Αγαπάω τα σπίτια με ταπετσαρίες και αυτοκόλλητα γιατί οταν τα αφήνεις για να πας αλλού δε μένουν μόνα τους. Το αυτοκόλλητο θα προσπαθήσω να το σώσω γιατί πάει σε ολους τους τοίχους. Ο γκρι τοίχος θα μείνει έτσι. Χώρεσαν τα δωμάτια σε κούτες. Τελευταίο πάντα μένει το κρεβάτι και τα συνεργά του. Κρεβάτι, κουβέρτα, μαξιλάρι. Η μέση μου και η κοιλιά μου με εχουν γαμήσει, όχι πιο πολύ από τους ανθρώπους βέβαια, αλλά πολύ. Eκτός από το κρεβάτι και την κουβέρτα και το μαξιλάρι έχω έξω και τα depon, τα καταπίνω δύο-δύο. Το αριστερό μου χέρι χάλασε, το τύλιξα με έναν επιδεσμο που κάτι μου λέει πως παλιά τον τύλιγα στο πόδι με το σίδερο αλλά δεν ειμαι και σίγουρη. Κολλητικές ταινίες συσκευασίας, κούτες που απο την υγρασία του παταριού παραλίγο να διαλυθούν. Τις φρόντισα, τις ενίσχυσα με πολλή ταινία, άπειρη ταινία. Τις κόλλησα γύρω-γύρω, κι απο πάνω κι απο κάτω κι απο μέσα κι απ' το ένα πλάι κι απ' το άλλο μετά. Έτσι όπως πρέπει να φροντιζουν οι άνθρωποι τους άλλους ανθρωπους. Από παντού και πιο πολύ απο μέσα. Όταν μετακομίζω έχω πάντα την ίδια απορία. Πού είναι κρυμμένα τόσα πολλά πράγματα ε; Τα χειρότερά μου είναι της κουζίνας. Ο Ζοζέ καταλαβαίνει πως κάτι θα γίνει μα δεν ξέρει τί. Τελείωσαν τα μπισκότα του. Τώρα θα ξαναπάρουμε απο τη Θεσσαλονίκη μπισκότα ναι; Δεν τσιγγουνεύομαι Ζοζέ αλλά αν τα πάρουμε απο δω θα πρέπει να κουβαλάμε ακόμη ένα κουτί και δεν έχουμε χώρο. Κι εσύ μωρή γιατί πήρες το κουτί με τα γλυκά αφού δεν έχουμε χώρο; Γιατί ήθελα να φάω γλυκό κι ας μη μ' αρέσουν, γιατί όταν με πιάνει να θέλω, δε γίνεται να έχω υπομονή για να περάσει. Έγινε και το κακό που περίμενα και το άλλο που δεν περίμενα. Τα κακά πάνε πάντα μαζί περίπου σαν τα καλά. Χαίρομαι που αφήνω την πόλη της τριχιάς και της τηλεόρασης. Δεν την αγαπάω αυτή την πόλη, ποτέ δεν την αγάπησα. Ούτε την άλλη αγάπησα. Μία αγαπάω, κι όταν εγώ λέω μία εννοώ μία κι όταν εννοώ αγαπάω εννοώ αγαπάω κι όταν λέω ναι είναι ναι και πιο πολύ όταν λέω όχι εννοώ όχι κι όταν λέω θέλω είναι θέλω κι όταν λέω δε θέλω είναι πολύδεθέλω. Οι εξηγήσεις είναι μια βλακεία, κι οι απαντήσεις βλακεία είναι και οι ερωτήσεις είναι λίγο γι' αυτό εγώ καβλώνω όταν δε χρειάζεται να ρωτήσω. Η πιό ωραία κάβλα είναι εκείνη που δεν έρχεται απο πουθενά. Δεν εξηγείται με λόγια, δεν προετοιμάζεται και δε χρειάζεται να έχει αντίκρυσμα ούτε