Ξαπλώναμε και περιμέναμε το αεροπλάνο με το περίεργο φως να μας πέσει στο κεφάλι και μετά καταλάβαμε οτι ήταν αστέρι. Μπερδεύτηκα τόσο πολύ. Φταίει που ήξερα πως σε πολύ λίγο θα με έπαιρνες και δεν είχα πολυ μυαλό για αστέρια και αεροπλάνα. Τελικά ούτε αεροπλάνο έπεσε, ούτε αστέρι. Ποιά νύχτα έγινε αυτό; . O Ζοζέ όλο το βραδυ δεν κοιμήθηκε λεπτό. Μου έσπασε τα νεύρα και τώρα κάνει τον καλό ακουμπώντας το κεφάλι του πάνω μου έτσι που ξερει οτι μ' αρέσει αλλα όχι δε με ρίχνει. Με τραβάνε τα ράμματα κι άρχισαν να με φαγουρίζουν κιόλας. Με τρώει η κοιλιά μου που δεν τρώει. Ακούω radio RTP και τρομάζω με την ευκολία που αντικρύζω πλέον τα αίματα και τις πληγές και τα ράμματα και τις τρύπες και τα νυστέρια και τις εγχειρήσεις. Σήμερα το μενού εκτός απο μπεταντίν έχει κοτόσουπα και απ' ότι φαίνεται τον επόμενο καιρό το δεύτερο συνθετικό του μενού θα είναι -σουπα. Το πρώτο θα είναι έκπληξη. Έχω γίνει λίγο ζόμπι και μάλλον τελικά η ανεργία φέρνει αϋπνία. Χρειάζομαι έναν δούλο για τους επόμενους μήνες που δεν κάνει να σηκώσω βάρη και να κάνω δουλειές. Να μου ψωνίζει, να βγάζει τη λεκάνη με τα ρούχα στο μπαλκόνι, να ανοίγει τη σιδερώστρα, να κουβαλάει την κατσαρόλα με νερό, να σουρώνει τα μακαρόνια, να βγάζει βόλτες το Ζοζέ. Πάντα στα νοσοκομεία αυτοί που έχεις δίπλα σου είναι ηλίθιοι. Πάντα θέλουν να γνωριστείς μαζί τους, σαν τους μαλάκες που κάθονται δίπλα στα τρένα και στα Κτελ σαν εκείνον τον ηλίθιο που μου συστήθηκε μόλις κάθησε δίπλα μου, Σάββα με λένε, ε αφού θα ταξιδεύουμε τόσες ώρες μαζί και θα μιλάμε . Δεν είναι και υποχρεωτικό του απάντησα και γύρισα στο παράθυρο και ο Σάββας με μισούσε απο μέσα του και σκεφτόταν ποιά νομίζεις οτι είσαι μωρή καριόλα, όποια θέλω μωρε μαλάκα Σάββα, τράβα γαμήσου. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να μην τον έλεγαν Σάββα αλλά θα ήταν τέλεια να τον έλεγαν έτσι. Στο νοσοκομείο δεν είχα παράθυρο να γυρίσω, έτσι γύριζα στον τοίχο. Έμαθα όλες τις μαλακίες της διπλανής που τα ήξερε όλα. Αφού τα ξέρεις όλα μωρή ψοφικιασμένη γιατί ήρθες εδώ και δεν έκατσες σπίτι σου να γιατρευτείς; Πιανίστρια και ζωγράφος η διπλανή. Τί πιό εμμετός απ' αυτό;; Για να μην πω για τον αυτοπροσδιορισμό καλλιτέχνις που χρησιμοποιούσε. Πόση υπομονή να έχω, γιατί να έχω; Έξι ράμματα και μια τρύπα απο αυτήν που τη λένε παροχέτευση κι εγώ αποχέτευση. Συμπλήρωσα κι ένα έντυπο για το νοσοκομείο, είστε ικανοποιημένη από το νοσοκομείο μας;;; Ναι απόλυτα, είστε γαμώ όλοι , με τους ασθενείς σας έχω πρόβλημα αλλά θα ξανάρθω. Θα πω και στους φίλους μου να έρχονται. Ξημερώνει περνάει ένα αυτοκίνητο απο κάτω κι ένα αεροπλάνο απο πάνω. Πίνω φραπέ. Έβαψα τα νύχια μου αλλά στα πόδια δεν μπορώ γιατί αν διπλωθώ με τραβάνε τα γαμημένα τα ράμματα. Ναι πρέπει κάποιος να μου βάψει τα νύχια στα πόδια. Κοιμάμαι στις δέκα το πρωί κάθε μέρα. Έχω ανεργίες. Οι άνθρωποι δεν αντέχουν τα νοσοκομεία γιατί θέλεις δε θέλεις έχουν κάτι εξεφτελιστικό. Βρίσκεσαι γυμνός μπροστά σε ανθρώπους που δεν θα θελες, γυμνός, βρώμικος, κλαις πονάς, καμία ιδιωτικότητα. Βάζεις υπόθετα γλυκερίνης κι ύστερα ανοίγεις την πόρτα της τουαλέτας κι όλοι ξέρουν τι πας να κάνεις. Έτσι κι η διπλανή κυρία , υπόθετα κι αυτή, γελοία πράματα, να μην τα πάρουμε μαζί κορίτσι μου γιατί μετά θα θέλουμε κι οι δυο να πάμε στην τουαλέτα. Και κατα τ' άλλα η λέξη μας πείραξε κι όλοι ρωτάνε αν ενεργήθηκες. Έχεσες το λένε ρε μαλάκες. Σκέφτομαι την κυρία να βάζει υπόθετα. Άραγε τον έχει φάει ποτέ από τον κώλο; Πόσες ηλίθιες σκέψεις μπορώ να κάνω σε ένα κρεβάτι; Τα κρεβάτια γιατί τα κάνουν τόσο ψηλά;; Τα ρούχα γιατί είναι πράσινα; Περάστε να σας ξυρίσουν. Ξυρισμένη είμαι μωρή. Σκατά όλα, ξεφτιλίστε μας κι άλλο εδώ. Πάπιες. Κάποιος σκέφτηκε να ονομάσει αυτό το σιχαμένο φαράσι, πάπια. Πόσο καμμένος μπορεί να ήταν. Τη διπλανή τη χτύπησε λεωφορείο, έχει ραγίσματα παντού, αλλά μας πρήζει το μουνί, δεν έσπασα τίποτα γιατί είμαι γυμνασμένη, δεν τρώω ρύζι του νοσοκομείου γιατί έχει γλουτένη, δεν γαμιέμαι γιατί έχει καύλα. Τα παιδιά μου βλέπουν γκούντις και μερέντα και θέλουν να ξεράσουν. Τρώνε μόνο ταχίνι και κορακόφτερα και ανεμόπτερα και ελικόπτερα. Πόσα σκάσε είπα από μέσα μου, δε θυμάμαι. Κι η μαμά δίπλα να πιάνει κουβέντες, αααα η δικιά μου ποτέ δε φοράει πιτζάμες. Ναι το μεγάλο δράμα της οικογένειάς μας. Να μη φοράει το παιδι πιτζάμες. Και άντε στο σπίτι το δεχτήκαμε. Στο νοσοκομείο όμως;; Μόνο εσύ δε φοράς παιδί μου. Όλοι φοράνε εδώ. Εγώ δε φοράω ρε ποτέ. Αν με δείτε με πιτζάμες να με πάτε σε γιατρό, θα σημαίνει πως κάποιος αγάμητος δαίμονας μπήκε μέσα μου. Στο νοσοκομείο είμαι η ΑυτήΠουΔεΦοράειΠιτζάμες. Η νοσοκόμα μου βάζει παυσίπονα, πονάω κι εκείνη σχολιάζει το στράπλες φουστανι μου που επέτρεψα στη μαμά να ράψει κανα κορδελάκι πάνω πουά έτσι να μοιάζει λίγο με νυχτικοπιτζάμα. Μέχρι εκεί το αντέχει η μαμά. Μέχρι εκεί το αντέχω κι εγώ. Ύστερα βγαίνω απο τα νοσοκομεία, ξηλώνω τα κορδελάκια και τα