Ήξερα από την ώρα που ξύπνησα οτι σήμερα θα κοιμηθούμε χωριστά. Ήσουν κουρασμένος και κοιμήθηκες νωρίς. Οι τρίχες στο πάτωμα μου θυμίζουν οτι είναι άσχημο να καίγεται το κεφάλι σου. Οι ήλιοι στους τοίχους μου θυμίζουν οτι αυτό το σπίτι μπορεί μια μέρα να τ'αγαπήσω. Ο Αγιος Βασίλης με κορόιδεψε και φέτος και δε μου έστειλε καινούργια πλάτη. Μου'στειλε μία παλιά τυλιγμένη σε κόκκινο χαρτί. Δεν τη δοκίμασα αλλά είμαι σίγουρη πως δε θα μου κάνει. Έχει μια ξεθωριασμένη πεταλούδα πάνω της και είμαι σίγουρη πως θα πονάει. Δεν πρόκειται να τη φορέσω. Εξάλλου αυτή που έχω έχει πια συνηθίσει την ανάσα σου πάνω της όταν κοιμάται και δεν ξέρω αν θέλω να την άλλάξω. Απόψε σου έγραψα ένα μεγάλο γράμμα. Θέλω να γυρίσω λίγο πίσω (ή μήπως ήταν πολυ, δεν έχει σημασία) να έρθω να κοιμηθώ στο κρεβάτι σου. Να σκεπαστώ, να΄χω ζεστάνει τη μεριά μου. Να γυρίσεις αργά και να μη σε καταλάβω. Να μυρίζεις τσίπουρο, να ακούσω την έκπληξή σου που με βρήκες εκεί να κοιμάμαι. Να'ρθεις να πέσεις δίπλα μου και ν'αρχίσεις να με χουφτώνεις. Να σκέφτεσαι οτι το σώμα μου στο κρεβάτι σου είναι αυτό που ήθελες πιό πολύ εκείνη τη στιγμή. Να είναι σκοτεινά. Να μη με γυρίσεις καθόλου. Να τρίβεσαι πάνω μου την ώρα που μου ψιθυρίζεις βρωμιές. Χρωματιστές μαστουρωμένες βρωμιές. Να μου τον χώσεις από πίσω, να χύσουμε και αμέσως να ξανακοιμηθώ. Χωρίς μια κουβέντα. Να με ενοχλείς στον ύπνο μου. Έχεις στενό κρεβάτι αλλά δεν αντέχω να φύγεις. Κάθε φορά που γυρίζω ή κάνω οποιαδήποτε κίνηση, το σπέρμα σου θέλει να αποδράσει. Το αισθάνομαι να κυλάει. Είναι όμορφη αίσθηση, στον ύπνο όμως είναι ενοχλητική. Τα θυμάσαι όλα αυτά; Πες μου. Έχει κρύο. Το πρωί; Αα δεν ξέρω μη με ρωτάς για το πρωί. Δεν έχω σκεφτεί μέχρι εκεί. Το πρωί είναι πάντα αμήχανο. Κι ο καφές σου περίεργος. Δε χρειάζεται να υπάρχει πάντα πρωί . Δεν ξέρω. Ίσως το πρωί να έφευγα βιαστικά αργοπορημένη κρατώντας τα κάτω μου που πονάνε. Να μισοξυπνούσες αλλά να μην είχες κουράγιο να καταλάβεις οτι φεύγω. Θα έφευγα μέσα στο κρύο χωρίς εσώρουχα, χωρίς καλσόν. Θα φορούσα τις μπότες μου ξυπόλυτη. Θα έμπαινα σε ένα ταξί και θα κρύωνα. Ο ταξιτζής δεν θα ήξερε οτι είμαι γυμνή απο κάτω. Ολόγυμνη, μόνο τη μήτρα μου φοράω. Και σε μια στιγμή στο μεγάλο δρόμο κάπου εκεί στα 100 χλμ θα την έβγαζα κι αυτή και θα την άφηνα να πετάξει από το παράθυρο. Μην παίρνεις αυτό το ύφος τώρα. Εσύ ρώτησες για το πρωί...
