Η Santa Justa είναι μαγική. Μπορεί να εμφανίζεται και να εξαφανίζεται όποτε εκείνη θέλει. Έτσι ανεβαίνοντας τη Rua Aurea κι ενώ διασχίζεις όλους τους κάθετους δρόμους της, τη Rua do Comerçio, τη Rua da Conceição, τη Rua São Nicolau, τη Rua da Assunção είσαι εντελώς ανυποψίαστος για το τί θα δεις. Οι δρόμοι του κέντρου μοιάζουν όλοι τόσο πολύ που αν δεν ξέρεις καλά την πόλη δεν μπορείς να τους ξεχωρίσεις. Ξαφνικά όμως μέσα σε όλο αυτο το σκηνικό γυρίζεις αριστερά το κεφάλι και αντικρύζεις κάτι που σε κάνει να το σηκώσεις ψηλά, πολύ ψηλά. Είναι που βλέπεις κάτι που δεν φανταζόσουν οτι θα υπάρχει μέσα σε ένα τόσο μικρό στενάκι. Εκεί θέλεις δεν θέλεις σταματάς να ανεβαίνεις τη Rua Aurea και στρίβεις αριστερά στη Rua da Santa Justa. Δε γίνεται να μην το κάνεις.. Είναι σα ξαφνικά να φτάνεις σε αδιέξοδο. Είναι τόσο ελκυστικα τα σκαλοπάτια που δε γίνεται να μην τα ανέβεις. Ξέρεις επίσης οτι σε περιμένει η Baixa μόλις τα ανέβεις και κανείς δεν αντιστάθηκε στη Baixa τα τελευταία διακόσσια χρόνια. Ξεκινάς το πρώτο, το δεύτερο σκαλί κι ύστερα αρχίζει να μυρίζει κάτουρο. Ειδικά τα Σάββατα και τις Κυριακές που όλοι οι λισαβονέζικοι φαλλοί έχουν κατουρήσει απο κει πίσω. Ανεβαίνεις κι άλλο, κι άλλο κι άλλο και ξαφνικά βλέπεις το θαύμα. Στη Santa Justa κανείς δε φοβάται το ύψος. Στη Santa Justa γίνεσαι εσύ το ύψος, μετράς τον εαυτό σου. Μετράς πόση γκρίζα και παλιά ομορφιά μπορεί να αντέξει το μπόι σου. Εγώ παίρνω πάντα μια ανάσα περίεργη μόλις φτάνω. όχι τόσο λαχανιασμένη αλλά τεράστια, χωρίς να ανοίξω και τόσο πολύ το στόμα. Εκεί είναι που καταλαβαίνεις όλες τις μεγάλες έννοιες. Εκεί κατάλαβα τί σημαίνει η κανονική κάβλα που χρειάζεται ο άνθρωπος μαζί με το οξυγόνο για να ζει, να παρατηρεί και να υπάρχει. Εκεί βρίσκονται όλες οι μεγάλες αγάπες μου. Εκεί πήρα μια πρώτη γεύση της αβύσσου. Φτάνω πάνω κι αρχίζω να ανατριχιάζω λίγο πάνω απο το δέρμα μου, οι ρώγες μου σκληραίνουν με έναν τρόπο που μόνο οι στέγες μπορούν να τον προκαλέσουν. Νιώθω ένα αδιόρατο και πανάλαφρο τσούξιμο σε όλα μου τα σημεία και το πάνω χείλος μου που αυτό αντιδρά πρώτο σε ότι μου συμβαίνει, παίρνει λίγη φόρα και καλύπτει το κάτω. Σηκώνω ελαφρά το κεφάλι και μυρίζω. Ο Τάγος! Ο Τάγος και οι άνθρωποι. Ο Τάγος κι ο καθένας μόνος του. Το μοναδικό ποτάμι που δε χωνεύει τος ανθρώπους δυο-δυο. Δε γουστάρει αγκαλιές και ζευγαράκια και φιλιά. Αυτά τα έχει χαρίσει για πάντα στη Rua Garrett. Σε θέλει μόνος του για τον εαυτό του. Είναι αυτάρεσκος όσο κανείς. Είναι ο ποταμός που είναι τόσο κοντά στον Ατλαντικό και δε γίνεται να μην το καυχηθεί με κάθε τρόπο. Ο Τάγος μου κοκορεύεται, και πετάει την υγρασία του πάνω στο ήδη διαλυμένο μου πρόσωπο. Εγώ δεν αντιστέκομαι ποτέ. Ποτέ σ' αυτήν την πόλη. Δεν μπορώ να αντισταθώ αφού γίνομαι αυτό που θέλω να είμαι. Αφου ξαναθυμάμαι τον προορισμό μου. Στη Santa Justa, δε γίενται να κατέβεις απο εκεί που ανέβηκες.Θέλεις δε θέλεις θα βγείς απο εκείνη την σαν-πίσω πόρτα. Είναι σα να είδες όλη την ομορφιά του κόσμου και να πρέπει να βγεις ήσυχα, να αποχωρήσεις μαζί με το μυστικό, το μεγάλο μυστικό που μόλις κατάπιες. Βγαίνεις στο Largo do Carmo, έχει δέντρα είναι ήσυχο πάντα, κι ένα μικρό συντριβανάκι με μερικά παγκάκια σε περιμένει να καθήσεις για λίγο μέχρι να συνηδειτοποιήσεις τί είδες. Είναι πάντα σκοτεινά, είναι το σημείο της Λισαβόνας που δεν το βλέπει ο ήλιος σχεδόν καμία ώρα της ημέρας. Τα σεντόνια που ανεμίζουν τη Λισαβόνα είναι για σου χαϊδεύουν τα πόδια απο το πίσω μέρος. Το πίσω μέρος που υπάρχει στο ανθρώπινο σώμα για να χαϊδεύεται, σαν το πίσω μέρος της Santa Justa που σχεδόν κάθε μέρα το βάφουν. Δικαιολογία είναιτο βάψιμο. Τώρα ξέρω και θα το αποκαλύψω. Η αλήθεια είναι οτι οι Πορτογάλοι χαϊδεύουν τη Santa Justa στο πίσω μέρος. Τη χαϊδεύουν με τα χνουδωτά τους πινέλα, με το άσπρο τσιμεντόχρωμα. Αγαπημένη μου Λι(σαβό)να, δε σε ξέχασα αλλα το πίσω μέρος μου πονούσε δυο μέρες και δεν μπορούσα να σου γράψω. Σου στέλνω δυο κόκκινα φιλιά να τα δώσεις στην αγαπημένη σου γέφυρα που 38 χρόνια τώρα έπαψε να έχει αυτο το χαζό όνομα που είχε...Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μόλις καταφέρω να αγοράσω εκείνο το αγαπημένο μου apartamento με τη λίγο σάπια τζαμαρία θα είμαστε για πάντα μαζί.
Αφιερωμένο στην ponte 25 de Abril...