374
Ο ήχος όταν ανοίγεις ένα συρτάρι για να βάλεις κάτιμέσα είναι άλλος απ' όταν το ανοίγεις για να πάρεις κάτι από μέσα. Η αλήθεια όταν αγαπάς έναν άνθρωπο για να του δοθείς είναι άλλη απ' όταν αγαπάς για να πάρεις. Έρχονται οι καινούργιες μέρες και εγώ είμαι η απάντηση σε όλα. Εδώ στο κέντρο της νύχτας του τίποτα που ζω, θα κλείσω τα μάτια. Κάνε να ξυπνήσω αλλού, άλλοτε, όχι άλλη όμως. Μπροστά και πίσω αλλά άκου, πηδάει η βελόνα και χάνουμε σημαντικές στιγμές ένδιάμεσα. Δεν ξέρω τί απο αυτά που γράφω είναι σημαντικό. Από τα δισσεκατομμύρια που περνάνε από το κεφάλι μου όσο κάνω άσχετα πράγματα τί να κρατήσω; Είναι φορές που με πιάνει άγχος να τα σημειώσω κάπου. Πάντα περνάει. Τα ονομάζω προσωρινά αρχεία και μπλιαχ καθόλου δεν με αντέχω όταν μιλάω με τέτοιους όρους. Είναι σαν αυτές οι σκέψεις να κάνουν δοκιμαστικό πριν μείνουν μεσα μου. Τα άλλα γίνονται λίπασμα για τα ζωτικά μου όργανα και τα κάνουν ξωτικά. Έτσι κι ο νεφρός ξωτικό μου όργανο σταμάτησε να πονάει. Έμεινε πάλι εκείνος ο πόνος στην κοιλιά που μερικές φορές πονάει τόσο που μου 'ρχεται να την καλουπώσω, να την τσιμεντάρω να τη στερεώσω από μέσα. Ονομάζεις όλες αυτές τις ανωμαλίες κλείσιμο στον εαυτό μου. Είσαι τόσο σίγουρος πως δεν μπορείς να βοηθήσεις επειδή ειδικά χτες δεν είχες διάθεση μάλλον ν' ασχοληθείς. Μερικές φορές φοβάμαι μην είσαι απο'κείνους που τη ζωή τη βλέπουν κινηματογραφικά, φοβάμαι μην ανήκεις σε 'κεινους που φοβάμαι πιο πολύ απ'ολο τον κόσμο. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Απ' όλα τα ποτήρια που έφερε η μαμά ήξερες πως θ' αγαπήσω το κόκκινο. Είναι τόσο κιτς που στο τέλος μπορεί και να είναι το πιό όμορφο του κόσμου. Και το βράδυ που σου ζήτησα νερό ήξηρες οτι θέλω και καλαμάκι κι έβαλες κόκκινο να ταιριάζει με το ποτήρι. Κι έιναι τόσο μικρό και χαζό αυτό για κάποιον που έχει κάνει αφαίρεση φαντασίας. Μα είναι η πιο συχνή επέμβαση τελευταία. Ααα μαζί με την εμφύτευση κόμπλεξ. Σου έλεγα πως μερικές φορές το να βάλεις ένα κόκκινο καλαμάκι σε κόκκινο ποτήρι μπορεί να είναι πιό μεγάλη απόδειξη της αγάπης σου από τις δήθεν μεγάλες θυσίες. Ναι είμαι σίγουρη. Η απόδειξη της τεράστιας αγάπης βρίσκεται σε ένα κόκκινο ποτήρι με ένα κόκκινο καλαμάκι.. Χτες φόρεσες τη μπλούζα που μύριζε "εαυτόςσου" κι εγώ ήθελα να κλάψω χίλιατρίαεκατό βουνά τετραγωνικά χρόνια. Το βράδυ έχυσα στο στόμα σου όλη την εξάντληση που με μαστιγώνει τις τελευταίες μέρες. Μετά από ένα δευτερόλεπτο κοιμήθηκα ανάμεσα στα σπέρματά μας. Κοιμήθηκα πλακώνοντας όλα