Eίδα στον ύπνο μου κόκκινα σκυλιά να με ξεσκίζουν. Θυμάσαι εκείνο το όνειρο με τον παππού να πετάει πεθαμένα ζώα δεξιά κι αριστερά; Τότε που έβλεπα κόκκινα ζώα να πετάνε σαν πουλιά; Ναι πάλι είδα κόκκινα ζώα αλλά τώρα με έκαναν κομμάτια και είδα και την πιο ωραία πράσινη κουβέρτα στο σπίτι που δεν κατάφερα να νοικιάσω τελικά, αλλά ξάπλωσα πάνω της και μετά η μαμά αρρώστησε γιατί η πράσινη κουβέρτα είχε μια κατσαρίδα που ήταν μολυσμένη. Ναι στον ύπνο μου βλέπω πράσινες κουβέρτες κόκκινα ζώα και κατσαρίδες. Με ρωτούσες την ώρα που προσπαθούσα να κάνω δύο ίδιες γραμμές στα μάτια μου πώς λέγεται αυτός που αηδιάζει με όλους. Σου απάντησα κανονικός και σε άκουγα να γελάς από την κουζίνα, και λίγο νομίζω γέλασα κι εγώ και μου'φυγε η γραμμή στο αριστερό μάτι. Το Σάββατο θα βάψω τις άσπρες τρίχες μαύρες, και θα ΄ρθω μετά να κοκκορεύομαι πως είμαι μαυρομάλλα. Καθάρισα τις γαρίδες πολύ προσεκτικά και αφαίρεσα όλα τα έντερα κι από κάτω κι από πάνω και κράτησα τα κεφάλια και τα πέταξα στο τηγάνι και τα είδα να γίνονται κόκκινα κι αυτά, κι ύστερα τα 'βαλα σ' εκείνο το παλιοτάπερ και βγήκα έξω με τα μουρλά μαλλιά έτσι πάνω πιασμένα όπως-όπως κι έσκυβα στη γωνία και φώναζα τις γάτες και ήρθαν και τους μιλούσα κι ήμουν σχεδόν ξυπόλητη αλλά δεν είχε πια ζέστη και ήμουν και σαν ημίγυμνη λίγο και πέρασε το κοριτσάκι με τη μαμά του και είδε μια μουρλέγκω με μουρλά μαλλιά να μιλάει με μουρλή φωνή και να λέει μουρλά λόγια και με κοίταξε με τρόμο, όπως κοιτούσα εγώ εκείνη την κυρία με το σπίτι με τις γυαλιστερές πέτρες που φορούσε εκείνο το κόκκινο κραγιόν και τα μάγουλά της ήταν κι εκείνα κόκκινα και τα μαλλιά της κατάμαυρα ψεύτικα κατάμαυρα σαν τα δικά μου που από μέσα είναι κάτασπρα. Η πρεσβυωπία μου έχει ξεκωλιάσει τα πάντα. Είμαι θεότυφλη πια και πώς να βάψω τα μάτια μου; γερνάω θεόμουρλα και πρέπει όλοι να με προσέχετε μη βγω έξω με κανένα κόκκινο μάγουλο και κανένα στραβό μάτι και καλύτερα να μη βάφομαι. Βάφομαι μόνο στη δουλειά και βάζω τα γυαλιά και βλέπω και μετά τα βγάζω και ξαναβάφω και μετά τα ξαναβάζω και βλέπω τα αίσχη που έκανα στα μάτια μου αλλά τα μάτια μου είναι αίσχη από τα αίσχη που βλέπουν όπως το αίσχος στομάχι από τις αηδίες που αηδιάζουν ε ναι κανονικός πώς θέλεις να ονομάζεται. Δεκατέσσερις Νοεμβρίου το καλοριφέρ έκανε γκρρρρρ επιτέλους γιατί είχανε παγώσει όλα και η συμφωνία ήταν να ανάψει όταν πέσει άλλο μισό βαθμό η θερμοκρασία