Το ένα μου χέρι κρυώνει πιο πολύ από το άλλο και σήμερα φυσάει τόσο που αν τα μάτια μου κοιτούσαν σαν σε αεροφωτογραφία θα έβλεπα τα δέντρα να φεύγουν και να πηγαίνουν αλλού και τη θάλασσα να ξεκολλάει και όλη σαν μια μάζα να πετάει και να κολλάει σε διπλανούς πλανήτες. Δεν πέτυχε ο καφές παρόλο που ήταν ολόφρεσκος και τον έφερε χτες η μαμά και τον τακτοποίησα αμέσως στο βάζο γιατί ότι φέρνει η μαμά πάει αμέσως στη θέση του. Αυτός είναι ο τρόπος να της δείξεις οτι χάρηκες με αυτό που έφερε. Αλλοίμονό μου αν απλά τον άφηνα πάνω στον πάγκο. Έτσι κι όταν φέρνει ένα ρούχο με χαρά. Τα ρούχα που φέρνει έχουν κατηγορίες. Είναι μερικά αψυχολόγητα που ξέρει πως δεν θα τα φορέσω ποτέ και ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω με ποιά λογική τα παίρνει, κι είναι κι εκείνα που φαινομενικά είναι του γούστου μου μα ποτέ ολότελα του γούστου μου. Πάντα έχουν κάτι κι απο τα όνειρα της μαμάς για μένα μέσα. Εγώ τα δοκιμάζω όλα. Για τα πρώτα τα αψυχολόγητα δεν έχω τύψεις, της λέω από την αρχή οτι είναι αηδία και ύστερα της τα δίνω και η αλήθεια είναι πως δεν παραπονιέται. Για τα άλλα όμως έχει προσδοκίες. Νομίζει πως θα με ξεγελάσει και δεν θα δω το άγχος της για το μέλλον μου μέσα στο ύφασμα. Εκεί δυσκολεύομαι να τα απορρίψω αμέσως, προσποιούμαι πως μ' αρέσουν, καμιά φορά προσπαθώ να πείσω και τον εαυτό μου. Τελικά δεν τα φοράω ποτέ κι εκείνη σε στιγμές πετάγεται και το σχολιάζει και είναι τότε που κι εγώ σαν δεκατετράχρονο απολογούμαι με ηλίθιες κουβέντες, αααα τελικά ήταν μικρό, αααα τελικά΄είναι φαρδύ στα μανίκια, εεεε με τσιμπάει το ύφασμα, αα το φόρεσα προχθές που δε με είδες αλλα είναι κλειστό στο λαιμό και μφδξκφησδηφοσιε. Κι ενώ ξέρει κι εκείνη την αλήθεια δεν σταματάει να φέρνει ρούχα ποτέ. Κι ο αέρας σήμερα μπορεί να τα σηκώσει όλα εκτός απο τη μαμά που τρέχει με τέτοια ταχύτητα που τον βάζει κάτω και τον υπερεξεφτιλίζει. Σήμερα κυκλοφορούν τα ζυγά κι ειναι πολύ μηδενικό αυτό που θέλω να πω οπότε το γράφω χωρίς φόβο. Έχω κάτι απορίες που αν τις εκφράσω σε ένα παιδί θα με κοροϊδεύει για πάντα. Γιατί οι μέρες της εβδομάδας έχουν το ίδιο όνομα με τις ταχύτητες στο αυτοκίνητο. Και γιατί η έκτη μέρα λέγεται παρασκευή; τί παρασκευάζεται εκείνη τη μέρα; Ναι ξέρω ακόμη κι αν κάποιος μου απαντούσε δεν θα ήμουν ευχαριστημένη αλλά αν ήσουν εδώ θα ασχολιόμουν μόνο με το οτι είσαι εδώ αλλά έχεις πάει κάπου κι έχεις πάρει μαζί σου τη ζωή μας και το σπίτι μας μέσα στα πράγματά σου. Χτες όλο το βράδυ πέρασε με θερμοκόλληση στο κεφάλι κι απο οτι φαίνεται είμαι εξαρτημένη απο την αίσθηση του καψίματος εκεί. Το σπίτι είναι γεμάτο ποιητές. Ποιητές αριστερά, ποιητές δεξιά, γαμιέμαι με ποιητές, τους παίρνω πίπες και με χύνουν ποιητικά με εκατόεκατομμύριαχιλιάδες σπέρματα που μου αλλοιώνουν την αίσθηση του εαυτού μου. Ανοίγω όλη τη μέρα τις γρίλλιες προς τα πάνω, είμαι πιο ενθουσιασμένη από σένα με το καινούργιο φως και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται γιατί όλα πάντα μπορούν να είναι και λίγο αλλιώς εκτός από μικρά πράγματα που τελικά είναι τεράστια γιατί είναι τόσο μικρά που κανείς δεν τους δίνει σημασία κι αυτό που λέω ούτε ο Gervasio Guedes θα το καταλάβαινε. Έχω