Αρχίζω πια και καταλαβαίνω γιατί είναι τόσο χαλασμένοι οι άνθρωποι. Αν αυτό που είμαστε ή που καταντάμε γράφεται στα χωρίς σεξ χρόνια μας τότε ναι τα κατάλαβα όλα. Αυτό που ποτέ δεν θα καταλάβω είναι γιατί όλοι νοσταλγούν την παιδική τους ηλικία, τότε που δεν γαμιόντουσαν, που δεν αυνανίζονταν. Η απάντηση περι αθωότητας είναι τουλάχιστον γελοία μιας και δε γνωρίζω μεγαλύτερη αθωότητα από το να παραδίνεσαι στα χέρια των εραστών, από το να ποτίζεις τον εγκέφαλο που διψάει για κάβλες κι οργασμούς. Πώς είναι δυνατόν να νοσταλγείς τα σχολικά χρόνια, εκείνα που σου γάμησαν όλο σου το είναι, το καθημερινό αναγκαίο ξύπνημα, το διαχωρισμό, τα πρώτα δηλητήρια στον εγκέφαλο απο ανεγκέφαλους κι αμόρφωτους δασκάλους που μια ζωή ξεχώριζαν τα διαβαστερά παιδάκια, τα έξυπνα, τα ψηλά κι όμορφα, εκείνα που έβαζαν πολλά γκολ. Πώς γίνεται να νοσταλγείς τα χρόνια που όλα τα σημαντικά στα κρύβουν οι μεγάλοι και που τα αντικαθιστούν με τα ασήμαντα , που πρέπει να μάθεις πώς να είσαι τοποθετημένος σε ομάδες, να γίνεσαι μέρος του συνόλου όταν ακόμη δεν ξέρεις τί στον πούτσο γίνεται μέσα σου. Πόσο άρρωστα μεγαλώνουμε, πόσο τρομακτικά άρρωστα. Θυμάμαι όλα τα σχολικά μου τετράδια και όλα τα σχόλια των δασκάλων με κόκκινο στυλό με κόκκινο πάντα, να το αίμα που αρχίζει να γεμίζει τις ζωές μας, το κόκκινο κι ο φόβος του κόκκινου, σχόλια ψυχρά, αυστηρά, σχόλια σουγαμώτηναυτοπεποίθησηκωλόπαιδο, "πρέπει να προσπαθήσεις κι άλλο", όχι γελοίε βολεμένε δάσκαλε δεν προσπάθησα καθόλου και θέλω να προσπαθώ για ο,τι μ' αρέσει, "πρέπει να μιλάς όμορφα" όχι βρωμοδάσκαλε, θέλω να σκέφτομαι όμορφα, στα παπάρια μου το πώς θα μιλάω. Ο σκοπός του κάθε σχολείου είναι να σε τρομοκρατήσει όταν διαφέρεις. Δεν πρέπει να διαφέρεις, δεν έχεις αυτό το δικαίωμα. Δεν πρέπει να είσαι κάποιος. Πρέπει να είσαι ένας ανάμεσα σε άλλους. Θυμάμαι εκείνα τα παιδιάκια των ανάπηρων εγκεφαλικά γονιών, τα θυμάμαι στα πίσω θρανία, να έχουν ψείρες, να έχουν μύξες, βρώμικα κι άκοφτα νύχια, απομονωμένα μια ζωή, κανείς δεν τους συγχώρησε ποτέ το οτι απλά ήταν φτωχά, το οτι οι γονείς τους ήταν αλκοολικοί, το οτι οι γονείς τους τα 'χαν παρατημένα και πεταμένα. Τα μαθήματα στο σχολείο έχουν καμουφλαρισμένα ονόματα, το σκέφτομαι και γράφω θα έπρεπε να λέγεται Δεν γράφω Οτι σκέφτομαι, η γλώσσα να λέγεται Μαθαίνω να Μη μιλάω, το εμείς κι ο κόσμος να λέγεται σκέτο εμείς, τα θρησκευτικά να λέγονται Μαθαίνω να μην καβλώνω, η ιστορία Μαθαίνω να