Αν πρέπει οπωσδήποτε να γράψω κάτι σήμερα, αυτό θα είναι οτι αρχίζω να κάνω πάλι τα παλιά, ξέρω εγώ τι λέω. Δε βγαίνει απο το κεφάλι μου η ίδια μέρα του προηγούμενου χρόνου που το κάτω μέρος του αστραγάλου μου μάλωσε με το πάνω και τα σπάσανε. Ένα χρόνο μετά, πιο μικρή, πιο ευτυχισμένη, με μια λάμα και πέντε βίδες που δεν τα βγάζω δεν τα βγάζω, μερικές πέτρες στη χολή που δεν τις βγάζω δεν τις βγάζω, κι ένα ασημένιο δαχτυλίδι στο αριστερό μου χέρι που γράφει μέσα Lisboa 05/01/2012 που δεν το βγάζω δεν το βγάζω , δεν ξέρω να μιλάω για το παρόν. Φοβάμαι μη γίνω σαν τον μπαμπά που όλο μιλάει για το παρελθόν. Θα βάλω τα δυνατά μου να γράψω για το τώρα. Το σπίτι έχει ένα πλάσμα με τέσσερα πόδια. Το όνομά του είναι Ζοζέ και τρώει κάτι αηδιαστικά κριθαράκια με κύβους knorr που του μαγειρεύω κάθε τρεις μέρες. Τον ζηλέυω που τρώει κάθε μέρα το ίδιο και αντί να βαριέται, χοροπηδάει σα χαζός. Έχω φέρει όλη τη Λισαβόνα μέσα στο σπίτι. Σημαίες, πλακάκια, αλβαράκια και ταμπακαρίες παντου, Sagres πάνω στο ψυγείο και polpe de tomate και μπακαλιάρος που θα τον φάμε το Σάββατο, εσύ Ζοζε θα φας κριθαράκι με κύβο knorr. Μια μέρα ένας τοίχος στο σπίτι θα είναι γεμάτος με ασπρόμαυρες φωτογραφίες που θα γράφουν Fresh γύρω γύρω, με εμένα να σε φιλάω και να κοιτάζουμε μαζί την κάμερα στο κέντρο ενός πορτοκαλιού. Μια κιτσιά ολικής που όμως σημαίνει άπειρα πράγματα για μας, με πιο σημαντικό απ'ολα οτι μισή ώρα μετά το φιλί, θα δούμε ατλαντικό στα μούτρα. Ναι ξέρω μίλησα για το μέλλον μόλις τώρα αλλά καμιά φορά το μέλλον για μένα είναι τόσο σίγουρο που το νιώθω σαν τώρα σαν αμέσως τώρα. Τρομάζω με το πόσο βαριέμαι τους ανθρώπους. Τρομάζω με το πόσο επιβεβαιώνομαι και χαίρομαι που δεν έχω ανάγκη κανέναν και πριν μερικές μέρες κοιμηθήκαμε πάλι στο στρογγυλό παλιό μας δωμάτιο, εκεί που η ζωή μας άρχισε και τελειώσε. Αγαπάω εκείνο το σπίτι, το αγαπάω νοσταλγικά, μου λείπει η μυρωδιά του και η σκοτεινιά του, μου λείπει η άγνοια που είχα όσο ζούσαμε εκεί, η κόκκινη τουαλέτα που πέταξα γιατί γέμισε με δισσεκατομμύρια τρίχες του Ζοζέ και δεν έβγαιναν με τίποτα. Δε θέλω να ρθει η άνοιξη και το καλοκαίρι πάλι. Θέλω να πέσω σε εαρινοθερινή νάρκη να ξυπνήσω πάλι το Νοέμβρη. Έχω αρχίσει να σχηματίζω πλήρη εικόνα του τί ακριβώς θέλω να κάνω στη ζωή μου. Συνηδειτοποιώ κάτι όμως τώρα και τρομάζω. Ωχ ναι, μόλις τώρα το ένιωσα. Όσο πιο πολύ νιώθω τη ζωή μου, τόσο δεν μπορώ να γράψω γι΄αυτην. Ξέρω μόνο πως σε κάποιο καιρό λίγο πιο μετά απο τότε που θα θέλω, θα είμαι σε μια κουζίνα και θα μαγειρεύω risois de camarao μαζί με την τρίτη γυμνοπαιδεία και ο Ζοζέ θα είναι παππούς κι εσύ πολύ πορτογάλος αλλά δε θα λες ποτέ entrecampos ουτε campo pequeno ουτε campo grande και τότε θα νιώθω τη ζωή μου τόσο πολύ που αν τολμήσω να γράψω κάτι θα είναι σα να την ξεκολλάς απο πάνω μου. Τώρα το σκέφτηκα. Δε θέλω να γράφω. Εξάλλου δεν έχει νόημα αφού εσύ γράφεις για όλο τον πλανήτη. Εμένα άσε με μόνο καμιά φορά να γράφω και να πλάθω risois για ένα σημείο εκεί στα δυτικά που το λένε ξέρεις πώς και είναι δικό μου κι όταν ξεκουμπιστεί απο ' κει η χαζή που βρωμάει θα το κλειδώσω για να μην μπορεί να ξαναπάει. Θα πηγαίνουμε στο αεροδρόμιο και θα αγοράσουμε και την TAP και δεν θα της βγάζουμε εισητήρια. Και δεν θα και δεν θα και θα και θα και δεν θα και τοτε που και εκείνο τοτε και αει στο διαλο δεν μπορώ να γράψω για το τώρα. Δεν θα κοιμηθώ απόψε. Θα κάτσω να μάθω απο την αρχή ποιός είναι ο ενεστώτας, ποιός ο παρατατικός κι ο αόριστος κι ο υπερσυντέλικος κι ο μέλλοντας και πιο πολύ ποιά εγώ.