τα παιδιά που δεν θα γεννήσω. Θέλω η περούκα που θα αγοράσω να' χει τα μαλλιά σου. Μόνο τότε θα τη φορέσω. Αλλά εσύ κλείνεσαι. Ξέρω οτι φοβάσαι κι εσύ. Όλοι φοβόμαστε μόνο που εγώ σου ανοίγομαι μέχρι να τσιτωθούν όλοι οι τένοντες. Το τελευταίο σου ταξίδι μου φέρνει εμμετό, είναι ό,τι πιο ψευτικό έχεις κάνει και παλέυω κάθε μέρα να το συνηθίσω. Δεν μπορώ ολότελα. Περιμένω το χρόνο να με βοηθήσει αλλά αυτή η αναμονή με αηδιάζει περισσότερο απ'ολα. Είναι η πιό μίζερη στάση του κόσμου αλλά δεν έχω κανέναν άλλο μηχανισμό τώρα. Έχουν γκρεμιστεί πολλά και πρέπει να χτίσω από την αρχή. Μόνη αυτή τη φορά γιατί εσύ μυστρί δεν πιάνεις. Θέλω να φορέσω το κεφάλι σου. Βγήκες από το μπάνιο και σε δέκα λεπτά έμοιαζες πάλι μαμά. Είναι κι εκείνη η στιγμή που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ. Εγώ να σε κοιτάω μέσα από έναν μεγάλο καθρέφτη, να κάθεσαι πίσω μου σκεπασμένος με την κόκκινη τουαλέτα μου, να πίνεις ουίσκι στο παλιό ποτήρι της γιαγιάς με τις κόκκινες και άσπρες βούλες, κι εγώ να χω τα μαλλιά στο πλάι κι ένα πράσινο πιστόλι στο κεφάλι μου. Αυτά τα πρωινά μακρυά σου είναι το πιό σημαντικό πράγμα που έχω νιώσει για σένα. Είναι σα να είμαι σπίτι και να κοιμόμαστε σφιχτά. Αυτό το κρεβάτι είναι τεράστιο . Δυό μέτρα και κάτι κι εμείς χρησιμοποιούμε λιγότερο από ένα μέτρο κολλημένοι στην αριστερή γωνία, εκεί που καθόσουν τα πρώτα μας απογεύματα και χαζεύαμε σκουλαρίκια. Έχω μια καινούργια γεύση του εαυτού μου που δεν την αναγνωρίζει ο ουρανίσκος μου. Μαλακία λέξη ο ουρανίσκος, άσχημη κι ασύμμετρη, δε θέλω να τη χρησιμοποιώ...Το σιφώνι μας είναι πάλι μπουκωμένο κι ο πούστης ο τσαγκάρης δεν μπορούσε λέει να μου φτάξει το μοναδικό μου παπούτσι. Έχω κι εγώ αυτή την ψηλή καμάρα στο όδισαν όλες τις χορεύτριες πρώην και νυν, κι από κάτω της να βλέπω να τρένα και ζωή να περνούν αργά σαν μια Παρασκευή ξημέρωμα στην Ουγγαρία με βροχή κι εσύ να λείπεις.. Πρέπει να βγάλω από πάνω μου αυτό τον εαυτό που τα ξέρει όλα για μένα πριν τα αισθανθώ. Δε με προλαβαίνω έτσι, δε γίνεται. Τί ψευτικοι που είναι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Γέμισε ο κόσμος κλώνους δικούς μου. Όλοι θέλουν να είναι εγώ εκτός από μένα. Ενα μάτσο άκαυλες σαχάρες, σαχάρα κι η μήτρα μου. Ξερή εδώ και καιρό κι εγώ να περιπλανιέμαι να ψάχνω για λίγο νερό με κόκκινο χρώμα. Ο αδένας μου στο αριστερό μέρος του λαιμού πρησμένος. Μα καλά τώρα που μάθαμε να ψήνουμε κάστανα βρήκα να ξεραθώ!!!