Пολεμάω μέρες να τελειώσω κάτι που γράφω για κάποιον που χωρίς να το καταλάβει μου έμαθε πολλά .Του το χρωστάω. Δεν θα το δει αλλά θα είναι σα να το έχει δει. Μέρες τώρα δεν κοιμάμαι καλά. Σχεδόν καθόλου. Άτσαλα. Σε άτσαλες ώρες, σε άτσαλες στάσεις. Με άτσαλα πόδια και άτσαλη μέση. Πλησιάζει κι μέρα της εγχείρησης. Με σκέφτομαι πάλι με γαλάζια ρούχα νοσκοκομείου, γυμνή απο κάτω με τα χίλιαεκατόντρία φώτα να μου λέει καμιά παπαριά ο γιατρός μέχρι να κοιμηθώ, ίσως εκεί όμως θα είναι επιτέλους η μοναδική φορά που θα κοιμηθώ μετά απο καιρό. Είχα πάντα απροσάρμοστες αντιδράσεις σε τραγικά πράγματα. Με θυμάμαι να θέλω ν' αυνανιστώ λίγο μετά το θάνατο της γιαγιάς. Ανωμαλία θα το χαρακτήριζε ένας βλάκας. Εγώ το ονομάζω αναγκη για ζωή κι αν υπάρχει το αντίθετο του θανάτου τότε αυτό δεν είναι η ζωή αλλά είναι ο οργασμός. Όπως κι αν είναι. Ακόμα κι αν είναι πνιγμένος μέσα στη στεναχώρια, μέσα στο άγχος. Πονάει η μέση μου σα πουτάνα. Ο ανεμιστήρας στέλνει καυτό αέρα, ιδρώνουν οι κλειδώσεις μου, τα μπούτια μου, τα γόντατά μου απο μέσα, ιδρώνω, θυμώνω, ξυπνάω, μισοκοιμάμαι, παλέυω, παλέυω, το σεντόνι μαζεύεται, το τραβάω, έχει κομματάκια καπνού. Φοβάμαι να χασμουρηθώ μη φάω τρίχες του Ζοζέ. Πετάνε παντού στο σπίτι, ηλεκτρική σκούπα κάθε δυο μέρες, βγαίνω στο μπαλκόνι, μαζέυω, σκουπίζω, σκύβω και ξεχνάω οτι δεν είμαι μόνη στην αυλή. Σκύβω, φαίνεται ο κώλος μου στους αποκάτω. Το ξεχνάω, μετά το συνειδητοποιώ και στ' αρχίδια μου. Είμαι άνεργη, πονάει η μέση μου, κόπηκε το κορδόνι στο παπούτσι μου, τελείωσαν οι αμφεταμίνες, ασπιρίνες -ίνες μου, έσπασε το δόντι μου λίγο,μου έπεσε ένα ωάριο και τώρα πρέπει να υπομείνω τα υπολείμματά του, θέλω να διαβάσω πάλι τις Ακυβέρνητες Πολιτείες γιατί είναι το μοναδικό βιβλίο που μπορεί να διαβάσει κάποιος το καλοκαίρι, και γέμισε και η κατάυψυξη και δεν μπορώ να βάλω παγάκια μέσα. Μικρά, ασήμαντα, τραγικά πράγματα. Η ζωή μου κατά τις δέκα είναι περίεργη. Ψήνω έναν μουσακά μεσα και βλέπω τουρκικό σήριαλ. Δεν το βλέπω ακριβώς, το ακούω απο μέσα. Την ώρα που ανακατεύω κιμά, και γάλα και καρότα. Προσπαθώ να ακούσω μια λέξη αλλά δεν μπορώ. Σκέφτομαι πως μερικές γλώσσες θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μόνο για την ώρα του σεξ. Δεν κάνει να τις χρησιμοποιείς για άσχετα πράγματα. Τα τουρκικά είναι μια απο αυτές τις γλώσσες. Τα πορτογαλικά επίσης. Είμαι πάνω απο το μάτι της κουζίνας, η ζέστη είναι αφόρητη. Το δέρμα μου γυαλίζει, ανασαίνω πιο βαριά, νοιώθω το θώρακά μου να με πλησιάζει επικίνδυνα. Ανεβαίνει, κατεβαίνει, μου είναι αδύνατο να φορέσω σουτιέν, θα είναι σα να παθαίνω ασφυξία. Εϊμαι όρθια πάνω απο το μάτι της κουζίνας. Ανακατέυω, λιώνω. Θέλω να έρθει κάποιος απο πίσω να σκύψει να μου φιλήσει τα μπούτια, θέλω να μπω στη μπανιέρα να μείνω εκεί εκατόνπενήντα μέρες, να βγω με το βαρύ φθινόπωρο. Είμαι όλη μέρα σπίτι. Διαβάζω ανθρώπους, χαζεύω, αποφεύγω να σκέφτομαι κάτι που με πονάει.