Eίναι αυτό το όνειρο που βλέπω οτι τα κλειδιά είναι στην πόρτα κι εγώ ξεκλειδώνω να γλιτώσω, και γυρίζω αργά την κλειδαριά κι εκεί που είμαι έτοιμη να ανοίξω βλέπω τα τρία αυτά μεγάλα ζώα να πλησιάζουν. Έχουν χρώμα μαύρο και σκούρο καφέ και είναι τεράστια και καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει διαφυγή. Ξυπνάω τρομαγμένη, όχι δε θα γλιτώσω. Δε θα γλιτώσω από τη βία. Είναι οι πληγές στο κεφάλι. Τα τέρατα στο σχολείο που μου τραβούσαν όλα εκείνα που είχα στερεώσει στο μέρος που κάποτε ήταν μαλλιά, για να μη φαίνονται οι τρύπες. Λουλούδια και κορδέλες και διάφορα μικρά πράγματα καρφιτσωμένα μεθοδικά με αμέτρητα τσιμπιδάκια, πιαστράκια, λαστιχάκια, σε ελάχιστες αδύναμες τόσες δα τριχούλες. Μου έπαιρνε όλο το πρωινό να ασφαλίσω το κεφάλι μου. Εγώ με τα άπειρα μαλλιά μέχρι τον κώλο, εγώ που η γιαγιά μου τα έπλεκε και μου έλεγε πωω παιδί μου τί πλεξούδα χοντρή είναι αυτή σαν κουράδα και γελούσαμε. Εγώ με την πρώην πλεξούδα κουράδα, να πολεμάω να κρύψω τ' άκρυφτα μέσα στην κουραδία του σχολείου. Του μεγαλύτερου βασανιστηρίου. Αστείο, πόσο αστείο. Έτρεχα στις τουαλέτες, προσπαθούσα μέσα στην κατουρλίλα να τα ξαναστερεώσω. Μάταια. Ήμουν ταραγμένη και τρομαγμένη, ήθελα μόνο να φύγω. Γύριζα σπίτι μα ούτε εκεί τολμούσα να βγάλω τα στολίδια από το κεφάλι. Έτσουζε, είχε πληγές και αίμα, και το πρωί που ξυπνούσα η γκρί μοκέτα πάλι γεμάτη τρίχες. Καθημερινό βασανιστήριο. Αστείο, γελάστε μαλακισμένα, τραβήξτε μου το κεφάλι και γελάστε. Αυτή ήταν η πρώτη βαριά, κανονική, χειρωνακτική, ανερυθρίαστη, ωμή και κουραδένια βία που μου ασκήθηκε. Έξι ολόκληρα χρόνια, από τότε που άρχισε ο τραβηγμός μέχρι που τελείωσα το σιχαμένο σχολείο. Έξι χρόνια δε βαρέθηκαν τα κουράδια να γελάνε με το ματωμένο μου κεφάλι που άδειαζε και άδειαζε και άδειαζε. Δεν αντιδρούσα σχεδόν ποτέ. Όχι άμεσα. Είχα βρεί άλλον τρόπο ν' αντιδρώ. Προστάτευα τους "σανεμένα". Έριχνα ξύλο σε όποιον πείραζε τον Τασούλη, τον Στέργιο. Μία φορά άνοιξα τη μύτη της Τ. Ο διευθυντής φώναξε τον μπαμπά μου και τη μαμά της. Περιέργως η μαμά της ζήτησε συγνώμη. Η Τ. συνέχισε να κοροϊδεύει μέχρι που της συνέβη κάτι τραγικό μετά το σχολείο, κι έπαψε να κοροϊδεύει τα πάντα. Αναρωτιέμαι συχνά αν με σκέφτεται. Δεν μπορεί να μη με σκέφτεται μετά απ' αυτό που έπαθε. Όταν έμαθα τί συνέβη χάρηκα, είπα ναι πάρτα τώρα μωρη καριόλα να δείς πώς είναι να σε δείχνουν, να σε κοροϊδεύουν. Πολύ σύντομα μου πέρασε. Δεν την ήθελα τη βία. Την ασκούσα συστηματικά στον εαυτό μου. Η βία είναι πειρασμός. Η βία είναι σαν τη σοκολάτα στο ντουλάπι. Ξέρεις οτι είναι εκεί και θέλει