Εγώ ένα φόβο είχα πάντα...Έτρεμα τη μέρα που θα στα'χω γράψει όλα και δε θα μείνει τίποτα...Κι ένα όνειρο...τη μέρα που θα διαβάσεις αυτά που σου γράφω και θα μου χαρίσεις μια ολόκληρη σκληρή ζωντανή στύση...Όλη για μένα. Όμως το όχι δεν μπορεί να γίνει ναι. Έχει άλλα γράμματα δεν το βλέπεις; Όπως και να το γυρίσεις, ότι και να του κάνεις...Ξέρεις πού γεννήθηκα; Ήσουν εκεί; Με είδες μελανιασμένη; Να με τινάζουν οι γιατροί ανάποδα, θα ζήσει δε θα ζήσει. Από τότε δεν ήμουν σίγουρη αν θέλω να ζω. Αλλά γύρισα το κεφάλι μου και είδα εσένα να ξεπετάγεσαι. Κόκκινος και ζωηρός...Είδα την πρώτη αναπνοή σου. Τόσο όμορφος από τότε. Αν μου τη χάριζες αυτή την αναπνοή τότε θα έγραφα εννιά τόμους για την ομορφιά. Είναι ίδια με την αναπνοή του οργασμού. Ξεψύχησμα κι ουρλιαχτό. Νομίζω πως η στιγμή του οργασμού είναι η μόνη που ο άνθρωπος δε φοβάται το θάνατο. Ίσως γι'αυτό να την επιζητά συνέχεια. Ο άνθρωπος; Είδες πώς μιλάω; Σαν επιστήμονας. Μη γελάς. Ξέρω έλεγα βλακείες. Λέω βλακείες για να αντέξουμε τα άλλα. Αυτή την αναπνοή, αυτόν τον οργασμό κλείσ' τα στο αυτί μου κι εγώ θα το κόψω. Ακούμπησε το χέρι μου και θα του βάλω φωτιά. Δώσε μου ένα φιλί στα μάτια και θα τα ράψω. Σύρε τα χείλη σου στα δικά μου και θα τα σφραγίσω με τσιμέντο. καθάρισέ μου ένα φρούτο και μετα θα πεθάνω απο αβιταμίνωση. Κοιμήσου δίπλα μου και θα διώξω όλα τα όνειρα. Γδύσε με αργά και θα πετάξω το δέρμα μου στην ανακύκλωση. Άσε με να πω τ΄'ονομά σου και θα μαγειρέψω τη γλώσσα μου για βραδυνό. Πες το δικό μου μια φορά και θα μεταμορφωθώ σε θάλασσα. Ψάξε με και θα πετάξω το κεφάλι μου στο γκρεμό. Πάρε με και θα εξαφανιστώ. Άσε με να χύσω στο χέρι σου και μετά θα διασχίσω εννιά χώρες εννιά φορές και θα σου φέρω καινούργιο χέρι. Θέλε με και θα χαρίσω τα κύτταρά μου στους φτωχούς...λέξη απο -χα;...Χαϊδεύω