Ανοίγω τις γρίλιες κι αντί για φως μπαίνει σκοτάδι. Ποτέ δεν μπόρεσα να εξηγήσω αυτά τα φαινόμενα κι αν δοκίμαζα να το κάνω πολύ φοβάμαι οτι το συμπέρασμα θα ήταν σε βάρος μου. Έφαγα ένα ολόκληρο πρωινό να ψάχνω μια μπλούζα και φυσικά δεν τη βρήκα. Φοβάμαι μην αυτό το πρωί μοιάζει με τη ζωή μου. Φοβάμαι μη φάω όλα μου τα χρόνια να βρω μια συγκεκριμένη αίσθηση και τελικά δεν τη βρω. Κι όμως αφού την έχω νιώσει έστω για τόσο ελάχιστα λίγο σημαίνει πως υπάρχει και πως κάπου θα είναι. Τουλάχιστον θα είμαι ευχαριστημένη που ενώ την είχα νιώσει εξακολούθησα να την ψάχνω. Δεν θα με άντεχα αν ήξερα πως έπαψα να ασχολούμαι με αυτό που εγώ ονόμασα ευτυχία και δε με νοιάζει αν συμφωνούν οι άλλοι με αυτό, κι ούτε με νοιάζει αν συμφωνεί με τον ορισμό που έχουν δώσει οι ειδικοί γι' αυτήν. Θα θελα να σε βλέπω χαρούμενο και περήφανο που την ψάχνω και θυμώνω εφτακόσιεςχιλιάδες νεύρα όταν δεν τη βρίσκω μα εσύ αντί για αυτό με λες απόλυτη κι εμμονική. Εκεί μέσα στο μικρό μας δωμάτιο που μας έχει φιλοξενήσει οσο κανένας άλλος χώρος στον κόσμο , εκεί που σε πρωτοείδα με το χιόνι να προσπαθεί να επιβληθεί πάνω στη γωνία του πεζοδρομίου και το εργοστάσιο με τα μπλε φωτάκια στην κορυφή μη τυχόν και ο πιλότος του ελοκοπτέρου σκαλίζει τη μύτη του και πέσει πάνω του. Και να σου πω. Αν στον αέρα είχε φανάρια, οι πιλότoι στο κόκκινο θα σκάλιζαν τη μύτη τους; Πες θα τη σκάλιζαν; Ααα ήταν κι εκείνη η μπασκέτα που κουνιόταν πέρα δώθε λίγο πιο ξεχαρβαλωμένη απο μας. Ετοιμάζεσαι να φύγεις και δεν ξέρω πως θα είναι. Θα διπλώνεις τα ρούχα σου και θα τα βάζεις μέσα στη βαλίτσα; Έτσι απλά; Μετά θα βάλεις βενζίνη έτσι απλά; Μετά θα πούμε γειά; Και μετά; και μετά; Με ρωτάς αν θα ήθελα να είμαι δώδεκα χρονών. Σου λέω όχι και ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν ήθελα να είμαι πιο μεγάλη η πιο μικρή. Πάντα αγαπούσα την ηλικία μου. Και τώρα την αγαπώ πιο πολύ απο οτιδήποτε. Νομίζω όλοι εκείνοι που θα θελαν να είναι πιό μικροί ή πιο μεγάλοι δεν αγαπούν τη ζωή τους. Λατρεύω που μεγάλωσα γιατί ενώ υποτίθεται ξέρω τι πρέπει να αποφύγω δεν το αποφεύγω. Λατρεύω που αρχίζω κι έχω μεγάλη διαφορά απο τότε που ήμουν δεκαοχτώ χρονών αλλά εκείνη τη μέρα πoυ είχα μια άσπρη τρίχα στο φρύδι μου πήρα το τσιμπιδάκι και την ξερίζωσα και δεν ένιωσα τύψεις. Οι ψεύτικοι έρωτες μοιάζουν με τα χιόνια. Είναι φρέσκα κι ολόλευκα όταν ξεκινάει να χιονίζει και κάπου στο τέλος μένει ένα συμπαγές πράμα απο μαύρα ζουμιά και τότε καταλαβαίνουν όλοι οτι η παράσταση τελείωσε αλλά κανείς δε χειροκροτάει. Κι εγώ έχω μέσα μου εφτα ιμαλάια ωκεανούς