κι εγώ περνούσα μπροστά από τον θερμοστάτη και κοιτούσα κι εκείνο το κόμμαπέντε μου την έδινε στα νεύρα κι ένοιωθα σαν τα παιδάκια στο Novosibirsk που στον δρόμο για το σχολείο κοιτούσαν τα θερμόμετρα και παρακαλούσαν το μείον σαρανταεννιά κόμμαπέντε να γίνει μείον πενήντα για να κλείσει το σχολείο κι όσο μου έλεγε η Νίνα την αγωνία της αυτή, ένοιωθα ακριβώς το ίδιο και πέρασα σήμερα από το χωλ και είδα πάλι το κόμμαπέντε κι έτσι μου ερχόταν να πάρω την ξεκοιλιασμένη βεντάλια να φυσάω τον θερμοστάση να φύγει το κόμμαπέντε για να κάνει γκρρρ το καλοριφέρ και ναι έγινε το μικρό θαύμα επιτέλους και τώρα μπορώ και γράφω γιατί τα δάχτυλα δεν είναι παγωμένα, μόνο κατεστραμμένα. Τσάμπα τόση ταλαιπωρία, τόσο Παπαγεωργίου, άχρηστα τα χέρια, τσάμπα ο πόνος, τσάμπα η εκπαίδευση να μάθω να σκουπίζομαι με το αριστερό χέρι, τσάμπα τόσες γάζες και άντε να τελειώσω το δεύτερο τερλίκι τώρα μ' αυτά τα άχρηστα χέρια. Θα το τελειώσω και μετά πάλι δε θα κοιμάμαι γιατί δεν θα ξέρω που να βάλω τα χέρια μου. Έτσι κάνω με όλα. Όλα βιαστικά στα άκρα με όλη τη δύναμη κι ύστερα δεν ξέρω που να τα βάλω όλα και τα βάζω στον κώλο μου και όλα πονάνε και πώς να εξηγώ, τί να πρωτοεξηγήσω, όλα πονάνε αλλά δεν είναι πόνος κανονικός, είναι πόνος παντού, μεγάλος και δυνατός και δεν ξέρω που να βάλω τί. Ένα παζλ η ζωή μου και κάθε που νομίζω οτι θα χωρέσει ένα κομμάτι κάπου το αρχικό σχέδιο αλλάζει. Δεν ταιριάζουν τα χρώματα, τα σχήματα, κάθε που πιάνω να χωρέσω κάτι κάπου, αλλάζει σχήμα, όχι εγώ είμαι που αλλάζω, κάθε φορά που προσπαθώ να χωρέσω κάπου, κάπως, έστω στριμωγμένα, όχι δε χωράω, μένει το κεφάλι έξω να προσπαθεί να πάρει ανάσα, δεν έχει αέρα πουθενά, ναι μη ρωτάς γιατί δε γράφω. Δε γράφω γιατί κλαίω σαν μαλάκας όποτε γράφω, είναι γελοίο, είμαι γελοία και τρέχω εκεί στο χωλ πίσω από την πόρτα του μπάνιου, ναι εκεί στο crying point του σπιτιού και κλαίω και γεμίζω μύξες και καίει ο λαιμός μου από την ακατάσχετη κατάποση πραγμάτων που δε χωράνε κι εγώ τα καταπίνω ή τα βάζω στον κώλο μου, όπως θες πες το δεν έχει σημασία. Βλέπω εφιάλτες συνέχεια, και προχτές έβλεπα λευκούς ανθρώπους που περπατάνε οριζόντια κάπως σαν σαύρες στους τοίχους, ναι είναι η σκουπιδιάρα που μου προκαλεί εφιάλτες στον ύπνο και τον ξύπνιο. Είναι ο τρόμος και η ανημποριά μου απέναντι στο θράσος. Δεν θα καταφέρω ποτέ να τα βάλω με το θράσος και το ψέμα. Θα με νικάνε πάντα. Ψέμα και