Όλα από μένα αρχίζουν. Ο,τι ζω, εγώ του δίνω ζωή κι ότι με πεθαίνει δεν μπορώ να το θανατώσω. Όλα εγώ, πόσο τρομακτικό ακούγεται αυτό μέσα στ' αυτιά μου. Κλήση εγκεφάλου 700 ευρά για αντικανονικό προσπέρασμα λέει, κι αν ο κύριος αστυνόμος ήξερε πόσο αντικανονικά προσπερνάω τη ζωή μου πόσα εκατομμύρια θα με χρέωνε; Δυο ώρες χαμένες με ανθρώπους διάφανους του πάνω ορόφου, επισκέπτες τους λέει η μαμά κι εσύ στον κάτω όροφο να με περιμένεις κι εγώ εκεί μαζί τους χωρίς το μυαλό μου μαζί. Το σώμα μου στον πάνω όροφο κι ο εαυτός μου στον κάτω. Μου ξεπαστρεύουν το μέσα μου αυτοί οι χαμένοι μου χρόνοι κι ευτυχώς δεν τους αναζητάω μετά. Με έχει ξεκάνει ο πόνος αυτές τις μέρες τόσο που τα βράδυα στέλνω το ΑποΤηΜέσηΚαιΚάτω μου να κοιμηθεί σε άλλο δωμάτιο. Μια εβδομάδα πολεμάω να γράψω για σένα και ίσως ν φταίει που το σπίτι είναι τόσο καθαρό που εγώ μοιάζω βρώμικη μπροστά του. Ίσως να φταίει οτι δεν έχω μαγειρέψει τίποτα εδώ και μέρες. Τίποτα, ούτε νερό. Σήμερα λέω να μαγειρέψω μπανάνες. Κατουριέμαι συνεχώς και τρέχω να κατουρήσω να έχει και το νεφρό με κάτι να ασχολείται έτσι για να μη με ενοχλεί. Ζαλίζομαι και οι τελευταίες μέρες με μπούκωσαν και δεν τραβάω άλλο και η ηλεκτρική σκούπα μπούκωσε χτες από τα χνούδια, από τις τρίχες που δραπετεύουν από το κεφάλι μου, από τα ψίχουλα και πιο πολύ μπούκωσε από την άδεια ζωή εδώ μέσα. Είναι τόσο τυχερή που αν της αλλάξω το χάρτινο σακουλάκι ξεμπουκώνει. Για τους ανθρώπους τί σκατά μπορεί να είναι αυτό το χάρτινο σακουλάκι πες μου. Σφουγγάρισα τόσο πολύ που το πλακάκι ξεκόλλησε και το ξανακόλλησα. Ώρες της μαμάς τις λέω αυτές. Άρρωστη με μίξες , κι η μύτη μου μπουκωμένη, αναπνέω με το στόμα, ξεραίνονται τα χείλια μου κι ευτυχώς η μαμά ανέλαβε το μπάνιο κι εγώ να σφουγγαρίζω μέσα στα σχόλια της μαμάς και κείνη να μου δείχνει χαρούμενη πώς αλλάζει χρώμα το πλακάκι με το τρίψιμο. Μαμά σε λατρεύω αλλά και το μουνί μας αλλάζει χρώμα με το τρίψιμο. Μαμά είσαι τέλεια, μαμά αν ξανάρθουν αυτοί οι επισκέπτες που λες μην σκιστείς να τους ευχαριστήσεις, μην τρίβεις τα πλακάκια σου για τους επισκέπτες μαμά. Μαμά όταν το νεφρό ή ο έρωτας με στείλουν στον άλλο κόσμο διάβαζέ με κάθε μέρα και νιώσε ο,τι δε δέχεσαι για μένα. Είναι δυο λέξεις που έχουν ολόιδιο νόημα μα έχουν άλλο όνομα. Απορώ γιατί οι άνθρωποι τις μπερδεύουν. Ο θάνατος κι ο χωρισμός είναι ακριβώς το ίδιο, κι όποιος χωρίζει θα πρέπει να αντιλαμβάνεται το χωρισμό του σα θάνατο, κι όμως αυτή η πλάνη που δημιουργείται στα κεφάλια των ανθρώπων΄πόσα βάσανα τους φορτώνει που δεν τα ξέρουν. Αγαπώ τις άλλες εποχές, αγαπώ να τις συγκρίνω και είμαι σίγουρη πως όλα αλλάζουν κι ο τρόπος τους αλλάζει, να κοίτα ένα παράδειγμα, ο μπαμπάς και η μαμά ερωτεύτηκαν με Χατζή κι εμείς με Portishead. Μπορεί ο έρωτας αυτός να είναι ίδιος; Πες μπορεί; Μια εβδομάδα παλεύω να γράψω. Μπορεί να φταίει που δεν ξέρω να σβήνω. Χτες τρυπήθηκα πολύ με μια βελόνα που ήθελε να ράψει ελάχιστη ζωή πάνω σε μια ολόκληρη ζωή κι είναι τόσο αναγκαίο να έχεις έναν άνθρωπο να σε ξύνει όταν το χέρι σου δε φτάνει και είναι τόσο σημαντικό αυτό κι ας ακούγεται ρηχό. Πόσο βαριέμαι όλο τον κόσμο. Πόσο τίποτα δε μου προκαλεί. Πόσο ωραίο είναι το σπίτι όταν το σφουγγαρίζω, πόσο ωραία μυρίζει το κρεβάτι με φρεσκοπλυμένα σεντόνια, πόσο τέλεια αυνανίστηκα από στεναχώρια χτες, πόσο αγαπάω όλους τους οργασμούς μου απ' οπου κι αν προέρχονται. Αγαπώ αυτούς της στεναχώριας γιατί φέρνουν άμεσο ύπνο κι εφιάλτες. Από το πρωί σήμερα κάνω όνειρα. Άλλα εγώ κι άλλα ο εαυτός μου. Ονειρεύομαι να ζυμώνω μια πίτα την ώρα που εσύ θα έρχεσαι με ένα σράβαλο που κουδουνίζει για να με πας στη Λι(σαβό)να που ζει μέσα στο όνομά μου και αυτή την εποχή είναι λιγότερο πόλη απο ποτέ, όπως και τ' όνομά μου είναι λιγότερο όνομα απο ποτέ. Είμαι τόσο κουρασμένη και τόσο αηδιασμένη απο αυτά που γράφω, καπνίζω σα πουτάνα και μπουκώνομαι κι άλλο. Αν μπουκώσω τελείως και δεν τραβάω τίποτα πια, θα γίνεις το χάρτινο σακουλάκι μου;