δύναμη να μην τη φας. Εγώ αντιστέκομαι. Μπορώ να έχω σοκολάτες στο ντουλάπι και να μην τις αγγίζω. Βία και βία και βία. Σαν εκείνης της Παρασκευής. Έτσι στα καλά καθούμενα. Έτσι γιατί πήγαινα στη δουλειά γιατί περίμενα σαν μαλάκας να παρκάρω, γιατί ο ψηλός με το βαρύ χέρι και ρολόι ήθελε να μου αστράψει μία, έτσι ήθελε να μου κοκκινήσει το ζυγωματικό γιατί έτσι, γιατί μπορούσε, γιατί δεν αντιστέκεται στις σοκολάτες, έτσι όπως δεν αντιστέκονται κι άλλοι κι άλλες. Κανονική σφαλιαρομπουνιά κι εγώ να τρέμω στη δουλειά κι όσοι μ' αγαπάνε να τρέχουν να μου βάλουν πάγο να τρέχουν να τον βρουν να του γαμήσουν οτι έχει και δεν έχει, κι εγώ πάλι σοκαρισμένη και τρανταγμένη να προσπαθώ να στρίψω ένα τσιγάρο με τα κομπρεσερίστικα χέρια μου. Το άναψα και σκεφτόμουν ξανά κάθε βία που έχω υποστεί. Κάθε φορά, κάθε καινούργια προστίθεται στην παλιά, έτσι πάνε οι βίες. Η μία πάνω στην άλλη και κάθε φορά έχω λιγότερη αντοχή και περισσότερο φόβο. Εκεί μέσα στο ψοφόκρυο, με τους ώμους έξω καπνίζοντας σκεφτόμουν όλες τις βίες που ξέρω. Πόσες άπειρες μορφές, σαν τις γεύσεις της σοκολάτας κάπως, ο καθένας έχει την προτίμησή του μα όλοι τις αγαπούν. Εγώ ως γνωστόν δεν είμαι και μεγάλη θαυμάστρια γι' αυτό με λες εξωγήινη. Η βία στο σχολείο, η βία στη δουλειά η βία αυτής που εδώ και δέκα χρόνια αποφάσισε πως δεν έχει με τί άλλο ν' ασχοληθεί. Κι εγώ τόσο έμπειρη πια να μπορώ να την αναγνωρίζω παντού. Έτσι όπως πριν λίγο καιρό που χάζευα κι έπεσε το μάτι μου σε μια πλάτη με κάτι γράμματα. Και αυτή η πλάτη κάτι μου θύμισε, αυτή η πλάτη είναι της Α, μα η πλάτη που αντίκρυσα δεν ανήκε στην Α. Και τότε έτσι μέσα στο κεφάλι μου ξετυλίχτηκε ένα ολόκληρο κουβάρι, ναι η Α. ήταν θύμα βίας και ναι την έψαξα και τη βρήκα και της είπα πρόσεχε Α.κι η Α τρόμαξε όπως τρομάζω κι εγώ και επιβεβαίωσε τη βεβαιότητά μου για τη βία που έβλεπα να της ασκείται. Ναι μια πλάτη που της έχει φορτωθεί στην πλάτη μια δεκαετία τώρα. Εγώ και η Α. έχουμε μια ολόιδια βίαιη ιστορία. Από εκείνες της βίες που δε φαίνονται. Όχι μπουνιά στη μέση του δρόμου. Δεν αφήνει σημάδια στα ζυγωματικά, ούτε αίματα στο κεφάλι. Είναι συνεχόμενη, μεθοδευμένη, επικίνδυνη βία, μια συνεχόμενη σαπίλα που δε σταματάει, φτααααάνει, πόση σοκολάτα θα φάτε, δε λιγωθήκατε; Κάθε βδομάδα ψυχοθεραπεύομαι δωρεάν στη δημοτική ψυχοθεραπεία για φτωχάτζες, Είμαι μια φτωχάτζα που πρέπει να ψυχοθεραπευθεί επειδή οι "βιαστές" δεν κάνουν τον κόπο. Κάθε βδομάδα τρία χιλιόμετρα με τα πόδια, κάθε βδομάδα φοβισμένη και ζουινσανιάρα κατηφορίζω και φτάνω πάντα και σαραντατέσσερα κι έχω 16 ολόκληρα λεπτά να καπνίσω