Το βράδυ γίνομαι περίπου ντο μινόρε, σε ρυθμό στεναχώριας και τρομοκρατούμαι αν σκεφτώ πως θα ξαναγυρίσω εκεί που ήμουν. Ό,που και να γυρίσω εγώ θα'μαι πάλι. Παρηγοριέμαι. Σαχάρες, πεταλούδες κι όλοι τόσο ψεύτικοι που το ψέμα θέλει να αλλάξει διέυθυνση και όνομα. Καμωμένοι με τα ρούχα μου όλοι. Ευτυχώς δε φοβάμαι την κλοπή. Με έχω κατοχυρωμένη απο καιρό.Αφήνω μια ουρά στο κεφάλι μου να με τυραννήσει. Έχω εμπιστοσύνη σε ότι με περιβάλλει, μεταμορφώνομαι σε αισιόδοξη. Είμαι τα πάντα για μένα και τρεις φορές αδιάθετη μέσα στο κρύο. Τώρα έγινε το κακό. Τώρα είσαι εσύ εκεί και τίποτα άλλο. Μη με χρησιμοποιήσεις μόνο γιατί με είχα προειδοποιήσει πριν σε αγαπήσω πως αυτή είναι η τελευταία μου χρήση. Μπάσταρδο επισκευασμένο νεφρό, άντε ούτε μια ταινία δε μας άφησες να δούμε με την ησυχία μας. Άντε θερμοκόλληση κι εσύ σαν τη δεξιά μου μπότα που λέει δεν πρέπει να τη φορέσω και να λυγίσω το πόδι μου. Χέστηκα έτσι κι αλλιώς αν θυμάσαι τις τεςλευταίες μέρες φορούσα τα δικά σου πόδια κι έχω λίγο συνηθίσει την αλυγισιά σου. Μπορώ να αισθανθώ τόσα άπειραχίλιατρία για σένα που μπορώ να αλλοιωθώ μέσα τους τόσο που στο τέλος να επιδιορθωθώ. Δεν αγαπάς τα πόδια μου και δε σε κατηγορώ. Ούτε γω τα αγαπάω. Όμως το παντελόνι σου έκαιγε το πρωί. Ήθελα να το φορέσω. Βάλε πάλι το δάχτυλό σου στο ρουθούνι μου. Όταν ετοιμάζεις φαΐ όλα σοβαρεύουν απότομα. Νομίζω δεν πρέπει να αναπνεύσω μη σε ενοχλήσω. Όπως όταν γράφεις. Ανοίγεις το ψυγείο και βγάζεις απο μέσα όλα εκείνα που θα χρειαστείς, τεράστια διαδικασία. Θέλω σήμερα το βράδυ επιτέλους να φάμε ορμόνες ωμές με λεμόνι και για επιδόρπιο να καταβροχθίσουμε μια τάρτα οιστρογόνων. Δεν θέλω να γυρίσω στην πόλη που έμενα παλιά. Θέλω μια μέρα να κάτσουμε να πούμε τί δεν θα θέλαμε να μας έχει συμβεί. Μου έπιασες και το κεφάλι τόσο απαλά κι εγώ είχα κρύψει το πρόσωπό μου στα χέρια σαν εκείνο το πρωί που ντρεπόμουν. Στο έχω πει. Στα θέλω μου πρέπει να γίνω αμείλικτη. Τίποτα μέτριο, γιατί καμια μέρα θα καταντήσουμε να πηγαίνουμε στο Παρίσι κι ποπως πρέπει να ξέρεις ότι εσύ λιγουρεύεσαι εμένα μου φέρνει εμμετό. Χτες έπρεπε να καταστρέψεις κάτι, να ξεφορτωθείς κάτι που είχες υποσχεθεί. Δεν το κάνες. Ξέρω θα πεις δεν είχες χρόνο. Εγώ θα απαντήσω πως χρόνο είχες μα μάλλον είχες και φόβο μαζί. Εγώ ζω μια συνεχή επανάληψη του εαυτού μου κι όποιος λέει λέξεις όπως "σαγαπάω" έτσι για να πάψει ό άλλος να ζητά, καλύτερα να εξαφανιστεί από όλους τους κόσμους. Πάω να κρυφτώ πίσω από ένα εργαλείο που δυναμώνει τη φωνή μου. Ευτυχώς θα είσαι κι εσύ εκεί να δυναμώνεις την ύπαρξή μου......
