Υπάρχει ένα σημείο πάνω στο σώμα που βρίσκεται κάπου στην πλάτη, δεν ξέρω αν ονομάζεται κάπως, σημασία έχει οτι είναι ένα σημείο που ό,τι κι αν κάνεις δεν το φτάνεις με τα χέρια. Είναι πολύ μικρό , η επιφάνειά του δεν ξεπερνά τα 2 τετραγωνικά εκατοστά όμως πάντα εκεί θα σε τσιμπήσει ένα κουνούπι, ή θα βγάλεις ένα σπυρί ή θα σε πιάσει φαγούρα μόνο εκεί κι ακόμα κι αν έχεις καταφέρει να ξύσεις όλη την πλάτη εκείνο το σημείο θα μείνει εκεί να σε φαγουρίζει θανατερά . Τις περισσότερες φορές, κι αν δεν έχεις κάποιον δίπλα να μπορέσει να σε βοηθήσει τη γάμησες. Επιβεβαιώνεται έτσι πως όλα τα ασήμαντα μπορούν να προκαλέσουν φασαρία, ή μάλλον ακριβώς επειδή ξέρουν οτι είναι μικρά κι ασήμαντα κάνουν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή σου, όπως ακριβώς οι ασήμαντοι άνθρωποι. Η γιαγιά είχε ένα πλαστικό μπεζ μαραφέτι που από τη μία μεριά είχε εκείνο το σαν κουτάλι για να βάζεις το παπούτσι κι απο την άλλη άκρη είχε μια μικρογραφία χεριού για να ξύνεσαι. Αυτές οι δυο άκρες ενώνονταν με μια χρυσουλί ροδέλα Από μικρή με φρίκαρε αυτό και πιο πολύ με φρίκαρε το οτι κάποιος σκέφτηκε να το κατασκευάσει. 'Ηταν κάποιος που το συγκεκριμένο σημείο του τον είχε γαμήσει προφανώς. Αυτό το σημείο το ονομάζω σημείο μουνόπανο γιατί έτσι του αξίζει. Ένα παρόμοιο υπάρχει και στον εγκέφαλο, το ονομάζω μουνόπανο Νο2, δεν ξέρω το μέγεθός του, δεν το φτάνει χέρι, αλλά και πάλι μόνο κάποιος άλλος μπορεί να στο ακουμπήσει. Ανάλογα με το ποιός το κάνει, μπορεί να σε γαμήσει για πάντα. Ειδικά το μουνόπανο Νο2 είναι πολύ εκτεθειμένο και το μόνο που μπορεί να σε σώσει είναι το ολόδικό σου κριτήριο. Το χειρότερο που κάνει το σημείο μουνόπανο είναι οτι προκαλεί μεταστατική φαγούρα, κι επειδή δεν μπορείς να το φτάσεις ξύνεσαι παραδίπλα και παραδίπλα και πάει σε όλη την πλάτη. Στο σημείο μουνόπανο με τσίμπησε ένα κουνούπι, πήρα μια ημιστρόγγυλη ράσπα , έξυσα όλη την πλάτη μου, και δίπλα και δίπλα και τη μάτωσα , όχι οτι φοβάμαι τα αίματα, σιγά το πράμα, μέσα στις κόκκινες λαδομπογιές είμαι όλη τη μέρα , το βιογραφικό μου είναι κατακόκκινο, να μη μιλήσω για την εγχείρηση που έκανα στο Ζοζέ. Αναγούλιαζα λίγο το βράδυ που σκεφτόμουν εντόσθια και τέτοια αλλα το ξεπέρασα γρήγορα οταν πήγε το μυαλό μου σε εντόσθιους ανθρώπους με εντόσθιο τρόπο σκέψης που δυστυχώς συναναστρέφομαι θέλω δε θέλω. Έχω καιρό να νοιώσω πόνους κι αν εξαιρέσουμε το ουράνιο τόξο που έχω στην κοιλιά μου όλα τ' άλλα πάνε καλά Τα καλοκαίρια ταιριάζουν απόλυτα με νοσοκομεία και οι στεγνές απο τις υγρές μέρες έχουν μόνο μια διαφορά. Οικονομία στα εσώρουχα. Δε θυμάμαι καμία ζέστη να πέρασε έτσι μόνη της χωρίς καφέ νοσοκομείου. Μόνο το αττικό πάει με κρύο. Όλα τ' άλλα είναι θερινά νοσοκομεία, περίπου σαν τα σινεμά αλλά δεν παίζουν ωραίες ταινίες. Τα καλοκαιρινά βράδυα στον ευαγελισμό σα βόλτα περίπου, κι εκείνο το πρωί-μεσημέρι να περιμένουμε με τη μαμά το μουνόπανο το γιατρό που μου είχε πει να τον πάρω τηλέφωνο, και βγήκαμε απέναντι στο πάρκο και καθόμασταν με παγωμένα νερά, πιάστηκαν τα πόδια της μαμάς , σκάσαμε από τη ζέστη, έπαιρνα τηλέφωνο