ξεχνάω ότι δε με συμφέρει, η γυμναστική να λέγεται Πώς να μισήσετε το σώμα σας και τα μαθηματικά να λέγονται Μαθαίνω κάτι που δε μου χρειαστεί ποτέ και τα κείμενα λογοτεχνίας να λέγονται Πως να μισήσετε το διάβασμα για πάντα. Μισητό σιχαμένο σχολείο, τιμωρία γιατί φίλησες ένα αγόρι, κοκκινισμένα τετράδια γιατί δεν διάβασες κάτι που κανένας δεν σε έκανε να θέλεις να το διαβάσεις. Αγράμματοι δάσκαλοι κι άκαβλες δασκάλες, στραβογαμημένες θείες με εκατό κιλά απωθημένα, έτοιμα να εκτοξευτούν πάνω σε παιδικά μυαλά, να τα διαλύσουν. Δε θυμάμαι ποτέ να έχω καταπιεστεί τόσο πολύ όσο στο σχολείο, δεν έχω ούτε μια καλή ανάμνηση, ούτε μία, και χαίρομαι που δεν έχω. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι φυσιολογική. Δεν πέρασα ποτέ καλά σε εκδρομές, δεν μπόρεσα ποτέ να γίνω μέρος ενός συνόλου, πάντα άβολα ένοιωθα, σα να προσπαθεί κάποιος να μου φορέσει ένα ρούχο που δε μου χωράει. Τα σχολεία θα έπρεπε να βρίσκονται σε μαύρα υπόγεια, βρώμικα και σκοτεινά, αυτή είναι η πραγματική τους εικόνα και κανενας μπαμπάς και καμιά μαμά δεν θα έστελνε το παιδί του σε ένα μαύρο υπόγειο για 8 ώρες κάθε μέρα για 12 χρόνια. Θυμάμαι στην πρώτη γυμνασίου τότε που ήμουν 12 χρονών να θέλω να δείξω τα μπούτια μου, φόρεσα μια κοντή φούστα κι ήρθε εκείνη η φιλόλογος με το τικ στον ώμο σαν του μητσοτάκη, δεξιά φουλ, βασιλικιά, να μου πει δήθεν με καλό τρόπο πως εγώ είμαι μικρή και δεν ξέρω αλλά τα αγόρια στις μεγάλες τάξεις έχουν πονηρό μυαλό και δεν πρέπει να φοράω τέτοια. Τα αγόρια στις μεγάλεις τάξεις ήταν η τρίτη γυμνασίου, τα 15χρονα δηλαδή που ο εγκέφαλός τους έχει αντικατασταθεί απο τον πούτσο τους, πόσο πιο φυσιολογικό μωρή κότα, σταφιδιασμένη βρωμοκλειτορίδα, δεν ξέρω αν όποιος τον παίζει όλη μέρα τυφλώνεται αλλά ξέρω πως όποιος δε χύνει, το σπέρμα του μένει μέσα και γίνεται στερεό και πιέζει τον εγκέφαλο και καταντάει σαν εσένα μωρή, που αν σου είχαν τρίψει ποτέ τη ρώγα, θα καταλάβαινες οτι υπάρχουμε για να καβλώνουμε με ότι υπάρχει. Ύστερα ήρθε άλλη να μου πει πως πρέπει να φοράω σουτιέν για να μη φαίνονται οι ρώγες μου, ύστερα ήρθε μια άλλη κι ύστερα ήρθαν οι δάσκαλοι οι κρυφοκαβλωμένοι για κοριτσάκια, εκείνοι που σπίτια τους δε γαμάνε. Γι ' αυτό το μίσησα το σχολείο. Γιατί νωρίς κατάλαβα οτι όλοι εκείνοι που δε γαμάνε έχουν το ελεύθερο να γαμήσουν εμάς που θέλουμε να γαμιόμαστε. Ο μέγιστος παραλογισμός έρχεται όταν στα 17 πρέπει να είσαι ώριμος