πολλή δουλειά σήμερα. Πρέπει να μεταμορφώσω όλα μου τα σκουλαρίκια σε γάντια και να σε ρωτήσω κάτι; Ανάμεσα σε αυτό που υπάρχει και δεν υπάρχει τί υπάρχει; Όταν είσαι τριγύρω επηρρεάζεις τα πάντα. Ακόμα και τα ρούχα μου φαίνονται αλλιώς πάνω μου και τα μαλλιά μου και τα χείλια μου και όλα και από τότε που έφυγες έχουν περάσει είκοσι λεπτά ή είκοσι χρόνια δεν ξέρω, εμείς ποτέ δε ζουσαμε σε πραγματικό χρόνο. Πραγματικός χρόνος είναι αυτό που ζουν η μη πραγματικοί άνθρωποι. Υπάρχουν και κείνοι που ξυπνάνε στις έξι για να μη χάσουν την ανατολή. Υπάρχω κι εγώ που κοιμάμαι στις εφτά για να μη χάσω την ανατολή. Υπάρχεις κι εσύ που καμιά φορά κοιμάσαι για να χάσεις την επαφή με την πραγματικότητα. Είσαι ο πιο κοφτερός άνθρωπος που ξέρω και σε λίγο θα με κάνεις τόσο λεία όσο και το αμύγδαλο όταν το ανοίγω στη μέση και το χαϊδεύω με το δάχτυλο και μετά με τη γλώσσα κι εγώ μοιάζω πολύ με αμύγδαλο γιατί είμαι λεία κι αν με δαγκώσεις είμαι σκληρή και θρυματίζομαι. Το δέρμα μου μερικές φορές είναι τόσο μα τόσο απαλό που σέρνω τα δάχτυλά μου και δεν μπορώ να καταλάβω αν φταίει εκείνο ή τα δάχτυλα. Τα τρίβω μεταξύ τους για να βεβαιωθώ. Όχι δεν είναι τα δάχτυλα, είναι ο ώμος και κοίτα πόσο εκθαμβωτικό είναι το ωμέγα όταν τονίζεται και ναιιιιιι πρόλαβες να ξέρεις οτι η πιο μεγάλη ερωτική κουβέντα είναι το 'μου λείπεις'. Όλα εκεί μέσα ζουν, κι οι αγάπες κι οι έρωτες...Πάω να γεμίσω την κοιλιά του ψαριού με λεμόνια και σκόρδα κι ύστερα να γεμίσω την κοιλιά μου με ψάρι που χει γεμίσει την κοιλιά του με λεμόνια και σκόρδα που δεν έχουν κοιλιά...και ναι μου λείπεις πολύ.
2070-5380
Το ένα μου χέρι κρυώνει πιο πολύ από το άλλο και σήμερα φυσάει τόσο που αν τα μάτια μου κοιτούσαν σαν σε αεροφωτογραφία θα έβλεπα τα δέντρα να φεύγουν και να πηγαίνουν αλλού και τη θάλασσα να ξεκολλάει και όλη σαν μια μάζα να πετάει και να κολλάει σε διπλανούς πλανήτες. Δεν πέτυχε ο καφές παρόλο που ήταν ολόφρεσκος και τον έφερε χτες η μαμά και τον τακτοποίησα αμέσως στο βάζο γιατί ότι φέρνει η μαμά πάει αμέσως στη θέση του. Αυτός είναι ο τρόπος να της δείξεις οτι χάρηκες με αυτό που έφερε. Αλλοίμονό μου αν απλά τον άφηνα πάνω στον πάγκο. Έτσι κι όταν φέρνει ένα ρούχο με χαρά. Τα ρούχα που φέρνει έχουν κατηγορίες. Είναι μερικά αψυχολόγητα που ξέρει πως δεν θα τα φορέσω ποτέ και ποτέ δεν μπορώ να καταλάβω με ποιά λογική τα παίρνει, κι είναι κι εκείνα που φαινομενικά είναι του γούστου μου μα ποτέ ολότελα του γούστου μου. Πάντα έχουν κάτι κι απο τα όνειρα της μαμάς για μένα μέσα. Εγώ τα δοκιμάζω όλα. Για τα πρώτα τα αψυχολόγητα δεν έχω τύψεις, της λέω από την αρχή οτι είναι αηδία και ύστερα της τα δίνω και η αλήθεια είναι πως δεν παραπονιέται. Για τα άλλα όμως έχει προσδοκίες. Νομίζει πως θα με ξεγελάσει και δεν θα δω το άγχος της για το μέλλον μου μέσα στο ύφασμα. Εκεί δυσκολεύομαι να τα απορρίψω αμέσως, προσποιούμαι πως μ' αρέσουν, καμιά φορά προσπαθώ να πείσω και τον εαυτό μου. Τελικά δεν τα φοράω ποτέ κι εκείνη σε στιγμές πετάγεται και το σχολιάζει και είναι τότε που κι εγώ σαν δεκατετράχρονο απολογούμαι με ηλίθιες κουβέντες, αααα τελικά ήταν μικρό, αααα τελικά΄είναι φαρδύ στα μανίκια, εεεε με τσιμπάει το ύφασμα, αα το