από τις 11 το πρωί, το μουνόπανο σήκωσε το τηλέφωνο στις 2, τρέχαμε μέσα στον ευαγγελισμό, έλα μωρέ μου λέει τώρα γίνεται χαμός δε γίνεται να ασχοληθώ με σένα, δεν είσαι κάτι επείγον, τον κοίταξα όπως θα κοιτούσα την πιο σιχαμερή κατσαρίδα, πήραμε καφέ από απέναντι και φύγαμε χωρίς να πολυμιλάμε με τη μαμά αφού πρώτα κατέβασα ο,τι παναγία υπάρχει σε όλες τις θρησκείες σε όλες τις γλώσσες, αλλά δεν άφησα τον ευαγγελισμό παραπονεμένο αφού μετά από μερικά βράδυα ήμουν πάλι εκεί, έξω από τα επειγοντα, να περιμένω με ένα κιλό χάπια να πονάω, να μη φυσάει καθόλου, να στρίβω τσιγάρα και να μπροστά μου μία που με ξέρει, είμαι φαν μου λέει, τι λες μωρή ναι; έμαθα όπως πάντα το λόγο που βρίσκεται εκεί χωρίς να τη ρωτήσω , κι επιτέλους τα ξημερώματα ερχεται η σειρά μου, ο γιατρός ρωτάει αν παίρνω ναρκωτικά, αν έχω αφροδίσια, κι άλλα τέτοια, αφού δουλεύω νύχτα θα πρέπει λογικά να είμαι κάτι απ' αυτά ή όλα μαζί, όχι δεν είμαι λιπαρέ συντηρητικέ μαλάκα, δεν παίρνω ναρκωτικά, προσέχω το μουνί μου όσο τίποτα, αλλα όταν πηδιέμαι πηδιέμαι σα βρωμόσκυλο ενώ εσύ για να χύσεις θέλεις να κοιτάς το πτυχίο σου απέναντι στον τοίχο που στο κορνίζωσε η μαμά μαζί με τη ζωή σου που στην κρέμασε κι αυτή εκεί να την κοιτάς και δεν τόλμησες να πεις ένα όχι, κι αν συνεχίσεις να με κοιτάς με δυσπυστία για τα όχι, όχι , όχι που σου απαντάω θα σηκώσω το παπούτσι μου να το ακουμπήσω στη λευκή ποδίτσα σου. Ξημέρωσε, άκουσα τα ίδια και τα ίδια και πίσω στο σπίτι με ζέστη, και σε μερικές μέρες εισαγωγή στο αλεξάνδρα σε ένα ράντζο, δώστε φάρμακα να φύγω , υπέγραψα κι έφυγα, δεν είχε καλό καφέ τριγύρω, στο φαρμακείο της ομόνοιας η φαρμακοποιός με λυπήθηκε, άυπνη με κάτι χέρια μελιτζανί από τις νοσοκόμες που βαριούνται, με ξεραμένα αίματα και με κάτι μάτια μέσα στην απελπισία και την αϋπνία, δεν θα μπορούσε να μου αρνηθεί μερικές αντιβιώσεις, σερνόμουν μέσα στο φαρμακείο, κι ύστερα επιστροφή, πέμπτη πρωί συναντάω τη λαϊκή, δεν της αντιστέκομαι, σέρνομαι μέσα στη λαϊκή ανάμεσα σε ντομάτες, κορόμηλα, τσιπούρες, παίρνω μερικά απ' αυτά και σπίτι, θυμωμένη κι εξαντλημένη -πότε θα τελειώσει αυτό, και μέσα στον ίδιο μήνα έρχεται και το λαϊκό, ξημερώματα, βρώμα νοσοκομείο, πόση βρώμα , εκεί πια δεν περιμένω τίποτα, απλά ζητάω τα τυπικά , παυσίπονες, φέρε μωρή φέρε κι άλλες, μένω εκεί δυο ώρες, ένα ζουζούνι περπατάει στην ψευδοροφή και φοβάμαι αλλά κλείνω τα μάτια και περιμένω να περάσουν οι πόνοι, περνάνε , δώστε μου σπίτι μερικές τέτοιες να τρυπιέμαι μόνη μου να περνάει, μη με βγάζετε κάθε τόσο έξω να τρέχω, ναι θα πάρω κι έναν καφέ απο δίπλα, να δοκιμάσω κι αυτόν, κατάλαβες μουνόπανο ευαγγελιστή γιατρέ πόσο δεν ήταν επείγον αυτό που είχα; κατάλαβες τώρα; ρώτα σε όλα τα υπόλοιπα νοσοκομεία για να μάθεις, αλλά ξέρεις οτι στον ευαγελισμό έχει τον καλύτερο καφέ και το εκμεταλλεύεσαι, τέτοιο μουνόπανο είσαι. Μάθε λοιπόν αρχίδι οτι στη θεσσαλονίκη έχει καλύτερους, τα μεσημέρια στο ιπποκράτειο έχει καλύτερους καφέδες , και μάλιστα τους παίρνεις από το μηχάνημα και είναι και πιο φτηνοί, κι έχει κι ένα παγκάκι που είναι δικό