να χύσω πάνω σου αλλά εσύ θέλεις σταγόνες. Θέλω να κάθομαι στο δωμάτιο με το καινούργιο φως που ανακαλύψαμε χτες και να σου λέω τις απολυτότητές μου και συ να γελάς και να θυμώνεις μαζί. Να σου λέω πως πιστεύω οτι οι γυναίκες που φοράνε πιτζάμες δεν έχουν οργασμό και να είμαι σίγουρη γι' αυτό. Κι εγώ καλύτερα να πάθω κρυοπαγήματα αλλά πιτζάμες δεν έχω φορέσει ποτέ. Και στο νοσοκομείο πάλι δεν είχα και η μαμά ήθελε να φορέσω και μου είχε φέρει και δεν ξέρω που τις είχε βρει και γω δεν τις φόρεσα και η γιαγιά στο διπλανό κρεβάτι που έτρωγε όλο το φαΐ της μου έλεγε πως δεν κάνει να κυκλοφορώ στο νοσοκομείο με κόκκινο φουστάνι και να πω στη μαμά μου να μου φέρει πιτζάμες κι εκείνη φορούσε ένα μωβ νυχτικό και δε φορούσε σουτιέν και τα βυζιά της ήταν πολύ γιαγιαδίστικα και έτρωγε όλο το φαΐ της κι ακουμπούσε το δίσκο πάνω στα βυζια της κι εγώ της έδινα τα γιαούρτια και τα ριζόγαλα που δεν τα έτρωγα κι ευτυχώς σταμάτησε να λέει για τις πιτζάμες αλλά δε σταμάτησε να βλέπει τηλεόραση στη διαπασών απο το πρωί κι ούτε σταμάτησε να τρώει όλο το φαΐ της και μια φορά με είχαν φιλοξενήσει κάτι γνψστοί και δε θυμάμαι πώς και γιατί βρέθηκα στο σπίτι τους αλλά μου έδωσαν πιτζάμες να φορέσω και δεν μπορούσα να πω όχι και τις φόρεσα κι έμοιαζα σα να φοράω πουκάμισο και ποτέ δε φόρεσα πουκάμισο στη ζωή μου γιατί οι γυναίκες που φοράνε πουκάμισα δεν είχαν ποτέ οργασμό αλλά έμοιαζα σαν με πουκάμισο και δεν μπορούσα να με βλέπω αλλά τα βυζιά μου φαινόνταν πολύ ωραία με κείνο κι εγώ αυνανίστηκα στο ξένο σπίτινα βεβαιωθώ οτι έχω οργασμό και τί λέγαμε; Ααα για τους ψεύτικους έρωτες. όχι δεν πιστεύω πως οι αληθινοί είναι ολόφρεσκοι και κατάλευκοι. Έχουν μερικές μαύρες κηλίδες. Οι αψεγάδιαστοι κι αυτοί ψεύτικοι είναι. Ναι οι αγαπημένοι μου έχουν μερικές μαύρες κηλίδες και μερικά σκληρά σημεία και μερικές φορές έχουν και πάγο που δε θα λιώσει και είναι τα σημεία που πόνεσαν δυο ανθρώπους και πάντα θα τους πονάνε λίγο αλλά ότι κι αν υπάρχει τελικά όταν κοιτάς το τοπίο βλέπεις ένα λευκό λιβάδι. Εγώ αυτό θέλω να 'χουμε. Τα αίματα μου πάλι αργούν και το μπάνιο μας θέλει καθάρισμα και βαριέμαι και μετά θα βρωμάω χλωρίνη και δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τις επόμενες μέρες. Είναι πιο δυνατές απο τις τωρινές. Πονάει και η κοιλιά μου αλλά σιγά μη στο πω. Με θέλεις όσο δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα για μένα. Σε θέλω όσο χρειάζεται να κάνω τα πάντα για σένα. Ξέρω θα πεις οτι βγάζω πάλι συμπεράσματα. Συγνώμη τέτοια ήμουν πάντα και τώρα που το θυμήθηκα γι' αυτό δε με ερωτεύτηκες;