Φταίει που όλα είναι υγρά. Με υγρά κλαίμε, με υγρά γελάμε, με υγρά καβλώνουμε, με υγρά αισθανόμαστε, με υγρά υγραινόμαστε και με υγρά ξεραινόμαστε. Φοβάμαι μην ξεχαστώ μέσα στην υγρασία μου, αυτό το πληκτρολόγιο δε με βολεύει αλλά έτσι κι αλλιώς τα δάχτυλά μου δε βολεύονται πουθενά πια έξω από το δέρμα σου. Αγγίζω το δικό μου, μερικές φορές τρομάζω που είναι τόσο λείο. Τα μπούτια μου είναι σαν απο βαμβάκι και συνήθως καίνε. Θέλω να 'ρθει ο χειμώνας να σου αποδείξω πως δε χρειάζεται θέρμανση όταν κοιμάσαι δίπλα μου. Θέλω να'ρθει το τέλος του κόσμου να σου αποδείξω πως δε χρειάζεται οξυγόνο όταν είμαστε μαζί. Μη με φοβάσαι, μη με φοβάσαι, είμαι πιο δικιά σου απ'οσο νομίζεις. Κοιμήθηκα τις πιο ανώμαλες ώρες σήμερα και είναι κάτι άνθρωποι που είναι τόσο τεράστιοι που δεν μπορείς να τους έχεις δίπλα σου τόσο απλά. Δεν μπορείς ποτέ να συμβιβαστείς στην ιδέα πως είναι δικοί σου. Δεν χωράνε πουθενά μέσα σου γιατί είναι ολόκληροι εσύ. Μ' αυτούς πάντα φοβάσαι, αυτοί πάντα φοβούνται κι ο φόβος που νιώθουν και προκαλούν είναι τόσο ίδιος. Εκείνες τις μέρες που το νεφρό μου ήθελε πάλι να ταξιδέψει πρωτοφόρεσα εκείνο το φουστάνι που κάτω στην άκρη έχει εκείνη τη γυαλιστερή λωριδίτσα κι εσύ το αγάπησες. Από τότε το φοράω πάντα και κάτω στην άκρη είναι και τα μάτια σου διακοσμημένα. Προχτές το βράδυ σε 'κείνο το μαγαζί που παίζαμε εκείνο το χαζό παιχνίδι για ώρες και δήθεν θυμώναμε δε σου είπα πως ήμουν τόσο καβλωμένη που αν μου ακουμπούσες την πλάτη θα κατεδαφιζόταν οι πυραμίδες κι ύστερα που πήγα να κατουρήσω ήμουν μούσκεμα από παιχνίδια κι έβγαλα το σουτιέν μου και το 'κρυψα στην πόρτα της τουαλέτας και σου'πα να πας να το βρεις. Πόσο θα 'θελα να μου το 'φερνες γεμάτο σπέρμα μετά. Είσαι λαμπερός και σε θέλω μέχρι τα εφτά θαύματα του κόσμου. Σε θέλω τόσο που δεν μπορώ να γράψω. Ξεμένω από φράσεις που σε περιέχουν και μόνο το σώμα μου μένει να μπορεί να σου δείξει αυτά που νιώθω. Όταν γαμιόμαστε είναι σα να κάνουμε το πιο πρόστυχο πράγμα στον κόσμο παίζοντας με παιδικά ψαλιδάκια. Μισείς το παρελθόν μου και το ξέρω. Δε θέλω να το αγαπήσεις. Εμενα όμως ψάξε να με βρεις μέσα σ' αυτό. Αλλιώς ξέχασέ το αφού έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν υπήρξε πριν απο 'σένα. Είναι σα να σε γνώρισα στο μαιευτήριο, σα να ήσουν η πρώτη φωνή που άκουσα. Κάθε φορά που με αγκαλιάζεις κάνεις αχ το ξέρεις; Το αγαπώ τόσο άρρωστα αυτό που δεν ξέρω πια αν σ'αγκαλιάζω για να σε αγγίξω ή για να ακούσω αυτό το αχ. Είμαι η αχ... σου. Παραλείπω όλα τα ωμέγα από τα ρήματα, χώνω στο όνομά σου όσο πιο πολύ τττ μπορώ, εξασκώ το κ όλο και πιο πολύ κάθε μέρα κι η γλώσα μου κάνει προπόνηση στην κατάληξή σου. Ξέρω καλά πως μέχρι να πεθάνω ούτε μια φορά δεν θα'μαι ευχαριστημένη από το πώς προφέρω τ' όνομά σου. Πάντα θα περισσεύει από το στόμα μου. Πάντα θα με ξεχειλίζει. Βάζω αυτό το "μου" από πίσω πάντα για να διορθώνει το λάθος μου. Τώρα πρέπει να φύγω. Μην ξυπνήσεις αν δεν έρθω. Μην μ'αφήσεις να έρθω αν δεν ξυπνήσεις. Μη με κάνεις διακόσσια εκατομμύρια ανάπηρη. Μη μου πεις οτι υπάρχεις. Αει στο διάβολο ρε κόσμε, α γαμήσου γη, φάε σκατά ήλιε. Εγώ μαθαίνω την τέχνη της ευτυχίας, είμαι 15 χρονών και όλοι οι άλλοι πάρτε τ' αρχίδια μου.