Αισθάνομαι ένα θυμό για τους ανθρώπους. Θυμό που με κάνουν να τους βαριέμαι. Αισθάνομαι οτι ξέρω τι θα πει ο καθένας, πότε και γιατί. Νοιώθω σύμπαν μέσα στη μέρα πολλές φορές,ύστερα νοιώθω κουκίδα. Τα αγαπάω και τα δύο πάνω μου. Τα αγαπάω όλα. Τα χέρια μου και το στομάχι μου, τον ώμο μου και το μέσα από τα μπούτια μου. Είμαι η πιο τεράστια του κόσμου, τα ξέρω όλα. Είμαι τίποτα δεν ξέρω τίποτα. Είμαι όλα αυτά. Είμαι αυτά που θαυμάζω κι αυτά που κοροϊδεύω. Ευτυχώς δεν είμαι αυτά που σιχαίνομαι.Αποκωδικοποιώ, σταματάω να ενθουσιάζομαι. Με καταδιώκει ένα ρήμα τελευταία, περιέχει όμορφα γράμματα που χρειάζονται τη γλώσσα και τα δόντια για να τα προφέρω σωστά. Φουσκώνω, το καρπούζι με φουσκώνει, τα κουκούτσια παλιά τα κατάπινα, τώρα τα φτύνω. Πολλά πράγματα που κατάπινα τώρα τα φτύνω. Συμπεριφορές και ανθρώπους. Χάνω κάθε μου ικανότητα για συγκατάβαση, κατανόηση. Δεν θέλω να καταλάβω κανέναν. Θέλω σεξ. Θέλω πολύ σεξ πρώτου βαθμού, απο κείνο που ξεφτιλίζεται μετά ή παραχέζεται όπως λέει η μαμά. Ύστερα ακούω το δελτίο καιρού και λέω πως είναι αδύνατο να κάνεις σεξ με 38 βαθμούς. Θα έπρεπε να υπάρχει δελτίο καιρού για καβλωμένους όπως υπάρχει δελτίο καιρού για αγρότες. Να ξέρεις αν μπορείς να γαμηθείς η αν υπάρχει απαγορευτικό. Τις τελευταίες μέρες είμαι πιό όμορφη απο τις προηγούμενες γιατί σκέφτηκα πιο πολύ. Η σκέψη τους κάνει όμορφους τους ανθρώπους. Και το χύσιμο το ίδιο κι ας είναι αδύνατο να σκεφτείς όταν χύνεις. Ίσως γιατί για να καταφέρεις να χύσεις όπως πρέπει, θα πρέπει πριν να έχεις σκεφτεί και καταλάβει τα σημαντικά πράγματα. Τα μόνα σημαντικά. Ο τρόπος που χρησιμοποιούν το σώμα τους οι άνθρωποι δείχνει αν μπορούν να χύσουν. Νομίζω βλέποντας ανθρώπους ξέρω ποιοί μπορούν και ποιοί όχι. Σιχαίνομαι εκείνους που χρησιμοποιούν τη λέξη "κορμί". Ιδιαιτέρως τα υποκοριστικά της. Εκείνοι σίγουρα δε χύνουν. Εϊναι πολλοί σε αυτην την κατηγορία , μαζί με τους άλλους τους γνωστούς. Σαν τις γυναίκες που φοράνε πιτζάμες και τζιν και βάζουν στόκο στη μούρη μέσα στο καλοκαίρι. Πονάει και η κοιλιά μου εδώ και λίγη ώρα. Θέλω να ξαπλώσω κάπου δροσερά, σε απαλά σεντόνια, χωρίς ρούχα, μόνο με δέρμα. Να πάθω έναν οργασμό και να κοιμηθώ βαθειά.