φουστάνια μου ξαναγίνονται δικά μου. Η μαμά νομίζει πως δε φοράω πιτζάμες γιατί θέλω να διαφέρω. Νομίζει πως το έχω ανάγκη. Προσπαθώ να της εξηγήσω πως δεν είναι αυτό. Απλά δεν έχω ανάγκη να είμαι ίδια. Μου είναι αδιάφορο. Της λέω πως δεν θα γίνω γρηγορότερα καλά αν φοράω πιτζάμες και σκοπός μας εδω μέσα είναι να γίνω καλά. Τη σκοτώνει το επιχείρημά μου, δεν μπορεί να βρει κάτι άλλο να πει. Σταματάει η κουβέντα. Μπορεί και να την αδικώ. Ίσως πια να έχει καταλάβει. Μου αγόρασε κι ένα τσαντάκι για να βάλω μέσα τα είδη πρώτης ανάγκης. Τα έβαλα χωρίς να της πω πως τα πραγματικά είδη πρώτης ανάγκης κατοικούν μέσα μου και δε χρειάζομαι τσαντάκι. Μπήκαμε στο δωμάτιο κι η διπλανή πριν προλάβω να μπω άρχισε να μιλάει, ποιός είναι ο άρρωστος;;; αα μια χαρά φαίνεσαι. ναι μωρή τί ήθελες να πετάγονται αίματα απο παντού; να μου κρέμεται η καρωτίδα; κι αρχίζει η μαμά αααα έχει αυτό και πρέπει να κάνουμε εγχείρηση και άσε ταλαιπωρήθηκε το πουλάκι μου, καλά που βρήκαμε εδώ να κάνουμε εγχείρηση, ένα χρόνο παιδέυεται, ναι ναι δεν μπορεί να φάει τίποτα, πολύ ταλαιπωρία. Ακούω τη μαμά να μιλάει για μένα με τη διπλανή, δε βγάζω μιλιά. Την αφήνω να κάνει αυτό που αγαπάει. Βγαίνουμε έξω για τσιγάρο, είμαι σίγουρη πως της μαμάς της φάνηκε μια χαρά κοπέλα η ΑυτηΠουΔενΤρωειΡυζι. Μέσα σε δέκα λεπτά έχω κάνει τη μαμά να θεωρεί την ΑυτηΠουΔενΤρωειΡυζι ένα μπάζο και μισό. Με λέει κακιασμένη η μαμά αλλά συμφωνεί τελικά τόσο που ύστερα αρχίζει κι εκείνη να κοροϊδεύει. Κι αμα φορούσα και πιτζάμες , θα καθόταν όλη νύχτα να θάβει μαζί μου. Βάζει φρένο όμως γιατί "και συ παιδί μου ανισόρροπο είσαι, ούτε πιτζάμες δε φοράς", κι αφού δε φοράω πιτζάμες στο νοσοκομείο δεν έχω και πολύ δικαίωμα να βρίζω μία, που τουλάχιστον φοράει. Καταλαβαίνω κι εγώ πως δεν πρέπει να έχω περισσότερες απαιτήσεις από τη μαμά και είμαστε και οι δυο ευχαριστημένες απο την υπερτέλεια σχέση υστερίας που έχουμε. Ξημέρωσε πιο πολύ απο οτι είχε ξημερώσει λίγο πριν. Είναι μάταιο να περιμένω να ξυπνήσει κάποιος στις εφτάμιση να μου κάνει παρέα. Πρέπει να πάρω αποφάσεις. Να κοιμηθώ η να τελειώσω το φραπέ; Προς το παρόν έχω αποφασίσει να γαμήσω τον ΟΤΕ τη Δευτέρα. Η Κυριακή είναι του Θεού και δε γαμάμε. Την Τρίτη κάποιον θα βρω να γαμήσω. Ίσως ξαναγαμήσω τον ΟΤΕ αν δε μου λύσει το πρόβλημα τη Δευτέρα. Θα έχω κόψει και τα ράμματα και θα μπορώ πιο εύκολα. Εξάλλου το να βρίζεις δεν έχει κανένα βάρος κι εγώ απ' όσο ξέρω μόνο τα βάρη πρέπει να αποφεύγω.