Ο ήχος όταν ανοίγεις ένα συρτάρι για να βάλεις κάτιμέσα είναι άλλος απ' όταν το ανοίγεις για να πάρεις κάτι από μέσα. Η αλήθεια όταν αγαπάς έναν άνθρωπο για να του δοθείς είναι άλλη απ' όταν αγαπάς για να πάρεις. Έρχονται οι καινούργιες μέρες και εγώ είμαι η απάντηση σε όλα. Εδώ στο κέντρο της νύχτας του τίποτα που ζω, θα κλείσω τα μάτια. Κάνε να ξυπνήσω αλλού, άλλοτε, όχι άλλη όμως. Μπροστά και πίσω αλλά άκου, πηδάει η βελόνα και χάνουμε σημαντικές στιγμές ένδιάμεσα. Δεν ξέρω τί απο αυτά που γράφω είναι σημαντικό. Από τα δισσεκατομμύρια που περνάνε από το κεφάλι μου όσο κάνω άσχετα πράγματα τί να κρατήσω; Είναι φορές που με πιάνει άγχος να τα σημειώσω κάπου. Πάντα περνάει. Τα ονομάζω προσωρινά αρχεία και μπλιαχ καθόλου δεν με αντέχω όταν μιλάω με τέτοιους όρους. Είναι σαν αυτές οι σκέψεις να κάνουν δοκιμαστικό πριν μείνουν μεσα μου. Τα άλλα γίνονται λίπασμα για τα ζωτικά μου όργανα και τα κάνουν ξωτικά. Έτσι κι ο νεφρός ξωτικό μου όργανο σταμάτησε να πονάει. Έμεινε πάλι εκείνος ο πόνος στην κοιλιά που μερικές φορές πονάει τόσο που μου 'ρχεται να την καλουπώσω, να την τσιμεντάρω να τη στερεώσω από μέσα. Ονομάζεις όλες αυτές τις ανωμαλίες κλείσιμο στον εαυτό μου. Είσαι τόσο σίγουρος πως δεν μπορείς να βοηθήσεις επειδή ειδικά χτες δεν είχες διάθεση μάλλον ν' ασχοληθείς. Μερικές φορές φοβάμαι μην είσαι απο'κείνους που τη ζωή τη βλέπουν κινηματογραφικά, φοβάμαι μην ανήκεις σε 'κεινους που φοβάμαι πιο πολύ απ'ολο τον κόσμο. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Απ' όλα τα ποτήρια που έφερε η μαμά ήξερες πως θ' αγαπήσω το κόκκινο. Είναι τόσο κιτς που στο τέλος μπορεί και να είναι το πιό όμορφο του κόσμου. Και το βράδυ που σου ζήτησα νερό ήξηρες οτι θέλω και καλαμάκι κι έβαλες κόκκινο να ταιριάζει με το ποτήρι. Κι έιναι τόσο μικρό και χαζό αυτό για κάποιον που έχει κάνει αφαίρεση φαντασίας. Μα είναι η πιο συχνή επέμβαση τελευταία. Ααα μαζί με την εμφύτευση κόμπλεξ. Σου έλεγα πως μερικές φορές το να βάλεις ένα κόκκινο καλαμάκι σε κόκκινο ποτήρι μπορεί να είναι πιό μεγάλη απόδειξη της αγάπης σου από τις δήθεν μεγάλες θυσίες. Ναι είμαι σίγουρη. Η απόδειξη της τεράστιας αγάπης βρίσκεται σε ένα κόκκινο ποτήρι με ένα κόκκινο καλαμάκι.. Χτες φόρεσες τη μπλούζα που μύριζε "εαυτόςσου" κι εγώ ήθελα να κλάψω χίλιατρίαεκατό βουνά τετραγωνικά χρόνια. Το βράδυ έχυσα στο στόμα σου όλη την εξάντληση που με μαστιγώνει τις τελευταίες μέρες. Μετά από ένα δευτερόλεπτο κοιμήθηκα ανάμεσα στα σπέρματά μας. Κοιμήθηκα πλακώνοντας όλα τα