αλήθεια. Σκέφτομαι τις περίπου 8 δισ αλήθειες. Όσοι και οι δίποδοι ε; Τόσες είναι. Είμαι 45 ετών με πρεσβυωπία και υπερμετρωπία, με χάος και πόνους, με κρισάρα και καταθλιψάρα με τρείς τραπεζικές κάρτες, με χαλάρωση και συμπλέγματα, με αφεντικό και συναδέλφους και λογιστή και τώρα χαα προσωπικό δικηγόρο. Νόμιζα οτι οι δικηγόροι παίζουν μόνο στις ταινίες αλλά όχι παίζουν και στη ζωή όταν ο παραλογισμός ξεπερνάει τα σαχλοσενάρια. Και ναι οι εφιάλτες κάπως μαλακώνουν γιατί κάθε πρωί που κάνω καφέ ξέρω πως μπορώ να πάω στο κτίριο που λέγεται ασφάλεια εκεί που μέσα υπάρχει εκείνη η πόρτα που γράφει δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος. Πρώτα να γίνω καλά. Πρώτα να είμαι καλά. Έχει άλλη γεύση ο καφές όταν ξέρω οτι όποτε το αποφασίσω, σήμερα, αύριο, του χρόνου, μπορώ να πάω στο κτίριο. Οι αποφάσεις που πρέπει να παρθούν μέσα σε χρονικό πλαίσιο πάντα με άγχωναν, αλλά τώρα έχω το ελεύθερο. Όποιο πρωί, μεσημέρι , απόγευμα. Ένα τηλέφωνο στον προσωπικό μου δικηγόρο και πάμε στο κτίριο. Είμαι 45 και πρώτη φορά έχω δικηγόρο που μου μαθαίνει λέξεις. Ποινικό αδίκημα. Μα έχει διαπραχθεί ποινικό αδίκημα εις βάρος σου, δεν θα κάνεις κάτι; Ναι θα κάνω, φυσικά θα κάνω αλλά άσε με να αποφασίσω πότε θέλω να το κάνω. Ναι θα έχει και μικρόφωνο η αίθουσα είμαι εντάξει με τα μικρόφωνα, αποκλείεται να είναι χειρότερα απ' αυτά που έχω για να τραγουδάω. Ναι δεν πειράζουν οι πολύποδες στις χορδές, δεν μας ενοχλεί τίποτα στην αίθουσα, έχουμε τα αποδεικτικά για το ποινικό αδίκημα. Ναι μας αρκούν καλέ μου δικηγόρε, ναι είπα καλέ δικηγόρε ναι δεν ταιριάζει αυτό το επίθετο μ' αυτό το ουσιαστικό αλλά δε με νοιάζει γιατί επιτέλους τώρα όλα ταιριάζουν. Ναι τί άλλο; και αστικό; και συκοφαντική δυσφήμιση; και ασφαλιστικά; ναι ναι σε όλα, αχ δεν ξέρω πότε άσε με, θέλω έτσι αυθόρμητα να σηκωθώ ένα πρωί και να πω ναι τώρα πάμε στο κτίριο. Και μετά στα άλλα κτίρια που λέγονται δικαστήρια. Δικαστήρια και δικαιοσύνη, Justice χαα, έλα να δούμε τί είναι Justice όταν δημοσιοποιείς προσωπικά δεδομένα άλλου ανθρώπου, ειδικά εκείνο το σημείο για τον άνθρωπο που με τρόμαξε, στο γιατί και πώς πήγα μαζί του, πώς το είπες αυτό καλέ μου δικηγόρε; έκθεση της σεξουαλικής μου ζωής; αχ πες μου πάλι την ποινή, αχ ναι ναι. Ναι σου λέω δεν θα το αφήσω αλλά θέλω έτσι να υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου η όποτεθέλωεγώ απόφαση. Να γίνω καλά πρώτα, να