Θέλω να κατουρήσω κυρία νοσοκόμα. Με έγραψε στο μουνί της η νοσοκόμα κι εγώ ήθελα να της χώσω μια πατερίτσα στον κώλο να της βγει από το ρουθούνι. Σας παρακαλώ πρέπει επειγόντως να κατουρήσω. Έρχεται η βρωμοχαμηλοκώλα και φέρνει μια πάπια που την πήρε από το πάτωμα και μου τη βάζει όπως όπως και μου λέει άντε άντε και μου κόβεται με τη μία το κατούρημα και περνάνε τα δευτερόλεπτα κι έχω άγχος και πρέπει να κατουρήσω, τη φοβάμαι τη νοσοκόμα, πρέπει να κατουρήσω, είναι αδύνατον, ξαναέρχεται μου πατάει την κοιλιά για να κατουρήσω, πονάω τόσο πολύ, πόσο τυχερή είναι, αν δεν πονούσα θα της έχωνα μια γονατιά στη μάπα, της μιλάω ευγενικά, με βλέπει που κλαίω της λέω πως δεν μπορώ έτσι, να βγει λίγο έξω και να έρθει σε λίγο, με παρατάει και φεύγει, κατουράω μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, την περιμένω, δεν έρχεται, την περιμένω πολύ, δεν έρχεται, έλα μωρη γαμημένη κότα, μάλλον το μουνί σου θα είναι τόσο στεγνό που ούτε καν θα κατουράει, έρχεται μετά απο ώρα, ο κώλος μου έχει παγώσει, παίρνει άτσαλα την πάπια, με πιτσιλάει, μου πιτσιλάει το σεντόνι, αχ να είχα πόδι να την κλωτσήσω να τη λούσω όλη με τα κάτουρά μου, βρωμιάρα σκατονοσοκόμα σε σιχαίνομαι όσο τίποτα, φεύγει, απλώνω το αριστερό χέρι, το δεξί δε δουλεύει, παίρνω εκείνα τα γελοία υγρά χαρτομάντηλα, ποτισμένα με χαμομήλια γιασεμιά κι όλα αυτά τα γελοία πράγματα που κάποιος σκέφτηκε ( ποιός σκέφτηκε ότι πρέπει να μυρίζει χαμομήλι ένα μουνί; γιατί;) σκουπίζομαι όπως μπορώ, απλώνω πάλι το αριστερό χέρι, το δεξί δε δουλεύει, το βάζω δίπλα εκεί που αφήνουν τους χυμούς, τα λουλούδια κι όλα τα άχρηστα πράγματα που φέρνουν οι επισκέπτες στα νοσοκομεία. Είμαι γυμνή, από το πρωί που τελείωσε η εγχείρηση κανείς δεν ήρθε να με ντύσει, θέλω κάποιον να με ντύσει, κυρίως να μου βάλει ένα βρακί, θέλω τη μαμά μου να απολυμαίνει την πάπια, να μου τη βάζει με προσοχή, δεν έχω τη μαμά, έχω την καριόλα τη νοσοκόμα, είναι αδύνατον να κοιμηθώ, πονάω σα να με σφάζουν παντού, ξημερώνει, μου χώνουν παυσίπονα, με παίρνει ο ύπνος κι ύστερα με ξυπνάνε φωνές, είναι οι επισκέπτες της γιαγιάς δίπλα, κάνουν φασαρία, έχω το οξυγόνο ακόμα στο στόμα και τη μύτη, κάνει μπουρμπουλήθρες πάνω από το κεφάλι μου, μιλάνε, φοράνε τακούνια, μισοανοίγω τα μάτια μου, σκάστε όλοι γιατί θα σας δείξω τις ρώγες μου και θα πεθάνετε απο κάβλα μαλάκες, φύγετε θέλω να κοιμηθώ, πού είναι η νοσοκόμα, πού είσαι μωρή να τους διώξεις; θέλω να κατουρήσω πάλι, ακούω τη γιαγιά να τους λέει για μένα, με κοιτάνε, τους κοιτάω κι εγώ, δεν αντέχουν τα μάτια μου ανοιχτά, ξανακλείνουν, είμαι τόσο εξαντλημένη που καταφέρνω να κοιμηθώ ανάσκελα, ακατούρητη μέσα στη φασαρία, ξανανοίγω τα μάτια μου έχουν φύγει, έρχεται ο γιατρός, μου δίνει οδηγίες, λέει μαλακίες για τον παοκ, μου λέει οτι θα σηκωθώ από το κεβάτι σε τρεις μήνες, το λέει με μια άνεση και μια αδιαφορία σα να λέει οτι θα σηκωθώ σε τρείς ώρες, τον κοιτάζω σοκαρισμένη, μου λέει έλα μωρέ σιγά τί είναι τρεις μήνες, τότε να μη σου σηκωθεί για τρεις μήνες γιατρέ, έλα μωρέ τί είναι τρεις μήνες, κάνω υπομονή, τους σιχαίνομαι όλους εδω μέσα, πιο πολύ σιχαίνομαι τη νοσοκόμα όμως, θέλω να ξανακοιμηθώ και να δω ένα όνειρο και να παίζει αυτή κι εγώ και να είμαι εγώ νοσοκόμα στο όνειρο κι αυτή να πονάει, πόσο θέλω να δω αυτό το όνειρο, ένα μήνα τρυπάω την κοιλιά μου με αντιπηκτικές, τριάντα τρύπες, πρέπει να βάλω άλλες τριάντα, πώς να χωρέσουν εξήντα τρύπες σε μια κοιλιά; πρέπει να κάνω ένα τσιγάρο, πρέπει να φύγω απο δω μέσα, πρέπει να πάω σπίτι, με καθαρά σεντόνια με καθαρά ρούχα, με τσιγάρα και ταινίες και ησυχία, κοιμάμαι και κοιμάμαι και κοιμάμαι, έρχεται το μαγικό χαρτί, έχω πιο πολλά κέφια, χαμογελάω στην προϊσταμένη της λέω αααα το ελιξήριο;; όχι λέει αυτή, το εξιτήριο είναι, το ίδιο είναι μωρή κι εσύ, φέρτο εδώ, το παίρνω. καρότσια, πατερίτσες, ρούχα αντίο πάπιες, ψόφα μωρή βρωμόκοτα νοσοκόμα για πάντα, σου έυχομαι ο επόμενος ασθενής που θα φροντίζεις να έχει διάρροια κι εμετούς όλη μέρα, εγώ πάω σπίτι, πρώτο βράδυ δεύτερο βράδυ τρίτο βράδυ, πρέπει να μετρήσω ενενήντα βράδια, το πρώτο πράγμα που πρέπει να δοκιμάσω είναι αν ανοίγουν τα πόδια μου, ντάξει ανοίγουν. Ξέρω πώς θα περάσουν και τα ενενήντα. Ολα αυτά έγιναν πριν απο δυο χρόνια ακριβώς. Άνοιξα να δω τα σημαντικά γεγονότα σήμερα περιμένοντας να διαβάσω, σαν σήμερα η Λίνα διέλυσε το καταπληκτικό της πόδι, δεν υπάρχει πουθενά τίποτα. Μόνο για έναν αντιδραστήρα στη fukushima διαβάζω. Έκρηξη υδρονόνου λέει. Ελάτε να δείτε πώς χύνουν με σπασμένα πόδια να μάθετε τι θα πει έκρηξη οιστρογόνου...