Eίμαι σε μόνιμη καφκαστολή, μην κάνουμε πως δεν το ξέρουμε. Ξέρω πόσο θέλεις να μάθεις τί ακριβώς έγινε και πώς,, εεε μάλλον πονούσαν οι αρθρώσεις μου και δε μπορούσα να αρθρώσω λέξη, ω ναι αυτό είναι, οι λέξεις μου είχαν αρθρίτιδα, εγώ μάλλον όχι ευτυχώς. Πέρασαν οι μήνες της μούγγας λοιπον, κι ήρθαν οι άλλοι, αυτοί που εγώ ξεστομίζω, εσύ έρχεσαι και φεύγεις, εγώ παθαίνω εμμονές με φράουλες, μέλισσες, μαργαρίτες, εσύ με γιαούρτι στο πρωινό, εγώ με όλους τους δυστυχισμένους, εσύ για πες μου, διαβάζεις δυστυχισμένους; εγώ με Laurer and Hardy, εσύ με ταινίες που δεν τελειώνουν ποτέ γιατί μετά που τις βλέπεις διαβάζεις δέκα χρόνια γι' αυτές, εγώ θα μπορούσα ν' αγοράσω σπίτι βλέποντας μόνο μία φωτογραφία, εσύ δε θ' αγόραζες ούτε στυλό χωρίς να διαβάσεις τί έχει γραφτεί γι' αυτό από το 1998, εγώ θα μπορούσα να μείνω με το μαγιό και την άμμο μέσα στο βρακί δέκα μέρες κι εσύ δεν αντέχεις ούτε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο, η αγάπη πονάει την καρδιά σαν χίλιες μέδουσες, η μοναξιά δεν είναι αυτό που φαντάζεσαι, είναι πιο μέσα απ΄όσο φαντάζεσαι, κι εσύ φοβάσαι το ξέρω, το λες ναι, αλλά φοβόμαστε αλλιώς, σαν κάπως εσένα να σε παίρνει γιατί πάντα έχεις αυτή τη δύναμη, εμένα δε με παίρνει, αυτό πόσες φορές το είπα ε; πόσες φορές το έχω πεί. Συμβαίνει κάτι συνηθισμένο τώρα. Εσύ κοιμάσαι κι εγώ γράφω. Εσύ κοιμάσαι κι εγώ σου γράφω. Εσύ κοιμάσαι κι εγώ σ' αγαπάω μόνη μου, όχι επειδή εσύ δε μ' αγαπάς, αλλά επειδή εγώ μόνη μου τα κάνω όλα σαν κωλόπαιδο, αυτός ο κωλοσυνδυασμός μου, το πιο φοβισμένο κωλόπαιδο από πάντα. Όλα από φόβο ξεκινούν όμως. Έμαθα να πλένω τον κώλο μου μόνη μου από μωρό γιατί φοβόμουν μη μου βάλει κωλοδάχτυλο ο γιατρός, έμαθα να ντύνομαι μόνη μου γιατι φοβόμουν οτι η μαμά θα μου φορέσει τη μουσταρδί φόρμα, έμαθα να οδηγάω μόνη μου γιατί φοβόμουν οτι κανείς δε θα με πάει εκεί που θέλω να πάω, είμαι η πιο αυτοδίδακτη, τα έμαθα όλα μόνη μου και τα κάνω όλα μόνη μου. Είμαι η πιο αυτοδίδακτη αλλά εσύ αγάπα με και μην έχεις παράπονο γιατί με σένα λέω όλο και πιο σπάνια "μόνημου, μόνημου". Κατα τ' άλλα, όλα είναι ίδια. Η σιχαμάρα μου για κάθε τί ανθρώπινο, η ερωτολατρεία μου για κάθε τί ζωένιο. Προσπαθώ να υπάρξω μέσα στον κανονικό κόσμο, ποτέ δε μου ήταν τόσο άκαρδα δύσκολο, δέκα μήνες πονάνε όλα σπλαχνικά, και σα να μην έφταναν αυτά, τσουπ τα χειρουργεία, τσουπ οι αντιβιώσεις, τσουπ οι μυκητιάσεις, τσουπ τα αυχενικά, τσουπ και τα σκουπίδια. Η γνωστή άγνωστη εμμονική κουράδα να βρωμίζει τον τόπο. Πιτογυρομούνες παντού, κάθε χνάρι που αφήνουν, βρωμερή τυρένια λαδιά, θα της κλωτσούσα ευχαρίστως το μουνί αλλά σιχαίνομαι ν' ακουμπήσει η μπότα μου