ℋμέρα πρώτη: προηγούμενες ανάποδα και μία παραπάνω, κάνε τις εξτάσεις, περίμενε να βγούν, πρίν βγούν χαίρομαι που δεν έχει ήλιο, έχει τελικά, βγήκαν οι εξετάσεις βγήκε κι ο ήλιος, δε μ' αρέσει ούτε τοένα ούτε το άλλο. Κάτι άνθρωποι με υγρή κόλλα πάνω στο δέρμα και ξεραμένη από μέσα. Το πατζούρι μισάνοιχτο ή μισόκλειστο όπως το δεί ο καθένας, στις έξι το πρωί η θάλασσα δε λέει κουβέντα, αφήνει τη βρωμοσκυλίτσα να τρέχει πέρα δώθε και δεν την τρομάζει. Μικρά ψαράκια διάφανα τσιμπάνε τις γάμπες και λίγο τον κώλο, ακόμη κι αν τα ταΐσεις δε θα σταματήσουν να σε τσιμπάνε, δε θα σου κάνουν τη χάρη για λίγο φαΐ. Σιχαίνομαι τους γλύφτες και τα bold γράμματα των μη φυσιολογικών τιμών. Και τον ήλιο φυσικά, παρόλο που χτες του χάρισα για δύο ώρες τη μούρη μου δε μου έκανε τη χάρη και μου την κοκκίνησε. Ξύπνησα στις 9:00. Δεν είναι και πολύ φυσιολογικό.