πριν μπω μέσα αλλά πριν τελειώσουν τα έξι έχω ήδη καπνίσει. Περίμενα όλο το καλοκαίρι να έρθουν εκείνες οι πέντε μέρες της μεταμόρφωσης σε αμφίβιο. Είχα μαζί μου μόνο σαγιονάρες και θαλασσόρουχα και τελικά χρειάστηκα ζακέτες και ομπρέλες και τέλειωσαν όλα τα ρούχα και τα μαγιό άθικτα. Καλά που πήρα εννιά βρακιά για πέντε μέρες γιατί πάντα έχω άγχος με τα βρακιά και πάντα παίρνω πολλά παραπάνω γιατί έτσι ποιός ξέρει αλλά δεν είχε σημασία αυτή τη φορά αα και δε λούστηκα κι έμεινα με αλμυρά μαλλιά όλες τις μέρες, και πάλι δεν πειράζει. Και δεν πείράζει που δεν έπαιξα το αγαπημένο μου παιχνίδι που λέγεται "θασεσώσω", θα το παίξω αλλού εκεί στα καμμένα, χελώνα θα σε σώσω, λαγέ θα σε σώσω, αλεπού θα σε σώσω, δεντράκια θα σας σώσω, δε σώζεται τίποτα κι εγώ επιμένω να σώσω τ' ασωστα. Πάντα έτσι θα κάνω αυτό ας το αποφασίσουμε να το ξέρουμε σε κάθε εβδομαδιαίο κατηφόρισμα ναι; Σεπτεμβρίασε κι εγώ ακόμα θάλασσα και θάλασσα και μαλλιά θάλασσας και μαυροτσουκαλίδου μέχρι το επόμενο καλοκαίρι να πρέπει να φοράω το ίδιο μαγιό να πατήσουν τα κορδόνια στα παλιά άσπρα σημάδια, ναι έχω 365 μέρες τον χρόνο σημάδια από το μαγιό, έχω 365 μέρες άσπρο κώλο και βυζιά, έχω 365 μέρες τον χρόνο κάθε χρόνο σημάδια από τη βία, αυτά όλα τα παίρνω μαζί μου κάθε που κατηφορίζω να θεραπευτώ, ναι δωρεάν είπαμε. Πρόβες και δουλειά και τσουπ αναπάντεχα live από 'δω κι απο 'κεί. Να μαζεύονται λεφτά να στειρωθεί ο Τζότζο, μετά ο Μίξας, μετά ποιός ξέρει αφού και στο σπίτι το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι πάλι το "θασεσώσω" που όταν το παίζεις πολύ καιρό χωρίς αποτέλεσμα μετά αναγκάζεσαι να παίξεις το άλλο που λέγεται " θασεγαμήσω", αλλά σ' αυτό δεν κερδίζω γιατί δεν μπορώ να γίνω βιάστρια. 12 Σεπτέμβρη ακούω Ταρτίνι μαζί με το κλάμα της Αλούφ. Είναι η πρώτη φορά που γράφω χωρίς τη Μερσούλα. Νόμιζα δε θα μπορέσω να ξαναγράψω χωρίς τη Μερσούλα αλλά έτσι νόμιζα κι όταν έχασα τη Ζαΐρα. Κατάφερα να ζήσω χωρίς τον Λούη, χωρίς τη Ζαΐρα και τώρα χωρίς τη Μερσούλα. Ο πόνος δε σταματάει ποτέ. Δεν κατάφερα να σώσω τα πιο αγαπημένα μου πλάσματα, εκεί μέσα στα καμμένα είπα όλο αυτό το ρημαγμένο τοπίο είναι ολόιδιο με το μέσα μου. Κατάμαυρο καμμένο ασφυκτικό, μια απελπισία παντού αλλά ο κατηφορισμός κάθε βδομάδα δε μ' αφήνει να το βάλω κάτω, και νααα κάτι μεγάλες βόλτες, κάτι φθινοπωρινά κολύμπια μέσα στα κύματα, κάτι κομμάτια πίτσα με 987509845094 κιλα πιπεριές μέσα στην απελπιστική πείνα, κάτι πρρρρρ του Μίξα, κάτι χάδια στα μπούτια μου, λίγος Ταρτίνι το μεσημέρι, σαν μικρά και μεγάλα πουλιά που επιστρέφουν στην καμμένη Δαδιά να φάνε.