γράψε να περάσει ο πόνος, γράψε όπως καταπίνεις ένα φάρμακο με τουλάχιστον ωραία γεύση, γράφω να περάσει ο πόνος, γράφω όπως καταπίνω ένα φάρμακο με τουλάχιστον ωραία γεύση, βλέπω όλη μέρα κινούμενα σχέδια με την ίδια σοβαρότητα που άλλοι διαβάζουν βιβλία περι αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης, κάτι που εγώ έβρισκα γελοίο από τότε που ήμουν στο γυμνάσιο. Πιστέυω στα ψέματα γιατί τουλάχιστον δε σε πληγώνουν, πιστέυω πως όλα είναι ψέμα κι όταν συναντήσω μια αλήθεια κάνω χαρές τρικούβερτες. Μυρίζουμε οι άνθρωποι, βρωμάμε ανθρωπίλα, το πόσο βρώμικοι είμαστε το καταλαβαίνεις από το ο,τι όμορφο και να βάλουμε μέσα μας το βγάζουμε βρωμερό, πίνουμε νερό καθαρό και διάφανο, άοσμο και δροσερό και το αποβάλλουμε ως ένα θολό χλιαρό βρώμικο υγρό, τρώμε νόστιμες πίτες με κόκκινες πιπεριές και τις αποβάλλουμε ως ένα βρωμερό καφέ πράγμα που ονομάζεται σκατό, βρωμάμε πριν καν γενηθούμε, είμαστε υπολλείματα του μάταιου ταξιδιού προς τις σάλπιγγες, σαπισμένα ωάρια, ματωμένα μουνιά, μυρίζουμε σαπίλα απο χιλιόμετρα, βάζουμε μέσα μας ανθρώπους που μας αγαπάνε και τους βγάζουμε σακατεμένους, γι'αυτό όσο φτιασίδι ρίξεις απ' έξω τόσο το χειρότερο, τόσο μεγαλύτερη αντίθεση κάνει με τη βρώμα απο μέσα. Δεν αποτελώ εξαίρεση, δε θα γινόταν άλλωστε, τουλάχιστον γνωρίζω πόσο βρωμάω όμως, και προτιμώ να συστήνομαι παρέα με τη βρώμα μου, είμαι αυτή κουβαλάω αυτή τη βρωμερή ιστορία, μπορώ να γελάσω με τη μικρομικρότητά μου και τότε είναι που νοιώθω πιό μεγαλειομεγαλειότητα, φωνάζω ο άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται για αποδοχή δεν έχει γεννηθεί ακόμα, δε θα γεννηθεί ποτέ, κι η αγάπη κι ο έρωτας; ε;; τί είναι αυτά ;; ποιός τα σκέφτηκε, ποιός σκέφτηκε να τα κάνει έτσι μυρωδάτα να μπερδευόμαστε να νομίζουμε οτι ξεβρωμίσαμε ε; επαναλαμβάνω δεκάδες φορές απο μέσα μου όλοιείναιόλα, όλοιείναιόλα, η αγάπη ένα συναίσθημα γεμάτο απο άσχημα πράγματα που στο τέλος καταντάει ωραίο, ενοχές και συμφέρον και ανασφάλεια και συνήθεια και φόβος και εγωισμός και ζήλια και ανάγκη κι αποκλειστικότητα κι όλα αυτά μαζί μια ομορφιά, ένα δέσιμο παντοτινό, μόνο εμένα έχω, μόνο εμένα έχω, εμένα και την κοιλιά μου που θέλει να γίνει ανεξάρτητη και χρόνια τώρα επαναστατεί, πώς να προσποιηθώ πως δε με νοιάζουν οι άνθρωποι, έχω καταφέρει να μη με νοιάζουν τόσο πολύ, μα όχι ολότελα, ο λαιμός με τον δεξιό ώμο έχουν μια κόντρα που κρατάει χρόνια, τους υπομένω κι αυτούς, με ξέρω, με φτύνω στους καθρέφτες και τότε είναι που γίνομαι μοσχομυριστή, έχω κόκκινα νύχια και κόκκινα παπούτσια, τα μάτια μου μπορούν και ξεχωρίζουν τα χρώματα, βαριέμαι την καημενότητα, τη βαριέμαι αυτό είναι, οι άνθρωποι έχουν πέντε αισθήσεις και δεν ξέρουν να αισθάνονται, ποιός θα μου τα εξηγήσει αυτά ε; πόσα βιβλία πρέπει να διαβάσω για να καταλάβω, πόσους ανθρώπους πρέπει να γαμήσω, πόσους ν' αφήσω να με γαμήσουν, πόσα ψέματα να πω, πόσα ν' ακούσω, πόσα λόγια πρέπει να γράψω, πονάει η κοιλιά μου ωω τι πρωτότυπο, δε μπορώ να κοιμηθώ ωωω τι πρωτότυπο, τι βαρετή που είμαι, ανασαίνω και κοιτάω το στήθος μου, ανεβοκατεβαίνει αργά και ήρεμα και τρυφερά κι όταν ο πόνος οξύνεται κρατάω την αναπνοή μου και το στήθος ακινητοποιείται κι ύστερα ανεβοκατεβαίνει πάλι λίγο πιό γρήγορα, το απ 'έξω, αυτό που σέρνεται όλη μέρα δίπλα μας, που το κοιμίζουμε στα κρεβάτια μας, που το παίρνουμε μαζί στις βόλτες, που το σεργιανάμε και το δείχνουμε στους άλλους με μόνο σκοπό να αρέσει, όλοι φωνάζουν δες με, δες με, πόσο τη βαριέμαι αυτήν τη διαδικασία, πόσο με εξαντλεί, ο,τι κι αν βλέπω απ' έξω ξέρω πως απο μέσα είναι παραμορφωμένο, γεννιόμαστε με εσωτερικό proteus syndrome, σκοτεινιάζει στις έξιπαραείκοσι, εγώ σκοτεινιάζω στα παρά και στα υπό, στα υπέρ και στα αντί φωτίζω κάπως, όχι σπουδαία πράγματα, ένα ανεπαίσθητο φωσφόρισμα, ο μπαμπάς νομίζει πως αν είχα ακολουθήσει το δρόμο που ήθελε και φορούσα άσπρα ρούχα θα γιάτρευα τους ανθρώπους, και τώρα τους γιατρέυω μπαμπά που φοράω λουλουδάτα, και μερικούς τους γιατρεύω τόσο που δε θα αρρωστήσουν ποτέ ξανά, σκέψου πόσο σ' έχω γιατρέψει και θα καταλάβεις, μάλλον δε θα μου συγχωρέσεις ποτέ το οτι προτίμησα τα λουλουδάτα ρούχα απο τα λευκά, μέσα σου βαθειά θα σε τρώει, αλλά κι εμένα με τρώει που κάνεις παρέα με τα astor κι ετσι είμαστε πάτσι. Έλεγα λοιπόν πως δεν πιστεύω σε τίποτα. Μόνο στις νότες και στ' ανθρώπινα λάθη. Ααα και στην αγάπη των σκύλων.