο και εφτά αυγά στο ψυγέιο, τόσο που δεν υπάρχω κι εγώ, ξέχασα να βάλω γλιστρίδα στη σαλάτα, ξέχασα και μισό κομμένο κρεμμύδι στο καλαθάκι, ξέχασα να βάλω στο πλυντήριο το δεύτερο ζευγάρι κάλτσες, ξέχασα ποιό ζευγάρι παπούτσια πρέπει να φορέσω σήμερα, ξέχασα να πάρω ντεπόν, ξέχασα να στρίψω  από την  Ulitsa Gagarina  στην  Ulitsa Lenina και συνέχισα εκεί στο αδιέξοδο με το κίτρινο κτίριο που γράφει богатства недр - родине, τόσο χάλια, τόσο στρεσσογόνα όλα.  Σε 86 ώρες όλα θα έχουν λίγο ξεκαθαρίσει. Δεν είναι τίποτα.  Το τρένο θέλει 40 ώρες μέχρι τη Μόσχα , μόνο 32 στάσεις.