το βρωμιάρικο αγάμητο μουνί της. Εσύ μου λες να ηρεμήσω, με φοβάσαι όταν με πιάνει η βία, αλλά εγώ αυτή τη βία έμαθα να μεταμορφώνω. Είναι τέχνη να εφευρίσκω βρισιές για την κουράδα, γελάμε με τα κακόμοιρα αγγλικά της, γελάω με όλες τις κακομοίρες και όλους τους κακομοΊρους αυτού του κόσμου που δεν τον ξέρω, δε θα τον μάθω και δε θέλω να τον μάθω ποτέ. Γι' αυτό κουβαλάω τον Cheburashka στα νοσοκομεία μαζί μου, γι' αυτό φτιάχνω πλεκτές φράουλες, γι' αυτό μαζεύω αγριοκάστανα σα χαζή από τον δρόμο, γι' αυτό βάφω τα νύχια μου ασορτί με το δίχτυ της γάζας,, γι' αυτό τραγουδάω ήταν ένας γάιδαρος με μεγάλα αυτιά, γι' αυτό όλα όσα δεν καταλαβαίνεις. Ξύπνησα με πόνο στο χέρι, στο μουνί, στα βυζιά, στον λαιμό, σχεδόν γελάω με το πόσο πονάνε όλα, είμαι τρελό ραμόλι και κάνουμε πλάκα, αλλά χειρουργημένο ξεχειρουργημένο το χέρι πάει ροδάνι και φαντάσου να βγουν τα ράμματα. Ναι ξέρω, να μη χαίρομαι πολύ γιατί θα έχει κι άλλα σε λίγο, σημασία έχει οτι είμαι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μου, πάντα στα μέτρα μου, και λίγο χαρούμενη (όσο μου το επιτρέπει η κατασκευή μου) που δε θέλησα ποτέ άλλα μέτρα, δεν προσπάθησα να ξηλωθώ ή να ξηλώσω, δεν ξεχείλωσα και δεν έμπασα., κι αν μπορούμε να υπάρχουμε έτσι ζηλευτά μαζί, είναι γιατί δεν τράβηξες καμία περισσευούμενη κλωστίτσα, καθόλου ποτέ, μέχρι πριν δέκα μήνες που λίγο πήγες να τραβήξεις μία, κι εγώ είδες πώς κλώτσησα σα χαζή; Κλώτσα κι εσύ σου λέω, συνέρχομαι με κλωτσίδια εγώ, μη φοβάσαι. Εσύ φοβάσαι και όλο θέλεις να με συνεφέρεις με αγάπη, όχι εμείς τα κακομαθημένα δε συνερχόμαστε έτσι, εσύ επιμένεις όμως και δώστου αγάπη και δώστου κι άλλη αγάπη, θα κάνεις μπαμ μια μέρα στο λέω και το φοβάμαι, κι εσύ μου λες το ίδιο και φοβόμαστε κι οι δύο τα ίδια. Εσύ φοβάσαι οτι εγώ θα πάθω πάλι μόνη μου, μόνη μου, κι εγώ οτι θα πάθεις σιχτήρ μωρή άντε μόνη σου. Τώρα θα ήταν τόσο πιο κανονικά όλα αν ήσουν εδώ, κρατούσες τη γάζα, και μετά μου ξέβαφες τα νύχια για να τα ξαναβάψω στο ίδιο χρώμα με το δίχτυ που φοράω από πάνω γιατί δε μπορώ να φορέχω κανονικές γάζες όπως οι άλλοι άνθρωποι, γιατί έχω κι αυτό το δέρμα που όλα τα παίρνει προσωπικά και όλα τα αποθηκεύει κάπου πάνω του και γι' αυτό είναι γεμάτο χάρτες με πόλεις και ποτάμια και βουνά κι εσύ το αγαπάς κι εγώ περιμένω κι άλλα. Κι άλλα φιλιά, κι άλλα σάλια, κι άλλους πόνους, κι άλλα ράμματα κι άλλα σημάδια, κι άλλες γάζες, κι ο χάρτης μεγαλώνει και μεγαλώνει, κι άλλες πόλεις κι άλλα ποτάμια κι άλλα βουνά...
Δεν υπάρχουν σύνορα σου λέω,
τα έχουμε καταργήσει όλα εμείς,
όλα,
εκτός από εκείνο που ενώνει το ........ με το .......
κατάλαβες γιατί δεν πρόκειται να καφκαστραφούμε;