2+
Ήξερα από την ώρα που ξύπνησα οτι σήμερα θα κοιμηθούμε χωριστά. Ήσουν κουρασμένος και κοιμήθηκες νωρίς. Οι τρίχες στο πάτωμα μου θυμίζουν οτι είναι άσχημο να καίγεται το κεφάλι σου. Οι ήλιοι στους τοίχους μου θυμίζουν οτι αυτό το σπίτι μπορεί μια μέρα να τ'αγαπήσω. Ο Αγιος Βασίλης με κορόιδεψε και φέτος και δε μου έστειλε καινούργια πλάτη. Μου'στειλε μία παλιά τυλιγμένη σε κόκκινο χαρτί. Δεν τη δοκίμασα αλλά είμαι σίγουρη πως δε θα μου κάνει. Έχει μια ξεθωριασμένη πεταλούδα πάνω της και είμαι σίγουρη πως θα πονάει. Δεν πρόκειται να τη φορέσω. Εξάλλου αυτή που έχω έχει πια συνηθίσει την ανάσα σου πάνω της όταν κοιμάται και δεν ξέρω αν θέλω να την άλλάξω. Απόψε σου έγραψα ένα μεγάλο γράμμα. Θέλω να γυρίσω λίγο πίσω (ή μήπως ήταν πολυ, δεν έχει σημασία) να έρθω να κοιμηθώ στο κρεβάτι σου. Να σκεπαστώ, να΄χω ζεστάνει τη μεριά μου. Να γυρίσεις αργά και να μη σε καταλάβω. Να μυρίζεις τσίπουρο, να ακούσω την έκπληξή σου που με βρήκες εκεί να κοιμάμαι. Να'ρθεις να πέσεις δίπλα μου και ν'αρχίσεις να με χουφτώνεις. Να σκέφτεσαι οτι το σώμα μου στο κρεβάτι σου είναι αυτό που ήθελες πιό πολύ εκείνη τη στιγμή. Να είναι σκοτεινά. Να μη με γυρίσεις καθόλου. Να τρίβεσαι πάνω μου την ώρα που μου ψιθυρίζεις βρωμιές. Χρωματιστές μαστουρωμένες βρωμιές. Να μου τον χώσεις από πίσω, να χύσουμε και αμέσως να ξανακοιμηθώ. Χωρίς μια κουβέντα. Να με ενοχλείς στον ύπνο μου. Έχεις στενό κρεβάτι αλλά δεν αντέχω να φύγεις. Κάθε φορά που γυρίζω ή κάνω οποιαδήποτε κίνηση, το σπέρμα σου θέλει να αποδράσει. Το αισθάνομαι να κυλάει. Είναι όμορφη αίσθηση, στον ύπνο όμως είναι ενοχλητική. Τα θυμάσαι όλα αυτά; Πες μου. Έχει κρύο. Το πρωί; Αα δεν ξέρω μη με ρωτάς για το πρωί. Δεν έχω σκεφτεί μέχρι εκεί. Το πρωί είναι πάντα αμήχανο. Κι ο καφές σου περίεργος. Δε χρειάζεται να υπάρχει πάντα πρωί . Δεν ξέρω. Ίσως το πρωί να έφευγα βιαστικά αργοπορημένη κρατώντας τα κάτω μου που πονάνε. Να μισοξυπνούσες αλλά να μην είχες κουράγιο να καταλάβεις οτι φεύγω. Θα έφευγα μέσα στο κρύο χωρίς εσώρουχα, χωρίς καλσόν. Θα φορούσα τις μπότες μου ξυπόλυτη. Θα έμπαινα σε ένα ταξί και θα κρύωνα. Ο ταξιτζής δεν θα ήξερε οτι είμαι γυμνή απο κάτω. Ολόγυμνη, μόνο τη μήτρα μου φοράω. Και σε μια στιγμή στο μεγάλο δρόμο κάπου εκεί στα 100 χλμ θα την έβγαζα κι αυτή και θα την άφηνα να πετάξει από το παράθυρο. Μην παίρνεις αυτό το ύφος τώρα. Εσύ ρώτησες για το πρωί...