παιδιά που δεν θα γεννήσω. Θέλω η περούκα που θα αγοράσω να' χει τα μαλλιά σου. Μόνο τότε θα τη φορέσω. Αλλά εσύ κλείνεσαι. Ξέρω οτι φοβάσαι κι εσύ. Όλοι φοβόμαστε μόνο που εγώ σου ανοίγομαι μέχρι να τσιτωθούν όλοι οι τένοντες. Το τελευταίο σου ταξίδι μου φέρνει εμμετό, είναι ό,τι πιο ψευτικό έχεις κάνει και παλέυω κάθε μέρα να το συνηθίσω. Δεν μπορώ ολότελα. Περιμένω το χρόνο να με βοηθήσει αλλά αυτή η αναμονή με αηδιάζει περισσότερο απ'ολα. Είναι η πιό μίζερη στάση του κόσμου αλλά δεν έχω κανέναν άλλο μηχανισμό τώρα. Έχουν γκρεμιστεί πολλά και πρέπει να χτίσω από την αρχή. Μόνη αυτή τη φορά γιατί εσύ μυστρί δεν πιάνεις. Θέλω να φορέσω το κεφάλι σου. Βγήκες από το μπάνιο και σε δέκα λεπτά έμοιαζες πάλι μαμά. Είναι κι εκείνη η στιγμή που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ. Εγώ να σε κοιτάω μέσα από έναν μεγάλο καθρέφτη, να κάθεσαι πίσω μου σκεπασμένος με την κόκκινη τουαλέτα μου, να πίνεις ουίσκι στο παλιό ποτήρι της γιαγιάς με τις κόκκινες και άσπρες βούλες, κι εγώ να χω τα μαλλιά στο πλάι κι ένα πράσινο πιστόλι στο κεφάλι μου. Αυτά τα πρωινά μακρυά σου είναι το πιό σημαντικό πράγμα που έχω νιώσει για σένα. Είναι σα να είμαι σπίτι και να κοιμόμαστε σφιχτά. Αυτό το κρεβάτι είναι τεράστιο . Δυό μέτρα και κάτι κι εμείς χρησιμοποιούμε λιγότερο από ένα μέτρο κολλημένοι στην αριστερή γωνία, εκεί που καθόσουν τα πρώτα μας απογεύματα και χαζεύαμε σκουλαρίκια. Έχω μια καινούργια γεύση του εαυτού μου που δεν την αναγνωρίζει ο ουρανίσκος μου. Μαλακία λέξη ο ουρανίσκος, άσχημη κι ασύμμετρη, δε θέλω να τη χρησιμοποιώ...Το σιφώνι μας είναι πάλι μπουκωμένο κι ο πούστης ο τσαγκάρης δεν μπορούσε λέει να μου φτάξει το μοναδικό μου παπούτσι. Έχω κι εγώ αυτή την ψηλή καμάρα στο όδισαν όλες τις χορεύτριες πρώην και νυν, κι από κάτω της να βλέπω να τρένα και ζωή να περνούν αργά σαν μια Παρασκευή ξημέρωμα στην Ουγγαρία με βροχή κι εσύ να λείπεις.. Πρέπει να βγάλω από πάνω μου αυτό τον εαυτό που τα ξέρει όλα για μένα πριν τα αισθανθώ. Δε με προλαβαίνω έτσι, δε γίνεται. Τί ψευτικοι που είναι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι. Γέμισε ο κόσμος κλώνους δικούς μου. Όλοι θέλουν να είναι εγώ εκτός από μένα. Ενα μάτσο άκαυλες σαχάρες, σαχάρα κι η μήτρα μου. Ξερή εδώ και καιρό κι εγώ να περιπλανιέμαι να ψάχνω για λίγο νερό με κόκκινο χρώμα. Ο αδένας μου στο αριστερό μέρος του λαιμού πρησμένος. Μα καλά τώρα που μάθαμε να ψήνουμε κάστανα βρήκα να ξεραθώ!!!