γίνουν οι γάτες μου καλά και μετά. Αα αυτό είναι το εξώδικο; δεν το ήξερα, όχι δεν το θέλω αυτό, θα πάμε κατευθείαν στο κτίριο, ναι και μετά στην αίθουσα. Έχω πάει κι άλλη φορά σε αίθουσα, ναι ήθελα να γίνω διαζευγμένη και ήθελε κι ο άλλος ήταν εύκολο και βαρετό. Δεν είχε μικρόφωνα άλλα τώρα θα έχει, ναι σου λέω ξέρω από μικρόφωνα. Αν δεν ήταν η Α, μπορεί να μην το έκανα, αλλά υπάρχει η Α. και θα πάω στα μικρόφωνα για μένα και για την Α, και για την κάθε Α, που υποφέρει από σκουπιδιάρες. Είναι τρομακτικό. Εγώ και η μικρή μου φίλη Α. Το μόνο κορίτσι που θαύμασα μέσα στην κουραδία, που υπήρξα άδικη μαζί του. Είναι όμορφη η Α, και έξυπνη πολύ και κάνει χαα ( νομίζω το κάνει με ένα -α, δεν έχει σημασία), και ναι θα πάω στο κτίριο για μένα και για την Α. κάπως της το χρωστάω. Ναι την είπα φίλη μου, δεν είναι φίλη μου αλλά είναι η μοναδική που ξέρει τί σημαίνει αυτή η παράνοια. Τη ζεί καθημερινά όσα χρόνια τη ζω κι εγώ σχεδόν. Ξέρει και δεν είναι ανάγκη να πούμε πολλά γιατί ξέρουμε, αλλά λέμε πολλά τελικά γιατί δεν μπορούμε να πούμε λίγα γιατί πνιγόμαστε ολόιδια και επιτέλους κάποιος είπε ναι δε χρειάζεται να είσαι υπεράνω, ναι το είπε η υπερΆ_ _ _. Το κτίριο, να πω για το κτίριο. Τα κτίρια δεν έχουν σημασία, σημασία έχει σε ποιά πόρτα πας. Στο ίδιο κτίριο υπάρχει η πόρτα διαβατήρια, ω πήγα εκεί, πήγα ναι τότε που μετανάστευσα στη χώρα της Λονδινίας, ναι πού να ήξερα οτι το ίδιο κτίριο υπάρχει πόρτα Δίωξη, πιό ωραία ακούγεται αυτή η πόρτα και πας χωρίς ραντεβού. Όχι δε θέλω διαβατήριο αυτή τη φορά. Αλήθεια θέλω αυτή τη φορά. Η όρασή μου είναι θολή, η αντίληψή μου όχι ακόμα, ναι το βλέπω το αερόστατο γιατρέ, όχι τώρα δεν το βλέπω, τώρα πάλι το βλέπω, πρεσβυωπία 2.75 μωρεμπράβο η 45άρα, θα πάρω και δεύτερο ζευγάρι γυαλιά, όχι δε θα έχουν φράουλες εντάξει θα πάρω λίγο πιο σαρανταπεντάρικα ναι ξέρω, ε τι άλλο να κάνω. Πέντε λεπτά υπόθεση το λέηζερ κι ένα πράσινο φωτάκι κάνει φφφφλασ και μετά πάλι μάτι αετού ναι ευχαριστώ πολύ ωραία λύση μου ακούγεται αυτή αλλά τώρα τα χρήματα θα πάνε στα μικρόφωνα και στην αλήθεια. Μην με ξαναρωτήσετε γιατρέ, ναι θα το κάνουμε αλλά όχι τώρα, μην με ξαναρωτήσεις καλέμου δικηγόρε, θα το κάνουμε ναι δεν θα την αφήσουμε αλλά όχι τώρα. Ίσως ένα πρωί που θα ξυπνήσω και δεν θα πετύχω τον καφέ μου, ίσως ένα πρωί μετά από τη δουλειά, ναι να σβήσω το φαγητό και πάμε στο κτίριο. Αα όχι κάτι ιδιαίτερο, φακές είναι.