αποτέλεσμα. Αρκεί να είσαι καβλωμένος γιατί ετσι. Γιατί κάτι διάβασες, γιατί άκουσες Μπετόβεν ( καμιά φορά και Μπαχ), γιατί περνώντας από την κουζίνα στο σαλόνι η ρώγα σου ακούμπησε στο κάσωμα της πόρτας ή γιατί ανοίγοντας ένα ντουλάπι το μέσα του αγκώνα σου ακούμπησε κάπου ή γιατί αλλάζοντας στάση στον καναπέ τρίβεσαι καταλάθος λίγο περισσότερο. Σημασία έχει να ξέρεις οτι μπορείς ανα πάσα στιγμή να καβλώσεις και να μη σε νοιάζει να γαμηθείς γιατί κάνεις κάτι άλλο εκείνη την ώρα και γιατί η κάβλα ταιριάζει με όλες τις ασχολίες. Τότε θέλεις κάποιον να το μοιραστείς, να του το πεις, ή κάποιον που να το ξέρει ήδη. Ο δεξιός αστράγαλος είναι πάντα πιο πρησμένος από τον αριστερό αλλά αν τους δεις απο μπροστά ή απο πίσω τουλάχιστον δε φαίνονται σημάδια. Στο πλάι χαλάνε όλα αλλά τουλάχιστον τα μεγάλα σημάδια θα τα γλιτώσω για τωρα γιατί οι γιατροί βαριούνται να βγάζουν σίδερα απο πόδια. Μέσα στις αποσκευές μαζεύω χαρτιά με ονόματα νοσοκομείων, πολλές ημερομηνίες, μια εφημερία, δυο, έξι, δεκατρείς, χίλιεςχιλιάδες, υπέρηχοι, ακτινογραφίες, πόδια, κοιλιά, θώρακας, αστράγαλοι, ξανάυπέρηχοι φτάνει. Τσούζουν τα μάτια μου, δυο μέρες ακόμα σ' αυτη την πόλη σε ένα δωμάτιο που δεν μπορεί να κατοικηθεί πια, κούτες παντού, τρύπες στον τοίχο από βύσματα τούβλου ή γυψοσανίδας, εκείνα τα άσπρα που παίρνουν χιλια σχήματα μέσα στον τοίχο, με βίδες μεγάλες 6x70. Τρύπες χρήσιμες πριν απο λίγο, άχρηστες κι άσχημες πια. Δεν μπορώ με τους απολογισμούς, τους βαριέμαι, ξέρω μόνο οτι φεύγω λίγο πιο φοβισμένη απ' ότι ηρθα. Με τρομάζουν οι άνθρωποι λίγο περισσότερο, αυτό μου φτάνει για να θέλω να φύγω απο κάπου. Εγώ τρομάζω κανέναν; Αν σκεφτώ οτι τρομάζω έστω κι έναν, θα με πιάσουν γέλια μέχρι μεθαύριο και δεν θα προλάβω να κάνω μετακόμιση. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να κοιτάς τι μενει πίσω γιατί πάντα τα μάτια στις τρύπες κολλάνε. Ίσως γιατί τρύπες είναι κι αυτά. Άδειο το δωμάτιο γεμάτο τρύπες, τρύπες γεμάτη κι εγώ, και άδεια ναι το λέω. Έπαθα αντίστιξη τουλάχιστον και ήθελα να πάθω. Κι οι ρώγες μου μια μέρα που μαγείρευα είχαν πάθει τέτοια αντίστιξη που κόντεψαν να πέσουν μέσα στο φαγητό. Δεν έπεσαν, το φαγητό πέτυχε αλλά δεν ήθελα γλυκό μετά.Τώρα θέλω, αλλά η κοιλιά μου πονάει τόσο ανεξήγητα σα να με μισεί. Κουράστηκα. Θα χαϊδέψω τη μασχάλη μου μέχρι να με πάρει ο ϋπνος.