Το βράδυ γίνομαι περίπου ντο μινόρε, σε ρυθμό στεναχώριας και τρομοκρατούμαι αν σκεφτώ πως θα ξαναγυρίσω εκεί που ήμουν. Ό,που και να γυρίσω εγώ θα'μαι πάλι. Παρηγοριέμαι. Σαχάρες, πεταλούδες κι όλοι τόσο ψεύτικοι που το ψέμα θέλει να αλλάξει διέυθυνση και όνομα. Καμωμένοι με τα ρούχα μου όλοι. Ευτυχώς δε φοβάμαι την κλοπή. Με έχω κατοχυρωμένη απο καιρό.Αφήνω μια ουρά στο κεφάλι μου να με τυραννήσει. Έχω εμπιστοσύνη σε ότι με περιβάλλει, μεταμορφώνομαι σε αισιόδοξη. Είμαι τα πάντα για μένα και τρεις φορές αδιάθετη μέσα στο κρύο. Τώρα έγινε το κακό. Τώρα είσαι εσύ εκεί και τίποτα άλλο. Μη με χρησιμοποιήσεις μόνο γιατί με είχα προειδοποιήσει πριν σε αγαπήσω πως αυτή είναι η τελευταία μου χρήση. Μπάσταρδο επισκευασμένο νεφρό, άντε ούτε μια ταινία δε μας άφησες να δούμε με την ησυχία μας. Άντε θερμοκόλληση κι εσύ σαν τη δεξιά μου μπότα που λέει δεν πρέπει να τη φορέσω και να λυγίσω το πόδι μου. Χέστηκα έτσι κι αλλιώς αν θυμάσαι τις τεςλευταίες μέρες φορούσα τα δικά σου πόδια κι έχω λίγο συνηθίσει την αλυγισιά σου. Μπορώ να αισθανθώ τόσα άπειραχίλιατρία για σένα που μπορώ να αλλοιωθώ μέσα τους τόσο που στο τέλος να επιδιορθωθώ. Δεν αγαπάς τα πόδια μου και δε σε κατηγορώ. Ούτε γω τα αγαπάω. Όμως το παντελόνι σου έκαιγε το πρωί. Ήθελα να το φορέσω. Βάλε πάλι το δάχτυλό σου στο ρουθούνι μου. Όταν ετοιμάζεις φαΐ όλα σοβαρεύουν απότομα. Νομίζω δεν πρέπει να αναπνεύσω μη σε ενοχλήσω. Όπως όταν γράφεις. Ανοίγεις το ψυγείο και βγάζεις απο μέσα όλα εκείνα που θα χρειαστείς, τεράστια διαδικασία. Θέλω σήμερα το βράδυ επιτέλους να φάμε ορμόνες ωμές με λεμόνι και για επιδόρπιο να καταβροχθίσουμε μια τάρτα οιστρογόνων. Δεν θέλω να γυρίσω στην πόλη που έμενα παλιά. Θέλω μια μέρα να κάτσουμε να πούμε τί δεν θα θέλαμε να μας έχει συμβεί. Μου έπιασες και το κεφάλι τόσο απαλά κι εγώ είχα κρύψει το πρόσωπό μου στα χέρια σαν εκείνο το πρωί που ντρεπόμουν. Στο έχω πει. Στα θέλω μου πρέπει να γίνω αμείλικτη. Τίποτα μέτριο, γιατί καμια μέρα θα καταντήσουμε να πηγαίνουμε στο Παρίσι κι ποπως πρέπει να ξέρεις ότι εσύ λιγουρεύεσαι εμένα μου φέρνει εμμετό. Χτες έπρεπε να καταστρέψεις κάτι, να ξεφορτωθείς κάτι που είχες υποσχεθεί. Δεν το κάνες. Ξέρω θα πεις δεν είχες χρόνο. Εγώ θα απαντήσω πως χρόνο είχες μα μάλλον είχες και φόβο μαζί. Εγώ ζω μια συνεχή επανάληψη του εαυτού μου κι όποιος λέει λέξεις όπως "σαγαπάω" έτσι για να πάψει ό άλλος να ζητά, καλύτερα να εξαφανιστεί από όλους τους κόσμους. Πάω να κρυφτώ πίσω από ένα εργαλείο που δυναμώνει τη φωνή μου. Ευτυχώς θα είσαι κι εσύ εκεί να δυναμώνεις την ύπαρξή μου......