E ίναι μιά μικρή στιγμούλα τώρα, όχι κάτι ιδιαίτερο, μια μικρή στιγμή μιας Κυριακής που βράδιασε, μία μικρή στιγμούλα μιας Κυριακής που πρίν βραδιάσει ήταν πρωί και λίγο πρίν ήταν και Σάββατο. Εκείνο το ένα Σάββατο τον μήνα που εγώ μπορώ να τρώω οτι θέλω, όχι λάθος, που νομίζω οτι μπορώ να τρώω ότι θέλω γιατί δεν μπορώ πια. Όλη την εβδομάδα στο στομάχι μου έμπαιναν ντοματούλες κι εκείνα τα μικρά μαυρούτσικα παξιμαδάκια χωρίς αλάτι, με λίγο ανθότυρο, χωρίς λάδι, χωρίς τίποτα, και την προηγούμενη μόνο καρπούζι και σταφύλια και πάλι παξιμαδάκια, και ξαφνικά εκείνα τα αγαπημένα μου ζυμαρικά και μετά και κρουασάν και ήταν αυτά ικανά να με διαλύσουν για πάνω από ένα εικοσιτετράωρο. Με ένα γεύμα το στομάχι μου πέθανε και δεν κοιμήθηκα από το φούσκωμα. Είναι αυτή η μέρα που την περιμένω όλον τον μήνα και κάνω σχέδια αλλά τελικά σκάω με το παραμικρό και μένω έτσι μαλακισμένα, άχαρα να κρέμομαι πάνω από την objet petit a -ίλα μου. Εσύ το καταλαβαίνεις καλά αυτό, ξέρεις οτι δεν θα τα καταφέρω να φάω αυτά που θέλω, μα εγώ εκεί πεισματάρα να επιμένω και τελικά να μένω χωρίς ανάσα μετά από μια γαμημένη μακαρονάδα. Ναι το στομάχι μου είναι μικρότερο από την κωλοτρυπίδα μου μάλλον μόνο έτσι εξηγείται, τί σκατά. Ναι φτάνει με το στομάχι όμως και το φαγητό πάλι. Τί ήθελα να πω; Αα ναι. Είναι μια μικρή στιγμούλα τώρα, όχι κάτι σημαντικό, όχι. Κάτι απλό. Απλό πολύ δικό μας. Πήγαμε πρωινή βόλτα στη δροσιά και αναλύαμε τα δικά μας, εσύ υπεραναλυτικά όπως πάντα, εγώ μισοαναλυτικά. Πήγαμε και βραδυνή βόλτα στην απαίσια, ζεστή, τσιμεντική μας πόλη. Καπνίσαμε όσο τα κουνούπια ρουφούσαν τα μπούτια μου, φτάσαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό, έγραψε το μετρητήρι οτι κάψαμε εξιακόσσιες πενήντα θερμίδες, μπήκαμε στο λεωφορείο, γυρίσαμε στο σπίτι, σου έβαλα heavy metal που δεν το άντεξες, και τώρα αυτή την ασήμαντη στιγμούλα, εσύ κοιμάσαι, κι εγώ κάνω το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Γράφω απλά. Απλά όπως πίνω νερό γιατί ποτέ δεν σκέφτομαι τις λέξεις. Απλά αυτόματα, ανοίγω τα τετράδια και γράφω, όπως ξύνω τα μπούτια μου από τα καρούμπαλα των κουνουπιών. Να ας πούμε δεν σκέφτηκα οτι η λέξη καρούμπαλο και η λέξη κουνούπι στον πληθυντικό πόσο μάλλον η γενική πληθυντικού, ακούγεται άσχημα, ναι δεν είναι λογοτεχνική λέξη, ναι δεν χαϊδομουνιάζει αυτή λέξη. Καρούμπαλα κουνουπιών. Μπλιάχ, αντιλογοτεχνία, αντιποίηση. Ναι μου είναι αδιάφορο, θέλω απλά - όλα απλά. Αυτή τη μικρή στιγμή τώρα λίγο πριν τα μεσάνυχτα, δεν ξέρω αν είναι αργά ή νωρίς. Μάλλον αργά αφού θα σηκωθώ στις έξι, αχ δεν έχει καμία σημασία, είναι απλά μια ώρα κι αυτή. Μια απλή στιγμή νωρίς η αργά. Θα καπνίσω ένα τελευταίο τσιγάρο, θα σηκωθώ απλά, θα σβήσω το μικρό φως της κουζίνας, τα φώτα του δωματίου που γράφω, θα έρθω στο κρεββάτι, ήσυχα, απλά, σχεδόν αθόρυβα. Αυτή ήταν η απλή απόφαση που πήρα. Όλα θα γίνονται απλά, πολύ απλά. Βαρέθηκα τα σύνθετα, δεν έχουν κανένα νόημα. Θα δημοσιεύω οτι απλό σκέφτομαι, οτι απλό ζω κι ακουμπάω, έτσι αρλούμπικα, αργά, απλά, νωρίς, σε απλές μικρές στιγμές, σε Κυριακές σε Τρίτες, δεν έχει τίποτα σημασία. Τίποτα. Να καταφέρω να κοιμηθώ χωρίς στριφογυρισμό μόνο. Τόσο απλά.
Καληνύχτα