να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις στο μέλλον. Δεν είσαι ώριμος ωστε να αποφασίσεις αν θέλεις να γαμιέσαι, να παίρνεις πίπες, να αφήνεις τα μεγάαααλα 18χρονα αγόρια να σου βάζουν κανένα δάχτυλο στον κώλο βέβαια. Κανείς δε σου μαθαίνει οτι το να σου τρίβουν έναν πούτσο πάνω στο μουνί είναι ένα θαύμα κι οτι δεν κινδυνεύεις από τίποτα, κι ότι όσο καβλώνεις είσαι ζωντανός, είσαι καλύτερος άνθρωπος όταν ικανοποιείς όλες αυτές τις υπερτέλειες ανάγκες των οργάνων σου, οτι το δέρμα σου είναι όμορφο, οτι τα μάτια σου είναι όμορφα, οτι γίνεσαι όμορφος, ανεξάρτητα με το αν είσαι ένα και πενήντα ή ένα κι εβδομήντα, ανεξάρτητα με το αν ο κώλος είναι μικρός η μεγάλος, ανεξάρτητα με το αν τα βυζιά σου είναι μικρά η μεγάλα, ανεξάρτητα με το τί φοράς, με το πώς είναι τα μαλλιά σου, κανείς δεν θα σου πει οτι ΔΕΝ είσαι γεωμετρία, κανείς δε θα σου πει οτι το σχήμα σου απ' έξω δεν έχει καμιά σημασία. Κανείς ποτέ. Κι εσύ θα μείνεις ένα μισοτελειωμένο κατεστραμμένο άβουλο πλάσμα, θα τα έχεις μάθει όλα λάθος, θα φοβάσαι να μιλήσεις, θα επιλέγεις ανθρώπους σύμφωνα με αυτό που πρέπει, θα επιλέγεις δουλειά σύμφωνα με τα πρέπει, θα ντρέπεσαι να αυνανίζεσαι όλη μέρα, δεν θα το λες πουθενά. Θα κρύβεις όλα εκείνα για τα οποία θα πρέπει να είσαι περήφανος και θα αφήσεις να φαίνονται όλα τα άλλα τα άχρηστα, εκείνα που δεν προκαλούν κανέναν γιατί είναι ένα τίποτα. Γίνεσαι ένα τίποτα με πιστοποίηση, με βαθμό. ¨Εγινες τίποτα με 19. Είσαι πολύ τίποτα. ¨Εγινες τίποτα με 16, μπορούσες και πιο τίποτα άρα δεν προσπάθησες. Εγώ έγινα ένα τίποτα με 13, που σημαίνει κι ευτυχώς απέχω από το πολύ τίποτα. Μάλλον είμαι κάτι ευτυχώς, δε φοβήθηκα τα κόκκινα γράμματα του δασκάλου, απουσίασα όσο περισσότερο μπόρεσα από τις άιθουσες -θαλάμουςαερίων-, κι ευτυχώς που δε μετριούνται οι απουσίες του μυαλού, γιατί το μυαλό μου δεν πάτησε το πόδι του ούτε μια μέρα στο σχολείο και κανένας βλάκας δεν μπορεί να μου βάλει απουσία γι' αυτό. Μόνο ένα 13 μπορεί να μου βάλει που δεν έγινα όσο τίποτα έπρεπε. Μπαμπά και μαμά σας ευχαριστώ πολύ που αγκαλιαζόσασταν και φιλιόσασταν και ξενυχτούσατε και χαχανίζατε και που είχατε μια μικρή ιδεά για τα μαύρα υπόγεια και που ξέρατε οτι η κάβλα είναι το καλύτερο μάθημα. Πιο πολύ ευχαριστώ που δεν μου επιτρέψατε ποτέ να κοροϊδέψω κανένα παιδάκι με μύξες και που όταν το' κανα με κάνατε να νοιώσω σκέτη μύξα. Ήταν το αγαπημένο μου μάθημα αυτό.
Οι σκάλες καταλήγουν εδώ
Οι σκάλες καταλήγουν εδώ