μου, γράφει και τ' όνομά μου, κι ό,τι και να κάνεις εσύ εδώ δεν φτάνεις το ιπποκράτειο,κανένα νοσοκομείο δεν το φτάνει. Στο παπαγεωργίου ήταν χειρότερα τα πράγματα γιατί δεν δοκίμασα καν καφέ, κι αν δεν είχα μαζί μου τον Η. εκείνο το βράδυ ακόμα θα είχα πυρετό κι από 40,6 που είχα όταν πήγα, τώρα θα είχε φτάσει περίπου 53222334 αλλά θα ζούσα και θα παραμιλούσα πάλι, μπορεί και να τραγουδούσα ή να έλεγα τις μέρες της βδομάδας όπως εκείνο το βράδυ, ή ό,τι κι αν έλεγα σίγουρα θα έκανα τον γιατρό να σκάει στα γέλια, την επόμενη μέρα που τον ρώτησα τί έλεγα και γελούσαν όλοι τόσο πολύ δε μου απάντησε αλλα άρχισε να γελάει πάλι, χάλια το παπαγεωργίου, το κλειδώνουν και δεν μπορείς να κάνεις βόλτες πουθενά, γιατί κλειδώνετε το θάλαμο ρε μουνιά; για το γεννηματάς δε θα πω τίποτα αφού δεν του αξίζει και τίποτα, η σχέση μας τέλειωσε γρήγορα, είμασταν εξ αρχής αδιάφοροι ο ένας για τον άλλο, κι άφησα τελευταίο το αγαπημένο μου το πάντα αγαπημένο μου παπανικολάου, που είναι μόνο του στο βουνό κι έχει και δάσος κι είναι όλα ξεκλείδωτα και πας όπου θέλεις, φέρνεις τα σκυλιά σου, τις γάτες σου, τις κότες σου, μπορείς να μεταφέρεις όλη τη ζωή σου εκεί, στη δ' χειρουργική την αγαπημένη μου στο τέρμα του θεού και το χειρουργίο ένα βήμα από το δάσος, κι όλα εύκολα κι οι γιατροί είναι όλοι σαν τον αστερίξ και πίνεις όσους καφέδες θέλεις, σε όποιο παγκάκι θέλεις, κι έχει δροσιά και το βράδυ κρύο, και δε σε ψάχνει κανένας κι όλα είναι τόσο εύκολα εκεί, ναι το παπανικολάου είναι το αγαπημένο μου θερινό, σχεδόν μπορώ να ξαναδώ τις ταινίες που παίζει, αρχίζουν πάλι οι καριολοζέστες κι εγώ αγχώνομαι για το πού θα περάσω αυτό το καλοκαίρι, σε ποιό θάλαμο, πού θα πίνω καφέ, μετά το ξανασυζητάω με τον εαυτό μου κι αποφασίζουμε μαζί πως αυτό το καλοκαίρι μάλλον δε θα πάμε πουθενά. Θα πίνουμε καφέ στο σπίτι, δεν το πολυπιστεύουμε αλλά μας αρέσει και τις δύο να σκεφτόμαστε έτσι . Συμφωνούμε στο οτι θέλουμε να πίνουμε καφέ στο σπίτι με τον αθόρυβο ανεμιστήρα, να γράφουμε , πρέπει να σταματήσεις να γράφεις για νοσοκομεία και γιατρούς κάποτε το ξέρεις; το ξέρω ναι μα είναι όλα τόσο αγαπημένα μου, τόση ζωή, τόσες ταινίες έχουμε δει εκεί κι είμασταν και πρωταγωνίστριες μην είσαι αχάριστη, ειδικά στη θεσσαλονίκη έχουμε σαρώσει τα βραβεία έχουμε πάρει το βραβείο ανύπαρκτης φλέβας , και καλύτερης ασθενούς χαζή, τόσο χειροκρότημα έριξε το σόι. Έχω ετοιμάσει και λόγο για κάθε περίπτωση. Ευχαριστώ τον υπέροχο οργανισμό μου που φρόντισε να μου χαρίσει αυτές τις υπέροχες εμπειρίες, ευχαριστώ το γονίδιο μουνόπανο, ευχαριστώ όλους εκείνους που δούλεψαν μαζί μου και για μένα, νοσοκόμες, μηχανές καφέ, γιατρούς μουνόπανα και μη, καθαρίστριες, σεκιουρητάδες και συγγενείς διπλανών ασθενών, αξονικοί τομογράφοι μου που σας έχω χαρίσει τόσες ασφυξίες, σεντόνια αγαπημένα που σας έχω ματώσει, γλυκές μου πάπιες που σας έχω κατουρήσει, αττικό μου, παπαγεωργίου μου, ιπποκράτειό μου, γεννηματά μου, λαϊκό μου, αλεξάνδρα μου, σωτηρία μου, παπανικολάου μου, ευαγγελισμέ μου σας ευχαριστώ όλους. Αυτό το βραβείο αφιερώνεται σε όλους σας. Σας αγαπώ.