φόρεσα προχθές που δε με είδες αλλα είναι κλειστό στο λαιμό και μφδξκφησδηφοσιε. Κι ενώ ξέρει κι εκείνη την αλήθεια δεν σταματάει να φέρνει ρούχα ποτέ. Κι ο αέρας σήμερα μπορεί να τα σηκώσει όλα εκτός απο τη μαμά που τρέχει με τέτοια ταχύτητα που τον βάζει κάτω και τον υπερεξεφτιλίζει. Σήμερα κυκλοφορούν τα ζυγά κι ειναι πολύ μηδενικό αυτό που θέλω να πω οπότε το γράφω χωρίς φόβο. Έχω κάτι απορίες που αν τις εκφράσω σε ένα παιδί θα με κοροϊδεύει για πάντα. Γιατί οι μέρες της εβδομάδας έχουν το ίδιο όνομα με τις ταχύτητες στο αυτοκίνητο. Και γιατί η έκτη μέρα λέγεται παρασκευή; τί παρασκευάζεται εκείνη τη μέρα; Ναι ξέρω ακόμη κι αν κάποιος μου απαντούσε δεν θα ήμουν ευχαριστημένη αλλά αν ήσουν εδώ θα ασχολιόμουν μόνο με το οτι είσαι εδώ αλλά έχεις πάει κάπου κι έχεις πάρει μαζί σου τη ζωή μας και το σπίτι μας μέσα στα πράγματά σου. Χτες όλο το βράδυ πέρασε με θερμοκόλληση στο κεφάλι κι απο οτι φαίνεται είμαι εξαρτημένη απο την αίσθηση του καψίματος εκεί. Το σπίτι είναι γεμάτο ποιητές. Ποιητές αριστερά, ποιητές δεξιά, γαμιέμαι με ποιητές, τους παίρνω πίπες και με χύνουν ποιητικά με εκατόεκατομμύριαχιλιάδες σπέρματα που μου αλλοιώνουν την αίσθηση του εαυτού μου. Ανοίγω όλη τη μέρα τις γρίλλιες προς τα πάνω, είμαι πιο ενθουσιασμένη από σένα με το καινούργιο φως και τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται γιατί όλα πάντα μπορούν να είναι και λίγο αλλιώς εκτός από μικρά πράγματα που τελικά είναι τεράστια γιατί είναι τόσο μικρά που κανείς δεν τους δίνει σημασία κι αυτό που λέω ούτε ο Gervasio Guedes θα το καταλάβαινε. Έχω πολλή δουλειά σήμερα. Πρέπει να μεταμορφώσω όλα μου τα σκουλαρίκια σε γάντια και να σε ρωτήσω κάτι; Ανάμεσα σε αυτό που υπάρχει και δεν υπάρχει τί υπάρχει; Όταν είσαι τριγύρω επηρρεάζεις τα πάντα. Ακόμα και τα ρούχα μου φαίνονται αλλιώς πάνω μου και τα μαλλιά μου και τα χείλια μου και όλα και από τότε που έφυγες έχουν περάσει είκοσι λεπτά ή είκοσι χρόνια δεν ξέρω, εμείς ποτέ δε ζουσαμε σε πραγματικό χρόνο. Πραγματικός χρόνος είναι αυτό που ζουν η μη πραγματικοί άνθρωποι. Υπάρχουν και κείνοι που ξυπνάνε στις έξι για να μη χάσουν την ανατολή. Υπάρχω κι εγώ που κοιμάμαι στις εφτά για να μη χάσω την ανατολή. Υπάρχεις κι εσύ που καμιά φορά κοιμάσαι για να χάσεις την επαφή με την πραγματικότητα. Είσαι ο πιο κοφτερός άνθρωπος που ξέρω και σε λίγο θα με κάνεις τόσο λεία όσο και το αμύγδαλο όταν το ανοίγω στη μέση και το χαϊδεύω με το δάχτυλο και μετά με τη γλώσσα κι εγώ μοιάζω πολύ με αμύγδαλο γιατί είμαι λεία κι αν με δαγκώσεις είμαι σκληρή και θρυματίζομαι. Το δέρμα μου μερικές φορές είναι τόσο μα τόσο απαλό που σέρνω τα δάχτυλά μου και δεν μπορώ να καταλάβω αν φταίει εκείνο ή τα δάχτυλα. Τα τρίβω μεταξύ τους για να βεβαιωθώ. Όχι δεν είναι τα δάχτυλα, είναι ο ώμος και κοίτα πόσο εκθαμβωτικό είναι το ωμέγα όταν τονίζεται και ναιιιιιι πρόλαβες να ξέρεις οτι η πιο μεγάλη ερωτική κουβέντα είναι το 'μου λείπεις'. Όλα εκεί μέσα ζουν, κι οι αγάπες κι οι έρωτες...Πάω να γεμίσω την κοιλιά του ψαριού με λεμόνια και σκόρδα κι ύστερα να γεμίσω την κοιλιά μου με ψάρι που χει γεμίσει την κοιλιά του με λεμόνια και σκόρδα που δεν έχουν κοιλιά...και ναι μου λείπεις πολύ.